Είναι η σύγχρονη ποπ όντως χάλια ή είμαστε εμείς γεροπαράξενοι;

[Δημητρης Α]

Κάτι σχετικό, για πολλοστή φορά...

ο Αντρέας αρχισε το πρώτο φορουμ το 1999,οταν είμασταν πολλοί πανω από 35,δεν βλέπω να μας πειραξε η ηλικία να σχοληθούμε με κατι καινουργιο.

 

[ZaBBalos]

μιας και μιλάμε για μεγάλους μαυρους καλλιτέχνες,δες τους παλιούς,δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αραδιάζω ονόματα,ατελειωτη λίστα και μου λες ότι οι σημερινοί είναι καλύτεροι.
ΟΙ απόψεις μας διαφέρουν υπερβολικά.

Αν και δε μου αρέσει να χωρίζω σε μαύρους, λευκούς, καφέ, κίτρινους κτλ ας δούμε μερικούς σύγχρονους σπουδαίους μαύρους καλλιτέχνες.
1) Πριν από περίπου δύο χρόνια η ms Sharon Jones μας άφησε αλλά τα άλμπουμ και τη μουσική της δεν τα πήρε μαζί της. Αυτά θα υπάρχουν για να μας τη θυμίζουν ως την απόλυτη soul diva των '00ς που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτές των '60ς. Γενικά όλος ο κατάλογος της daptone records είναι γεμάτος soulful διαμάντια.
2) H Blue Note είναι γνωστή σε όλους για τη jazz των '50ς & '60ς όμως βρίσκεις στον κατάλογό της σύγχρονους καλλιτέχνες όπως τον λατρεμένο μου Jose James. Όλα τα του τα άλμπουμ είναι τουλάχιστο αντίστοιχα με αυτά των ειδώλων του.
3) Dwight Tribble … εδώ δεν περιγράφω τίποτα. Θεός!
4) Σε κάποιο άλλο thread είχα αναφερθεί στη gondwana records καθώς ένα άλλο μέλος είχε αναφερθεί στον Matthew Halsall. Πάρτε όλο τον κατάλογο της εταιρίας, όλα ένα κι ένα. Πάρτε το άλμπουμ της Allysha Joy για παράδειγμα και ξεχάστε τα '60ς τα '70'ς και τις αρτηριοσκληρωτικές βλακείες. Προχωράμε, η ζωή, η τέχνη, η μουσική προχωρά. Πάμε για άλλα.

Η λίστα είναι ατελείωτη, μπορώ να γράφω ώρες. Θέλω όμως να σχολιάσω κυρίως κάτι που αναφέρθηκε πριν και αφορά την Christina Aguilera. Φυσικά δεν είναι δυνατόν να αρέσει σε όλους το χριστινάκι, προσωπικά δεν έχω ούτε ένα άλμπουμ της. Όμως η κοπελιά έχει 4 οκτάβες φωνή και δύσκολα θα βρούμε pop καλλιτέχνιδα του μακρινού και αγαπημένου παρελθόντος με αντίστοιχα προσόντα. Θα μου πεις "πρέπει να μου αρέσει σώνει και καλά λόγω φωνητικών δυνατοτήτων"? Όχι βέβαια, μπορεί να σου αρέσει ο Στόκας με μισή οκτάβα φωνή ή η Βελεσιώτου που στις τρεις νότες κάνει λάθος τις δύο. Το τι αρέσει σε κάποιον είναι δικαίωμά του, είναι η "κολοκυθόπιτα" που λέμε. Στο τι είναι καλό όμως και τι όχι δεν χωράνε κολοκυθόπιτες, είναι επικίνδυνες μαγειρικές αυτά.

 

[oldy]

Πάντως σε μια καλοπροαίρετη προσπάθεια που έκανα πρόσφατα να ακούσω Αngilera δεν άντεξα πάνω από 4-5 κομάτια!

ΗΡΩΑ !!!

Κάτι σχετικό, για πολλοστή φορά...

Που εχω βαλει εκεινη τη πετσετα αραγες ... ?

