ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ;

[Snow Whitty]

Μουφα στην αργκο η σλανγκ γλωσσα θα μπορουσε να αποδωθει και σαν μαπα,κακης αποτελεσματικοτητας,ποιοτητας,ασχημων προδιαγραφων.

 

[Giota]

Λαχανιάζω
Σημασία: αναπνέω γρήγορα με ανοιχτό το στόμα, κοντανασαίνω, ασθμαίνω.

Το ρήμα ανάγεται στο αρχαίο αναχάσκω ή αναχαίνω (= ανοίγω το στόμα). Από την υποτακτική του αορίστου αναχάνω σχηματίστηκε το μεσαιωνικό αναχανιάζω (από το οποίο το λαχανιάζω με ανομοίωση, δηλαδή τροπή του ν σε λ επειδή στην ίδια λέξη υπάρχει και άλλος όμοιος φθόγγος).

 

[Maria Pentagiotissa]

Εξαιρετικό το θέμα που έχεις ανοίξει και τροφοδοτείς Γιώτα!

Για να δούμε τώρα, ποιος θα μας πει τι κοινό έχουν ένα καρφί κι ένα σαράβαλο..

 

[Giota]

Σιχαίνομαι
Από το ελληνιστικό σικχαίνω/σικχαίνομαι (= αηδίαν ή δυσαρέσκειαν ή κόρον αισθάνομαι πρός τι πρόσωπον ή πράγμα, βδελύττομαι).

Το ρήμα συνδέεται ετυμολογικά με το επίθετο σικχός. Στην αρχαία ελληνική σικχός λεγόταν αυτός που αηδίαζε κάτι, ιδίως τροφές, και επομένως ο «μίζερος» (αντίθετο του πάμφαγος). Στα Ηθικά ο Πλούταρχος γράφει: οι δέ σικχοί άρτον καί οίνον προσφερόμενον ναυτιώσιν.

Όμοια προέλευση έχουν το σίχαμα (< σιχαίνομαι + κατάλ. -μα), η σιχασιά (< μεσαιωνικό σιχασία < μεταγενέστερο σικχασία), η σιχαμάρα (με επίθημα -άρα: πβ. φαγωμάρα) και το όψιμο μεσαιωνικό επίθετο σιχαμερός.

 

[Giota]

Μαργώνω
Σημασίες: παγώνω, μουδιάζω.

Μεσαιωνικό ρήμα αβέβαιης ετυμολογίας.

Κατά τον Αδ. Κοραή και τον Γ.Χατζιδάκι προέρχεται ίσως από το σπάνιο αρχαίο ρήμα μαργάω, -ώ (= μαίνομαι, φέρομαι ως μανιακός), από το οποίο σχηματίστηκε το επίθετο μάργος (= μαινόμενος, λυσσαλέος, λαίμαργος, άπληστος).

Κατ' άλλη άποψη ετυμολογείται από το *αίμαργώνω (< αίμα + αργώ), με τη σημασία παύει να κυκλοφορεί το αίμα μου.

 

[Giota]

Νιώθω
Μεσαιωνικό ρήμα αβέβαιης ετυμολογίας.

Κατά τον Μ. Φιλήντα, σχηματίστηκε από το μεσαιωνικό γνώθω, το οποίο προήλθε από το έγνωσα, αόριστο του ρήματος γιγνώσκω.

Κατά τον Γ. Χατζιδάκι ετυμολογείται από το έννοιωσα, αόριστο του *εννοιώ, ρήματος που σχηματίστηκε από το ουσ. έννοια. Σε αυτή την ετυμολογική προσέγγιση στηρίζεται η συνήθης ορθογραφία με οι (νοιώθω).

Κατ' άλλη εκδοχή η λέξη έχει την αφετηρία της στον μεσαιωνικό αόριστο ένιωσα, που προέρχεται από το αρχαίο ενόησα του ρήματος νοώ.

 

[Maria Pentagiotissa]

Εξαιρετικό το θέμα που έχεις ανοίξει και τροφοδοτείς Γιώτα!

Για να δούμε τώρα, ποιος θα μας πει τι κοινό έχουν ένα καρφί κι ένα σαράβαλο..

Λοιπόν...
Κάρφος = ξηρό ξύλο
Καρφίον = γόμφος
Καρφαλέος = ξηρός, αποξηραμένος
Κάρφαλον ή χάρβαλον = ερείπιο ==> Σαράβαλο.

