Ακούγεται καλύτερα. Δηλαδή;

[JOHN MARKOU]

Απεριόριστα like στον Κώστα , που μας ξεστραβώνει με αυτά τα ποστς του.
Πόσο δίκιο έχει. Respect , όχι μόνο για τα γραφόμενα αλλά και για τα μπαλάκια που θέλει για να βγείς και να το φωνάξεις αυτό.


Respect ρε ear.

 

[Kleon]

Ούτε οι ηχολήπτες, ούτε οι μηχανικοί ήχου, ούτε οι κατασκευαστές ούτε κανείς άλλος. Εντάξει, να το πω σωστά. Όχι όλοι. Εντάξει, ακόμη πιο σωστά...

Η ακοή είναι μέγεθος υποκειμενικό, όπως και όλες οι υπόλοιπες αισθήσεις (οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, ΔΕΝ είναι πέντε, αλλά περισσότερες). Εξ αυτού του γεγονότος, θα μπορούσε κάποιος να εξαγάγει το λογικοφανές συμπέρασμα, πως, εφ' όσον ρε παιδί μου η ακοή είναι υποκειμενική, άρα όλοι έχουν δίκιο, καθένας προβάλλει τη δική του εκδοχή.

Χαουέβα, όμως, (που λένε και στο χωριό μου), υπάρχουν πάρα πολλά ακούσματα, τα περισσότερα των οποίων είναι επιδεκτικά (έως και εντόνων) επικρίσεων, κοινώς ακούγονται μετρίως έως χάλια, καθώς επίσης υπάρχουν και κάποια άλλα, σαφώς ολιγώτερα των πρώτων, τα οποία φέρουν την έξωθεν και καθολικώς καλήν μαρτυρίαν ως προς την αρτιότητα του όλου αποτελέσματος, κοινώς ακούγονται αξιοπρεπώς έως και υπέροχα, ενώ όλα, αμφοτέρων των κατηγοριών, κύπτουν υπό το βάρος των τεχνολογικών περιορισμών που ίσχυαν κατά την εποχή που δημιουργήθηκαν.

Έχοντας όλ' αυτά τα χρόνια (η ηλικία δεν κρύβεται...) έλθει σε επαφή και διάφορα πρόσωπα και πράγματα, έχω καταλήξει πως όλοι αυτοί "του επαγγέλματος" μπορούν να καταταχθούν σε τρεις κατηγορίες:
1. Αυτοί που γνωρίζουν το αντικείμενο εμπειρικά και δεν ξέρουν τί τους γίνεται.
2. Αυτοί που γνωρίζουν το αντικείμενο εμπειρικά, αλλ' έχουν αποκτήσει και κάποιο επαρκές θεωρητικό υπόβαθρο, και ξέρουν τί τους γίνεται.
3. Αυτοί που δεν γνωρίζουν το αντικείμενο εμπειρικά, αλλ' έχουν έχουν πλήρες θεωρητικό υπόβαθρο, οπότε, ξέρουν μεν τί τους γίνεται, αλλά η αρτιότητα του αποτελέσματος δεν είναι αυτονόητη.

Όταν το 1978 επεσκέφθην για πρώτη φορά κατάστημα hi-fi, ανάμεσα σε διάφορες συσκευές που άκουσα, έτυχε να υπάρχει στο δωμάτιο και το IMF Super Compact, και ακούγοντας και συγκρίνοντάς το με άλλα ηχεία, αυτομάτως και κατά κάποιον ανεξήγητο τρόπο, καρφώθηκα πάνω του και είπα "αυτό". Ήταν πληρέστερο, σαφέστερο, καθαρότερο, ομοιογενέστερο. Όμως, δεν μπορούσα να το φτάσω στα λεφτά, οπότε συμβιβάστηκα με κάτι άλλο. Για να φτιάξει τέτοιο ηχείο εκείνος ο κατασκευαστής, προφανώς είχε το κατάλληλο θεωρητικό υπόβαθρο, αλλά αυτός ο ρόλος είναι ο εύκολος. Ο δύσκολος είναι να δημιουργήσει κανείς το υλικό, το τί θα ακούσεις, και πώς θα ακούγεται.

Όταν πρωτοέβαλα στο πικάπ να ακούσω το Briefcase full of blues, ναι μεν το εισαγωγικό Can't turn you loose με το χαιρετισμό του Dan Aykroyd με άφησε άφωνο, αλλά βεβαίως παρατήρησα αμέσως πως τα πνευστά ήταν παραμορφωμένα, (ενώ αργότερα, μετά από αρκετό διάβασμα, κατάλαβα πως είναι και συμπιεσμένα). Ο δίσκος που έχω είναι γερμανικής ή ολλανδικής εκτύπωσης - δε θυμάμαι. Δανείστηκα ακόμη καναδυό διαφορετικής προέλευσης, αργότερα κατέβασα κι άλλες εκδοχές. Παντού τα ίδια. Ο γέγραπται, γέγραπται, αλλά και τί έγινε δηλαδή; Σιγά το πράμα, ο δίσκος είναι καταπληκτικός.