Υπάρχουν άπειρα πράγματα εκεί έξω για όλους

Ορθον !
imelda may , paloma faith , reina del cid , larkin poe , macy gray πουχου

ουπς παραλιγο να ξεχασω τσι dum dum girls

 

[Βασίλης Πέτρης]

νταξ ρε φιλε και η αριαννα γκραντε εχει φωναρα και ειναι pop αλλα δεν ειμαι και 13 χρονων, ακομα κι οταν ημουν 13 παλι γεροπαραξενος ημουν (ΑΒΒΑ? ουστ ξουτ)
Αλλο ενα που δεν καταλαβαινω ειναι τι σχεση εχει το σημερινο rythm n' blues (rihanna, justin timperlake κλπ) με το rythm n' blues της STAX και της Motown 50s-70s

 

[AKARL]

Μη τζακώνεστε αδέρφχια το παλιό μπορεί να συνυπάρχει με το νέο.

 

[oldy]

Μη τζακώνεστε αδέρφχια

να μη τζακωνουμαστε ???
επαε

ΑΒΒΑ? ουστ ξουτ

δα χυθει κετσαπ !!!

 

[Βασίλης Πέτρης]

Δε τζακωνουμαστε καλε, μιλαμε για pop musik

 

[AKARL]

Δε τζακωνουμαστε καλε, μιλαμε για pop musik

Κάπου έχω καταχονιαζμένο το βιgνύgλιο αφτό. Αν θυμάμαι καλά έχει το άβαταρ του Κωσταφτχιά στο εξώφυλλο...

 

[abcd]

https://en.wikipedia.org/wiki/Pop_Muzik

 

[AKARL]

https://en.wikipedia.org/wiki/Pop_Muzik

Όϊ, δεν εννοάω κειονά.

Αφτό έχω:

 

[lakiss51]

Μυστηριο πραμα τα μουσικα "γουστα" - μπορουν να σε κανουν να συγκρινεις την "σωματικη/εκτελεστικη" ικανοτητα μιας τετραοκταβιας "καλλιτεχνιδος" του εμπορικου χρηματος, με εναν καλλιτεχνη της μισης οκταβας, χωρις να λαβεις υπ' οψη σου αλλους "παραγοντες".
Η σημερινη μουσικη (ειδικα η ποπ) δεν προσφερει σημερα τιποτα αλλο περαν απο ενα ευπεπτο περιεχομενο διασκεδασης τυπου "το πρωτο ποτο δωρεαν": νοθευμενο! Θυμηθειτε (ή σκεφθειτε) οτι καλλιτεχνες της ποπ παλαιοθεν μετεφεραν ακομη και κοινωνικα (απλοικα μεν αλλα...) μηνυματα. Σημερα;
Τεραστιου μεγεθους καλλιτεχνες, ακομη και οι Beatles (κι οχι μονον αρχικα), χαρακτηρισθηκαν ως pop, που αν "δρουσαν" σημερα θα ηταν εκτος ...πλανητη συγκρινομενοι με τους συγχρονους.
Στα μονα που παραδεχομαι τα σημερινα μουσικα ειδη τυπου ποπ, ειναι η μεγαλη ικανοτητα διεισδυσης τους παντου (φυσικα γιατι "σπρωχνονται" για οικονομικους λογους), η νοη(μα)τικη ρηχοτητα λογω απλης πιασαρικης "σκεψης", και η τεχνικη αρτιοτητα των "δημιουργιων" τους - τους βγαζω το καπελο, τουλαχιστον στο βαθμο που αυτοι/ες βγαζουν τα ρουχα τους

 

[sk4t4]

@μουςικοφιλος μπορούμε να κάνουμε ένα πείραμα, θα μου προτείνεις ένα άλμπουμ από το παρελθόν ή ένα γκρουπ από το παρελθόν που θεωρείς αξεπέραστο και θα σου απαντώ με ένα σύγχρονο, αν όχι καλύτερο τουλάχιστο στο ίδιο επίπεδο.

@Δημητρης Α θα συμφωνούσα μόνο στο μισό κομμάτι από όσα περιγράφεις καθώς η δυτική μουσική, η μουσική που εξήγαγαν οι Αμερικάνοι στον υπόλοιπο κόσμο, ήταν πάντα "μαύρη". Το σουίνγκ, η μπλουζ, η τζαζ, το r'n'r κτλ ήταν "μαύρες" μουσικές. Το ροκ προήλθε από τη μπλουζ και ήταν φυσικά "λευκή" εξέλιξη "μαύρης" μουσικής. Οι βρετανοί κιθαρίστες πχ Κλάπτον, Πέιτζ, Ρίτσαρντς κτλ πήραν έτοιμες τις φόρμες από τους μπλουζίστες, μάλιστα αρχικά το μόνο που έκαναν ήταν να διασκευάζουν κομμάτια τους. Αν πάμε στη ντίσκο και στην ποπ των 70-80'ς είναι εξέλιξη της σόουλ και του φανκ. Και να τελειώσω φυσικά λέγοντας πως η "μαύρη" μουσική δεν είναι αμερικάνικη αλλά αφρικανική, οι ρίζες της δηλαδή.