 

[Giota]

Γάμ(μ)α
Το τρίτο σύμφωνο του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν gaml, και πιστεύεται ότι αρχικά ήταν ένα εικονόγραμμα που απεικόνιζε την καμήλα (η ελληνική λέξη καμήλα αλλά και οι ευρωπαϊκές camel, chameau, kamel κλπ. προέρχονται από τη λέξη gaml), τονίζοντας την καμπούρα της. Όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις, κατάληξε να δηλώνει το σύμφωνο [g], δηλαδή το Γγ. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα για να δηλώσουν το δικό τους σύμφωνο Γγ (που προφερόταν ως [γ] στα αρχαία ελληνικά) και το ονόμασαν, προσαρμόζοντας τη φοινικική λέξη, γάμ(μ)α.


Δέλτα
Το τέταρτο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν delt. Η λέξη αυτή σήμαινε μάλλον «φύλλο πόρτας» και αρχικά το σημείο αυτό ήταν εικονόγραμμα που απεικόνιζε πόρτα, για να καταλήξει αργότερα να δηλώνει το φθόγγο [d]. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα αυτό για να δηλώσουν το δικό τους σύμφωνο [d], δηλαδή το Δδ και εξελλήνισαν το φοινικικό delt σε δέλτα.


Έψιλον
Το πέμπτο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν he, ένα σύμφωνο που έμοιαζε με το h της αγγλικής, τη σημασία του οποίου αγνοούμε.

Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα αυτό για να δηλώσουν το δικό τους φωνήεν [e], δηλαδή το Εε, αυτό που αργότερα θα ονομαστεί έ ψιλόν, προκειμένου να διακρίνεται από τη δίφθογγο αι, με την οποία συνέπεσε φωνητικά.

 

[Giota]

Ο τονισμός των μορίων «που» και «πως»
Το «που» και το «πως»:

α) δεν παίρνουν τονικό σημάδι, όταν μπορούν να αντικατασταθούν από ισοδύναμες λέξεις που λειτουργούν κατά τον ίδιο τρόπο μ' αυτά:
π.χ. οι άνθρωποι που (= οι οποίοι: αναφορική λειτουργία) βρέθηκαν εκεί τα άκουσαν όλα
τότε που (= όταν: χρονική σημασία) με άκουσες, θυμάσαι ότι πέτυχες
χαίρομαι που (= επειδή: αιτιολογική σημασία) σε βλέπω
ξέρω πως / που (= ότι: ειδικός σύνδεσμος) δε θα 'ρθει, κι όμως τον περιμένω
τόσο πολύ κουράστηκε, που (= ώστε: συμπερασματική σημασία) κάποια στιγμή τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του

β) παίρνουν τονικό σημάδι, όταν δε μπορούν ν' αντικατασταθούν από ισοδύναμες λέξεις:
π.χ. ρωτούσε πού ερωτηματικό) τον γνώρισε
δεν ήξερε πώς (= με ποιον τρόπο: τροπικό επίρρημα) να περάσει την ώρα του
τον περίμενε πώς και πώς
έρχεται πού και πού


Λέξεις που γράφονται ενωμένες
Ενωμένες - σε μια λέξη, χωρίς απόστροφο - γράφονται μεταξύ άλλων οι εξής λέξεις (που προέρχονται από δύο λέξεις):

Απαρχής, απεναντίας, απευθείας, αφότου, δεκατρία (έως δεκαεννέα), ειδάλλως, ενμέρει, ενόσω, εντάξει, εξάλλου, εξαρχής, εξίσου, επικεφαλής, επιπλέον, εφόσον, καθαυτό, καθεξής, καθετί, καταγής, κατευθείαν, κιόλας, μεμιάς, μολαταύτα, μόλο (που), ολωσδιόλου, προπάντων, υπόψη, ωστόσο.