Περίπου την ίδια εποχή, πήρα το πρώτο άλμπουμ των Dire Straits. Εξαιρετικό υλικό, αλλά και εξαιρετικός ήχος, ακόμη και στο ελληνικής εκτύπωσης βινύλιο. Όπως κάποιοι ενθυμούνται, παραγωγός του δίσκου είναι ο Muff Winwood (ο αδελφός του Stevie). Λίγο αργότερα, ο Πετρίδης έπαιξε το Communique Παρασκευή απομεσήμερο στο Ροκ Κλάμπ, και Δευτέρα μεσημέρι τον είχα στα χέρια μου. Ο ίδιος εξαιρετικός ήχος, αλλ' αυτή τη φορά δια χειρός δύο πολύ μεγάλων παραγωγών, Jerry Wexler και Barry Becket. Έγιναν πασίγνωστοι οι Straits, τράβηξαν την προσοχή των μεγάλων. Ακόμη πιο μετά, εξεδόθη το Brothers in Arms, του οποίου την παραγωγή υπογράφει ο ίδιος ο Knopfler μαζί με τον Neils Dorfman. Και έβγαλαν έναν ήχο σαφώς μέτριο, ίνα το θέσω ευσχήμως. Ειδικά σ' εκείνο το Money for nothing πραγματικά δεν έχω καταλάβει και ούτε έψαξα να μάθω γιατί τα ντραμς ακούγονται τόσο σκατά. Όποτε έχω βρεθεί σε έκθεση hi-fi και παίζουν σε διάφορα δωμάτια το Money for nothing συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μονολογεί "δεν το πιστεύω ρε πούστη μου αυτό που ζω, δεν είναι δυνατόν".

Τέλος πάντων, προσωπικά, από όλους αυτούς, νομίζω πως αξίζει να εμπιστευθεί κανείς κάποιους συγκεκριμένους παραγωγούς, όπως οι παραπάνω, όπως επίσης και ο Alan Parsons, ειδικά για το Year of the cat. Αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι, έτσι όπως είναι κεντημένο, είναι ποίημα. Επίσης, ο Ry Cooder, για το Buena Vista social club. Βεβαίως, ο Cooder είναι κατά βάσιν μουσικός, και οι μουσικοί αποδίδουν εμπειρικά, δεν γνωρίζουν ούτε να φτιάξουν μια κιθάρα, ένα κλαρίνο ή ένα βιολί ή ένα πιάνο, ούτε βεβαίως και τα μαθηματικά της αρμονίας, τουλάχιστον οι συντριπτικά περισσότεροι εξ αυτών, αλλά γνωρίζουν να παίξουν, και κάποιοι γνωρίζουν να ερμηνεύσουν. Όμως, ο Cooder γνωρίζει και την απέναντι πλευρά, το τεχνικόν του πράγματος. Και σαφώς υπάρχουν κι άλλοι, νεώτεροι - αδύνατον να μην υπάρχουν, ειδικά στο χώρο της κλασικής.

Ταλέντο και γνώσεις.

Εξαιρετικό ευχαριστουμε

 

[pambs]

Ενα πραγμα που εχω ακουσει πολλες φορες και δεν ξερω αν ισχυει σε ορισμενες περιπτωεσεις. Ειναι οτι πολλες εγγραφες γινονται με τετοιο τροπο ωστε να ακουγονται καλα στο αυτοκινητο που ειναι και το πιο συχνο μεσο αναπαραγωγης. Ειναι δυνατον να υπαρχει αυτος ο στοχος απο εταιρειες;

 

[TGD]

Ναι, και ακόμα χειρότερο για το ραδιόφωνο.

 

[diskohead]

Ενα πραγμα που εχω ακουσει πολλες φορες και δεν ξερω αν ισχυει σε ορισμενες περιπτωεσεις. Ειναι οτι πολλες εγγραφες γινονται με τετοιο τροπο ωστε να ακουγονται καλα στο αυτοκινητο που ειναι και το πιο συχνο μεσο αναπαραγωγης. Ειναι δυνατον να υπαρχει αυτος ο στοχος απο εταιρειες;

Συνήθως, αυτό είναι το ζητούμενο από τους ίδιους τους μουσικούς (ελάχιστοι είναι "audiophiles"). Οι περισσότεροι ακούνε τα rough mixes στα αυτοκίνητα και στα boomboxes τους. Λογικό το βρίσκω. Το ραδιόφωνο και πλέον το streaming είναι τα κατεξοχήν κανάλια διάδοσης της μουσικής, ποιο το νόημα να παίζει κάτι καλά μόλις στο 1% των συσκευών;

 

[spmk]

και στα boomboxes τους

 

[costas EAR]

Το δημοσιευμένο ερώτημα του τίτλου, "γεννήθηκε" ως ιδέα για θρεντ, όταν αποδείχθηκε (σε μένα) η μηδενική αξία των δήθεν σημαντικών στοιχείων που δίνει σημασία οποιοσδήποτε, για να συμπεράνει πως κάτι ακούγεται καλύτερα από κάτι άλλο.