Το οτι το ροκ προηλθε απο τα μπλουζ ειναι σωστο κατα το ημισυ γιατι το αλλο ημισυ ηταν η καντρυ,δηλαδη λευκη μουσικη.

 

[μουςικοφιλος]

@μουςικοφιλος μπορούμε να κάνουμε ένα πείραμα, θα μου προτείνεις ένα άλμπουμ από το παρελθόν ή ένα γκρουπ από το παρελθόν που θεωρείς αξεπέραστο και θα σου απαντώ με ένα σύγχρονο, αν όχι καλύτερο τουλάχιστο στο ίδιο επίπεδο.

Michael Jackson -Thriller 2 Depeche mode -Violator,3- Duran Duran -Big Think,4 kraftwerk -Man MachineΜπορω να γραψω παρα πολλα,και οχι μονο απο δεκαετια 80 αλλα και απο 70ς,αλλα νομιζω κανεις πλακα,γιατι αυτο που λες δεν παιζει με τιποτα,χωρις να αμφισβητω οτι δεν βγαινουν καλα ακουσματα και σημερα,γιατι παρακολουθω την εξελιξη της μουσικης,δεν ειμαι κολλημενος στις προυγουμενες δεκαετιες!Απλα τα σημερινα καλα ακουσματα θελουν ψαξιμο και γνωσεις,ελαχιστοι σταθμοι θα παιξουν αυτα,και πιο πολυ απο ολα χρειαζεται αγαπη για την μουσικη!

 

[editor]

Μη το ψαχνετε αλλο
Η ποπ είναι χαλια εξ ορισμού...

Η παλια σωζεται απλως απο νοσταλγία.

 

[ZaBBalos]

Michael Jackson -Thriller 2 Depeche mode -Violator,3- Duran Duran -Big Think,4 kraftwerk -Man MachineΜπορω να γραψω παρα πολλα,και οχι μονο απο δεκαετια 80 αλλα και απο 70ς,αλλα νομιζω κανεις πλακα,γιατι αυτο που λες δεν παιζει με τιποτα,χωρις να αμφισβητω οτι δεν βγαινουν καλα ακουσματα και σημερα,γιατι παρακολουθω την εξελιξη της μουσικης,δεν ειμαι κολλημενος στις προυγουμενες δεκαετιες!Απλα τα σημερινα καλα ακουσματα θελουν ψαξιμο και γνωσεις,ελαχιστοι σταθμοι θα παιξουν αυτα,και πιο πολυ απο ολα χρειαζεται αγαπη για την μουσικη!

Άλλο είχες γράψει πριν, αντιγράφω από το κείμενό σου: Η μουσικη βιομηχανια σημερα βγαζει σκουπιδια,σε σχεση με το παρελθον,ακομη και ενα τραγουδι μετριοτατο της δεκαετιας 70-80 για την σημερινη εποχη ειναι ασμα.

Θα συμφωνήσω πως χρειάζεται αγάπη για τη μουσική, όμως αυτή η αγάπη χρειαζόταν πάντα κι όχι μόνο τώρα. Παλιότερα βέβαια η αγάπη αυτή ήταν κατευθυνόμενη από σταθμούς, κύκλους, δισκογραφικές και εμπόρους-διακινητές. Σήμερα ζούμε την καλύτερη περίοδο της μουσικής, μέχρι την επόμενη φυσικά. Όλα βρίσκονται μπροστά σου, με λίγα clicks όπως είπα έχεις τόση μουσική να δεις και να διαλέξεις που δε σου φτάνουν 2 ζωές για να την απολαύσεις.