Η ορθογραφία της παθητικής μετοχής
Η παθητική μετοχή τελειώνει σε:

α) -μένος (με ένα μ): συνήθως (π.χ. δεμένος < δένομαι)
β) -μμένος (με δύο μ): στα ρήματα με χαρακτήρα π, β, φ, φτ, πτ (π.χ. γραμμένος < γράφομαι)
γ) -ημένος (με η): στα ρήματα της δεύτερης συζυγίας (π.χ. αγαπημένος < αγαπιέμαι)
δ) -σμένος: σε ρήματα της πρώτης συζυγίας και σε μερικά της δεύτερης (π.χ. χτισμένος < χτίζομαι, δυστυχισμένος < δυστυχώ). Το ι, η, υ, ει, οι που έχουν τα ρήματα της πρώτης συζυγίας στην παραλήγουσα της οριστικής ενεστώτα διατηρείται και στη μετοχή (π.χ. δροσισμένος < δροσίζομαι, δακρυσμένος < δακρύζω).
ε) -ωμένος (με ω): όταν τονίζεται στην παραλήγουσα (π.χ. τεντωμένος < τεντώνομαι)
στ) -όμενος (με ο): όταν τονίζεται στην προπαραλήγουσα (π.χ. ενδιαφερόμενος < ενδιαφέρομαι)
ζ) -ώμενος (με ω): όταν τονίζεται στην προπαραλήγουσα (π.χ. εκτιμώμενος < εκτιμώμαι)

 

[Giovanni Dimitropoulos]

Μπράβο Γιώτα!!
Και σε όσους βοηθούν στο θέμα!
Ενδιαφέρον.....

 

[Nick Arvanitakis]

Μπράβο Γιώτα!!
Και σε όσους βοηθούν στο θέμα!
Ενδιαφέρον.....

Ελα ρε !Απο καπου τα αντιγραφει!!
Giota ,ετσι δεν ειναι?



ΡΕ Π...ΤΗ ΜΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ''ΝΟΥΜΕΡΑ ''ΕΔΩ ΜΕΣΑ!!!

 

[Giovanni Dimitropoulos]

Φίλε Νίκο, ο χρόνος ΠΑΝΤΑ δείχνει ποιος είναι νούμερο και ποιος όχι....
Ποιος θέλει να πει αλλά ταυτόχρονα θέλει και να ακούσει.....
Ποιος ψάχνει λύση αλλά βοηθά και στην λύση άλλων προβλημάτων......

Έχω την υπομονή να δω τι θα μας φέρει ο χρόνος! :roll:

 

[HomeCinema-Maniac]

Μα φυσικα τα γηρατεια........ Τι αλλο?

 

[Giovanni Dimitropoulos]

Έχω την υπομονή να δω τι θα μας φέρει ο χρόνος! :roll:

Μα φυσικα τα γηρατεια........ Τι αλλο?

Καλόοο!!!!

 

[willie]

Γάμ(μ)α
Το τρίτο σύμφωνο του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν gaml, και πιστεύεται ότι αρχικά ήταν ένα εικονόγραμμα που απεικόνιζε την καμήλα (η ελληνική λέξη καμήλα αλλά και οι ευρωπαϊκές camel, chameau, kamel κλπ. προέρχονται από τη λέξη gaml), τονίζοντας την καμπούρα της. Όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις, κατάληξε να δηλώνει το σύμφωνο [g], δηλαδή το Γγ. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα για να δηλώσουν το δικό τους σύμφωνο Γγ (που προφερόταν ως [γ] στα αρχαία ελληνικά) και το ονόμασαν, προσαρμόζοντας τη φοινικική λέξη, γάμ(μ)α.


Δέλτα
Το τέταρτο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν delt. Η λέξη αυτή σήμαινε μάλλον «φύλλο πόρτας» και αρχικά το σημείο αυτό ήταν εικονόγραμμα που απεικόνιζε πόρτα, για να καταλήξει αργότερα να δηλώνει το φθόγγο [d]. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα αυτό για να δηλώσουν το δικό τους σύμφωνο [d], δηλαδή το Δδ και εξελλήνισαν το φοινικικό delt σε δέλτα.


Έψιλον
Το πέμπτο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν he, ένα σύμφωνο που έμοιαζε με το h της αγγλικής, τη σημασία του οποίου αγνοούμε.

Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα αυτό για να δηλώσουν το δικό τους φωνήεν [e], δηλαδή το Εε, αυτό που αργότερα θα ονομαστεί έ ψιλόν, προκειμένου να διακρίνεται από τη δίφθογγο αι, με την οποία συνέπεσε φωνητικά.

Γιατί βρε Γιώτα μου, γιατί βρε καλό μου κορίτσι με στενοχωρείς Κυριακάτικα με τους Φοινικιστές, τα φοινικόδεντρα, τις χουρμαδιές και τις καρύδες......