Το ερώτημα αυτό απασχόλησε και τον Τουλ, ο οποίος το τερμάτισε σε ένα αποδεδειγμένο (πλέον) συμπέρασμα:

Καλύτερα ακούγεται αυτό που ενοχλεί λιγότερο στους περισσότερους, κι ας μην έχει τίποτα το ιδιαίτερο, ούτε τραγανά πρίμα ούτε αληθοφανή μεσαία, ούτε τίποτα χαριτωμένο (ή χαριτωμενιές).

Δεν είναι (δυστυχώς) τα καλύτερα στοιχεία στο φάσμα ή στην ανάλυση του ήχου, που θα δείξουν τι παίζει καλύτερα.

Παλιοζωή. Το έκλεισε τελεσίδικα ο Τουλ το θέμα, δείχνοντας (αποδεδειγμένα) για άλλη μια φορά, πόσο λάθος είναι όλα τα διθυραμβικά που έχουν γραφτεί τόσες δεκαετίες για υγρές μεσαίες και μεταξένια πρίμα, για γρανιτένια μπάσα κι αληθοφανείς χροιές. Φούμαρα όλα... άχρηστα.

Χρήσιμα βέβαια σε μένα, για να ιχνηλατήσω τα βαθύτερα αίτια του χρόνιου αυτού λάθους, την πηγή του κακού.

 

[Emmanouil 1964]

......βρέ μανία μ' αυτόν τον Τουλ !



* δεν μπορώ ....δεν μπορώ βρέ Κώστα ,
...γιά πάρτη σου με love ,


-.......Στανίνσκι , αγαπάμε .

 

[costas EAR]

Παρότι το ζήτημα έχει κλείσει από τον Τουλ, και η διαφορά του "με ενοχλεί λιγότερο" από το "μου αρέσει περισσότερο" είναι εξόχως τρομερή, στην πράξη όλοι χρειάζονται ένα "μπούσουλα" ως εργαλείο αξιολόγησης ηχητικών εντυπώσεων, αν επιχειρήσουν κάτι τέτοιο...

Νομίζω πως καλός "μπούσουλας" αντιληπτής βελτίωσης για τον οποιονδήποτε ακροατή συνεχίζει να είναι η τετράδα που έγραψα εδώ, πακέτο όμως με τον αντίλογο στην τετράδα αυτή.

Βεβαίως περιμένω να αργήσει πάρα πολύ ένα ριβιου ακόμα και από τον Σταματάκο, που στις εντυπώσεις ακρόασης να λέει μόνο το εξής: "το τάδε ηχείο ήταν τελικά λιγότερο ενοχλητικό στις ακροάσεις από το δείνα ηχείο".

Να κρατήσετε πάντως ως ρεζουμέ, πως τίποτα δεν είναι ασφαλές με τα αυτιά. Μόνον οι μετρήσεις έχουν μια ασφάλεια στα όσα μας δείχνουν, τα αυτιά παρασύρονται πολύ εύκολα, κυρίως από την διάθεση, την ψυχολογία, και βεβαίως την όραση.

 

[Costas Coyias]

Ακόμη πιο μετά, εξεδόθη το Brothers in Arms, του οποίου την παραγωγή υπογράφει ο ίδιος ο Knopfler μαζί με τον Neils Dorfman. Και έβγαλαν έναν ήχο σαφώς μέτριο, ίνα το θέσω ευσχήμως. Ειδικά σ' εκείνο το Money for nothing πραγματικά δεν έχω καταλάβει και ούτε έψαξα να μάθω γιατί τα ντραμς ακούγονται τόσο σκατά. Όποτε έχω βρεθεί σε έκθεση hi-fi και παίζουν σε διάφορα δωμάτια το Money for nothing συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μονολογεί "δεν το πιστεύω ρε πούστη μου αυτό που ζω, δεν είναι δυνατόν".

Η εξήγηση αυτού του χάλια ήχου, που τη βρήκα κατά τύχη στο YT.

 

[Δημητρης 777]

Μου θύμισες λίγο την εισαγωγή του Giorgio σε αυτό...

Εντάξει, παίζει συναίσθημα σε αυτή τη δεκαετία, δεν πειράζει που έπαιζαν και λίγο... Αυτά έμειναν
Έτσι τα αγαπήσαμε.