Πάμε όμως και στη ταμπακιέρα για να μη νομίσεις πως το αποφεύγω. Θα αντιπαραβάλω στα άλμπουμς που ανέφερες αντίστοιχα που όμως θα έχουν 20 χρόνια διαφορά έκδοσης. Για το Thriller το Back to black της Amy Winehouse. Για το Man machine (που είναι κατώτερο από τα προηγούμενα των Kraftwerk αλλά έχει τα χιτάκια και είναι εύπεπτο) θα πω το fat of the land - prodigy ή το mezzanine - massive attack ή ένα σωρό άλλα δεν είναι δύσκολο. Απέναντι στους Duran Duran είναι ακόμα πιο εύκολα τα πράγματα στην τύχη απλά να πω wounded rhymes - lykke li (πολλές φορές ανώτερο αλλά γούστα είναι αυτά). Στην περίπτωση όμως των DM με προβλημάτισες. Το Violator δεν είναι "δεμένο" άλμπουμ, πιο πολύ με συλλογή κομματιών μοιάζει (όπως και το fat of the land που ανέφερα πριν) αλλά είναι τόσο δυνατά τα κομμάτια που αποτελεί μία ιστορική κυκλοφορία. Τρομερό άλμπουμ. Από πλευράς απήχησης και δημοτικότητας θα του ταίριαζε κάτι σε Coldplay αλλά καλλιτεχνικά δε θα το πλησίαζε. Σκέφτηκα κάτι σε άλλο είδος μουσικής πχ το graduation - Kanye West αλλά θα ξένιζε και κάποιος που γουστάρει alt pop δεν είναι υποχρεωμένος να περάσει σε hip hop όσο εκπληκτικό κι αν είναι το graduation ή και το late registration. Τότε σκέφτηκα τι θα γούσταρα να ακούσω σε περίπτωση που ήθελα το violator αλλά δεν ήταν διαθέσιμο? ε λοιπόν controlling crowds - archive βασικά σχεδόν οτιδήποτε από archive αλλά αν θέλουμε να φτάσουμε σε επίπεδο violator το controlling crowds μας καλύπτει απόλυτα!

Εννοείται πως αυτές είναι προσωπικές επιλογές και δε γίνεται να συμφωνούν όλοι. Επίσης δε σημαίνει πως είναι καλύτερα αλμπουμς, είναι απλά αντίστοιχα. Δεν υπάρχει μουσική που να είναι καλύτερη στο παρελθόν, πολλοί μπερδεύουν το "πρωτοποριακό" με το άριστο. Αν δεν υπήρχαν οι παλιοί δε θα υπήρχαν οι σύγχρονοι και δε θα υπάρχουν και οι επόμενοι. Αυτό όμως είναι κάτι διαφορετικό. Και θα κλείσω με τη ίδια φράση κι ας γίνομαι κουραστικός: υπάρχουν μουσικάρες εκεί έξω και είναι εύκολο να τις προσεγγίσεις, αν σου αρέσουν τα "παλιά" είναι δικαίωμά σου, αν θεωρείς πως τα "καινούργια" δεν αξίζουν είσαι στενόμυαλος.

 

[μουςικοφιλος]

Άλλο είχες γράψει πριν, αντιγράφω από το κείμενό σου: Η μουσικη βιομηχανια σημερα βγαζει σκουπιδια,σε σχεση με το παρελθον,ακομη και ενα τραγουδι μετριοτατο της δεκαετιας 70-80 για την σημερινη εποχη ειναι ασμα.

Θα συμφωνήσω πως χρειάζεται αγάπη για τη μουσική, όμως αυτή η αγάπη χρειαζόταν πάντα κι όχι μόνο τώρα. Παλιότερα βέβαια η αγάπη αυτή ήταν κατευθυνόμενη από σταθμούς, κύκλους, δισκογραφικές και εμπόρους-διακινητές. Σήμερα ζούμε την καλύτερη περίοδο της μουσικής, μέχρι την επόμενη φυσικά. Όλα βρίσκονται μπροστά σου, με λίγα clicks όπως είπα έχεις τόση μουσική να δεις και να διαλέξεις που δε σου φτάνουν 2 ζωές για να την απολαύσεις.