Μην ανοίξουμε τέτοιο θέμα γιατί ούτε μέχρι τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου δεν θα έχουμε τελειώσει....

 

[dream_GR]

Γιατί βρε Γιώτα μου, γιατί βρε καλό μου κορίτσι με στενοχωρείς Κυριακάτικα με τους Φοινικιστές, τα φοινικόδεντρα, τις χουρμαδιές και τις καρύδες......
Μην ανοίξουμε τέτοιο θέμα γιατί ούτε μέχρι τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου δεν θα έχουμε τελειώσει....

κάτσε να "μπεί" και ο γλωσσορήτορας ο rdohertis κι θα δείς ποοοοοόσο θα πάει το θέμα!!!!! Ειδικά τώρα που εχω στείλει πακέτο και στον Κουκουράκη!!!!

 

[ak1s]

Γιατί βρε Γιώτα μου, γιατί βρε καλό μου κορίτσι με στενοχωρείς Κυριακάτικα με τους Φοινικιστές, τα φοινικόδεντρα, τις χουρμαδιές και τις καρύδες......
Μην ανοίξουμε τέτοιο θέμα γιατί ούτε μέχρι τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου δεν θα έχουμε τελειώσει....

Και περίμενα να δω ποιός θα το πει...:mrgreen:
Είναι γνωστό ότι το ελληνικό αλφάβητο το έδωσαν οι 'Λ' όταν κατέβηκαν με το διαστημόπλοιό τους. Διατί το συζητώμεν ακόμα;;;;

 

[RDoherty]

"Οἱ δὲ Φοίνικες οὗτοι οἱ σὺν Κάδμῳ ἀπικόμενοι, τῶν ἦσαν οἱ Γεφυραῖοι, ἄλλα τε πολλὰ οἰκήσαντες ταύτην τὴν χώρην ἐσήγαγον διδασκάλια ἐς τοὺς Ἕλληνας καὶ δὴ καὶ γράμματα, οὐκ ἐόντα πρὶν Ἕλλησι ὡς ἐμοὶ δοκέειν, πρῶτα μὲν τοῖσι καὶ ἅπαντες χρέωνται Φοίνικες· μετὰ δὲ χρόνου προβαίνοντος ἅμα τῇ φωνῇ μετέβαλλον καὶ τὸν ῥυθμὸν τῶν γραμμάτων. Περιοίκεον δὲ σφέας τὰ πολλὰ τῶν χώρων τοῦτον τὸν χρόνον Ἑλλήνων Ἴωνες, οἳ παραλαβόντες διδαχῇ παρὰ τῶν Φοινίκων τὰ γράμματα, μεταρρυθμίσαντες σφέων ὀλίγα ἐχρέωντο, χρεώμενοι δὲ ἐφάτισαν, ὥσπερ καὶ τὸ δίκαιον ἔφερε, ἐσαγαγόντων Φοινίκων ἐς τὴν Ἑλλάδα, Φοινικήια κεκλῆσθαι."
- Ηροδότου Ιστορίαι, 5, 58
http://www.sacred-texts.com/cla/hh/hh5050.htm

 

[Χρήστος Ακρατόπουλος]

Δηλαδή οι Φοίνικες μας έδωσαν τα γράμματα;;;;

 

[RDoherty]

Τα λέει όλα ο Ηρόδοτος με το ... νυ και με το σίγμα (και το κόππα και το σαμπί) και η σύγχρονη γλωσσολογία τον δικαιώνει 100%. Το μόνο "λάθος" που κάνει ο Ηρόδοτος είναι εκεί που λέει "ουκ εόντα πριν Έλλησιν" (δεν γνωρίζει για την Γραμμική Β και το Κυπριακό συλλαβάριο, πράγμα λογικό) αλλά συμπληρώνει σοφά "ως εμοί δοκέειν" (όπως νομίζω). Τα υπόλοιπα είναι ολόσωστα: "μετά δε χρόνου προβέοντος άμα τη φωνή μετάβαλλον και τον ρυθμόν", με την πάροδο του χρόνου άλλαξαν τον ήχο και τον τρόπο γραφής (υπονοεί τη χρήση συμβόλων αχρήστων συμφώνων για να υποδηλώσουν φωνήεντα και την απλοποίηση της μορφής των γραμμάτων), δηλαδή έγιναν "μεταρρυθμίσαντες"