Πάμε όμως και στη ταμπακιέρα για να μη νομίσεις πως το αποφεύγω. Θα αντιπαραβάλω στα άλμπουμς που ανέφερες αντίστοιχα που όμως θα έχουν 20 χρόνια διαφορά έκδοσης. Για το Thriller το Back to black της Amy Winehouse. Για το Man machine (που είναι κατώτερο από τα προηγούμενα των Kraftwerk αλλά έχει τα χιτάκια και είναι εύπεπτο) θα πω το fat of the land - prodigy ή το mezzanine - massive attack ή ένα σωρό άλλα δεν είναι δύσκολο. Απέναντι στους Duran Duran είναι ακόμα πιο εύκολα τα πράγματα στην τύχη απλά να πω wounded rhymes - lykke li (πολλές φορές ανώτερο αλλά γούστα είναι αυτά). Στην περίπτωση όμως των DM με προβλημάτισες. Το Violator δεν είναι "δεμένο" άλμπουμ, πιο πολύ με συλλογή κομματιών μοιάζει (όπως και το fat of the land που ανέφερα πριν) αλλά είναι τόσο δυνατά τα κομμάτια που αποτελεί μία ιστορική κυκλοφορία. Τρομερό άλμπουμ. Από πλευράς απήχησης και δημοτικότητας θα του ταίριαζε κάτι σε Coldplay αλλά καλλιτεχνικά δε θα το πλησίαζε. Σκέφτηκα κάτι σε άλλο είδος μουσικής πχ το graduation - Kanye West αλλά θα ξένιζε και κάποιος που γουστάρει alt pop δεν είναι υποχρεωμένος να περάσει σε hip hop όσο εκπληκτικό κι αν είναι το graduation ή και το late registration. Τότε σκέφτηκα τι θα γούσταρα να ακούσω σε περίπτωση που ήθελα το violator αλλά δεν ήταν διαθέσιμο? ε λοιπόν controlling crowds - archive βασικά σχεδόν οτιδήποτε από archive αλλά αν θέλουμε να φτάσουμε σε επίπεδο violator το controlling crowds μας καλύπτει απόλυτα!

Εννοείται πως αυτές είναι προσωπικές επιλογές και δε γίνεται να συμφωνούν όλοι. Επίσης δε σημαίνει πως είναι καλύτερα αλμπουμς, είναι απλά αντίστοιχα. Δεν υπάρχει μουσική που να είναι καλύτερη στο παρελθόν, πολλοί μπερδεύουν το "πρωτοποριακό" με το άριστο. Αν δεν υπήρχαν οι παλιοί δε θα υπήρχαν οι σύγχρονοι και δε θα υπάρχουν και οι επόμενοι. Αυτό όμως είναι κάτι διαφορετικό. Και θα κλείσω με τη ίδια φράση κι ας γίνομαι κουραστικός: υπάρχουν μουσικάρες εκεί έξω και είναι εύκολο να τις προσεγγίσεις, αν σου αρέσουν τα "παλιά" είναι δικαίωμά σου, αν θεωρείς πως τα "καινούργια" δεν αξίζουν είσαι στενόμυαλος.

Άλλο είχες γράψει πριν, αντιγράφω από το κείμενό σου: Η μουσικη βιομηχανια σημερα βγαζει σκουπιδια,σε σχεση με το παρελθον,ακομη και ενα τραγουδι μετριοτατο της δεκαετιας 70-80 για την σημερινη εποχη ειναι ασμα.

Θα συμφωνήσω πως χρειάζεται αγάπη για τη μουσική, όμως αυτή η αγάπη χρειαζόταν πάντα κι όχι μόνο τώρα. Παλιότερα βέβαια η αγάπη αυτή ήταν κατευθυνόμενη από σταθμούς, κύκλους, δισκογραφικές και εμπόρους-διακινητές. Σήμερα ζούμε την καλύτερη περίοδο της μουσικής, μέχρι την επόμενη φυσικά. Όλα βρίσκονται μπροστά σου, με λίγα clicks όπως είπα έχεις τόση μουσική να δεις και να διαλέξεις που δε σου φτάνουν 2 ζωές για να την απολαύσεις.

Πάμε όμως και στη ταμπακιέρα για να μη νομίσεις πως το αποφεύγω. Θα αντιπαραβάλω στα άλμπουμς που ανέφερες αντίστοιχα που όμως θα έχουν 20 χρόνια διαφορά έκδοσης. Για το Thriller το Back to black της Amy Winehouse. Για το Man machine (που είναι κατώτερο από τα προηγούμενα των Kraftwerk αλλά έχει τα χιτάκια και είναι εύπεπτο) θα πω το fat of the land - prodigy ή το mezzanine - massive attack ή ένα σωρό άλλα δεν είναι δύσκολο. Απέναντι στους Duran Duran είναι ακόμα πιο εύκολα τα πράγματα στην τύχη απλά να πω wounded rhymes - lykke li (πολλές φορές ανώτερο αλλά γούστα είναι αυτά). Στην περίπτωση όμως των DM με προβλημάτισες. Το Violator δεν είναι "δεμένο" άλμπουμ, πιο πολύ με συλλογή κομματιών μοιάζει (όπως και το fat of the land που ανέφερα πριν) αλλά είναι τόσο δυνατά τα κομμάτια που αποτελεί μία ιστορική κυκλοφορία. Τρομερό άλμπουμ. Από πλευράς απήχησης και δημοτικότητας θα του ταίριαζε κάτι σε Coldplay αλλά καλλιτεχνικά δε θα το πλησίαζε. Σκέφτηκα κάτι σε άλλο είδος μουσικής πχ το graduation - Kanye West αλλά θα ξένιζε και κάποιος που γουστάρει alt pop δεν είναι υποχρεωμένος να περάσει σε hip hop όσο εκπληκτικό κι αν είναι το graduation ή και το late registration. Τότε σκέφτηκα τι θα γούσταρα να ακούσω σε περίπτωση που ήθελα το violator αλλά δεν ήταν διαθέσιμο? ε λοιπόν controlling crowds - archive βασικά σχεδόν οτιδήποτε από archive αλλά αν θέλουμε να φτάσουμε σε επίπεδο violator το controlling crowds μας καλύπτει απόλυτα!

Εννοείται πως αυτές είναι προσωπικές επιλογές και δε γίνεται να συμφωνούν όλοι. Επίσης δε σημαίνει πως είναι καλύτερα αλμπουμς, είναι απλά αντίστοιχα. Δεν υπάρχει μουσική που να είναι καλύτερη στο παρελθόν, πολλοί μπερδεύουν το "πρωτοποριακό" με το άριστο. Αν δεν υπήρχαν οι παλιοί δε θα υπήρχαν οι σύγχρονοι και δε θα υπάρχουν και οι επόμενοι. Αυτό όμως είναι κάτι διαφορετικό. Και θα κλείσω με τη ίδια φράση κι ας γίνομαι κουραστικός: υπάρχουν μουσικάρες εκεί έξω και είναι εύκολο να τις προσεγγίσεις, αν σου αρέσουν τα "παλιά" είναι δικαίωμά σου, αν θεωρείς πως τα "καινούργια" δεν αξίζουν είσαι στενόμυαλος.

Πολλά σωστά γράφεις αλλά για το τελευταίο ότι είμαι.στενομυαλος είναι παντελώς λάθος,προαναφερα ότι βγαίνουν καλά πράγματα και.σημερα και παρακολουθώ τις εξελίξεις στη μουσική,Και όντως έχουμε το ίντερνετ που πας δίνει αυτή τη πρόσβαση στη μουσική όσο ποτέ άλλοτε.Το album των archive που αναφέρεις και συμφωνώ ότι.ειναι ένα πολύ καλό.αλμπουμ,αλλά violator δεν είναι ούτε στο δάχτυλακι του ενός χεριού,το πιο βασικό δεν έχει την διαχρονικότητα του και δεν είναι dm δεν υπάρχει καμία.σχεση,και.φυσικα είναι άλλος ο ήχος των Αrchive .Επισης πολλά νεα τραγούδια που τα θεωρούμε καλά έχουν αρκετές επιρροές από τα 70ς και 80ς ,πχ LCD soundsystem, Daft Punk,και άλλα.Ακουω πολύ σύχρονη μουσική ακολουθώ τις εξελίξεις,αρα στενόμυαλος οχι.Η διαχρονικότητα ενός δισκου κρίνει πολλά,Και ότι το album των Archive δεν έχει καμια.διαχρονικοτητα σε σύγκριση με το violator.Απλα αρέσει σε εσάς και σε μένα αρέσει αλλά αυτή η άποψη είναι υποκειμενική.ειναι θέμα γούστου όπως είπατε και.εσεις.Οσο για το album των Archive που αναφέρεις είναι παλιό πλέον,Παρακολουθώ πολύ πιο φρέσκα πράγματα,γιατί τα παλιά ωραία συντροφιά και.αναμνησεις,αλλά πόσο ακόμη μπουχτησα.Αλλα αμφιβαλω αν αυτά που ακούω τώρα θα τα θυμαται κάνεις μετά από 30 χρονια.Το violator όμως θα το θυμούνται, κάι την ερώτημα είναι, γιατί;;;Τι είναι αυτό που εκανε πολλά ακούσματα της εποχής εκείνης να αντέξουν στο χρόνο;Επισης είπες πολύ σωστά ότι τώρα έχουμε απεριόριστη πρόσβαση και συμφωνώ απολυτα.Ελα όμως παλιά οι βιομηχανίες μας έφεραν στο πιάτο τα καλυτερα ,αυτά δηλαδή που άντεξαν στο χρόνο,και τώρα που έχουμε όλη αυτή τη πρόσβαση βρίσκουμε μερικά διαμαντια περνάνε στα απαρατήρητα για τον πολύ κοσμο,και.φυσικα και σαβουρες που τις προσπερνάμε,γιατί άραγε;;Μου θυμίζει λίγο την ελληνική τηλεόραση,που όταν είχαμε 2καναλια είχαμε ένα ποιοτικό πρόγραμμα,και όταν ανοίξανε άλλοι 10 σταθμοί,μέσα σε λίγα χρόνια είδαμε ένα μεγάλο χάλι.Αρα η η απεριοριστη προσβαση στη μουσική, δεν σημαίνει ότι έχουμε και καλύτερη ποιότητα.Απλα είναι ο μόνος τρόπος σημερα να ανακαλύψουμε νέα μουσικα πράγματα.

 

[ZaBBalos]

Συγγνώμη το στενόμυαλος δεν ήταν προσωπικός χαρακτηρισμός αναφερόμουν γενικά σε όποιον πιστεύει πως δεν υπάρχει πλέον καλή μουσική. Δεν εκφράστηκα καλά και στον γραπτό λόγο γίνονται εύκολα τέτοιες παρανοήσεις.

Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες μορφές τέχνης. Για παράδειγμα κάποιος μπορεί να γουστάρει να βλέπει φιλμ νουάρ του ΄40 και του '50 μόνο. Αυτό είναι δικαίωμά του, δε μπορεί όμως να λέει πως δε βγήκαν μετά άλλες καλές ταινίες. Είναι στενόμυαλος ή αδαής ή και τα δύο. Ομοίως με τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία και πάει λέγοντας.

 

[Decembered]

η pop , ηταν ειναι και θα ειναι χαλια κατα κανονα, και με τις ελαχιστες εξαιρεσεις.
u.v. pop - serious 1986
u.v. pop - no songs tomorrow 2011
ΥΓ: οπως, καποια πιο εξεζητημενα σημερα, αυριο hip-ster.
[DOUBLEPOST=1543417282][/DOUBLEPOST]

Μη το ψαχνετε αλλο
Η ποπ είναι χαλια εξ ορισμού...

Η παλια σωζεται απλως απο νοσταλγία.

.. οπ! τωρα το προσεξα, περιπου το ιδιο ειπαμε!

 

[Mr Spock]

- καλό είναι να διευκρινίσουμε πως ποπ δεν είναι είδος μουσικής , αλλά απλοποιημένη μορφή διαφόρων ειδών μουσικής

- στο κλασικό ροκ πχ , οι van der graaf generator δεν είναι ποπ , ενώ οι Bad Company είναι
- στο punk , οι Dead Kennedys δεν είναι ποπ , ενώ οι Clash είναι
- στην μαύρη μουσική ο Prince δεν είναι ποπ , ενώ ο M. Jackson είναι
- του Bowie , τα Low , Heroes , Lodger δεν είναι ποπ , ενώ το Let's Dance είναι . . . κλπ

- η ποπ δεν είναι απαραίτητα ''κατώτερη'' υπό την έννοια του : ποια η αξία της τέχνης εάν δεν επικοινωνείται ; . . . ποιος ο λόγος ύπαρξης ενός αριστουργήματος που δεν γνωστοποιήθηκε ποτέ ;

- το μέτρο είναι αυτό που χρειάζεται . . . oι Stones πχ έπαιξαν σωστό αλλά αρκούντως εμπορικό Blues έτσι ώστε να τους μάθουν όλοι . . . και ο Captain Beefheart blues έπαιζε αλλά τόσο αυτοσχεδιαστικό που είναι μόνο γιά φανατικούς

 

[Mr Spock]

- επίσης ένα παράδειγμα εμπορικού ποπ τραγουδιού , και ενός όχι και τόσο . . . από το ίδιο συγκρότημα


The Cure - Let's Go To Bed




The Cure - Charlotte Sometimes





. . . πολύ ωραία και τα δύο