Οδοιπορικό στην Κρήτη

[zoglair]

Η Κρήτη είναι το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας, με μήκος 260 χλμ και μέγιστο πλάτος τα 60. Ο πληθυσμός της αριθμεί περί τους 600.000 μόνιμους κατοίκους με τριπλάσιο αριθμό επισκεπτών ετησίως! Πρωτεύουσα του νησιού - και μεγαλύτερη πόλη του - είναι το Ηράκλειο.

Για πολλά χρόνια είχα την επιθυμία όχι απλά να την επισκεφτώ, αλλά να τη γυρίσω. Παρότι η γυναίκα μου είναι Κρητικιά εκ μητρός και Ζακυνθινή εκ πατρός, οι συνθήκες ήταν τέτοιες που τις τελευταίες 2 δεκαετίες παραθερίζαμε στο Φιόρο του Λεβάντε. Φέτος, όμως, ήταν η χρονιά της μαντινάδας:

Μοσχοκανελοκόκκαλη, κανελοζυμωμένη
Γαρεφαλοχνωτάτη κι ακριβαναθρεμμένη​

Παρέα με τη συμβία μου Σοφία, την οικογενειακή μας φίλη Μαρία και την εκ Γερμανίας ξαδέλφη της Βασούλα, νοικιάσαμε ένα μπλε Hyundai Accent και σε 3 εβδομάδες καλύψαμε περί τα 3.000 χλμ κρητικής γης. Εγώ ανέλαβα τον ρόλο του σοφέρ, ενώ οι γυναίκες κρατούσαν πρακτικά και αποθανάτιζαν τα τοπία της λεβεντογέννας.

Το υλικό αυτό θα μοιραστώ μαζί σας, με την ελπίδα πως θα φανεί χρήσιμο σε όσους δεν έχουν επισκεφτεί ακόμη το νησί αλλά σκέπτονται να το κάνουν ή απλά ενδιαφέρονται...

 

[zoglair]

Κυριακή 17/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Knossos_Palace.jpg[/imglz] Το ταξίδι άρχισε το πρωί της Κυριακής 17 Αυγούστου. Δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή...

Φτάσαμε στο λιμάνι αρκετά νωρίτερα από τις 11:00, ώρα αναχώρησης του Knossos Palace. Ένα θηρίο 214 μέτρων με 6 καταστρώματα, που θα μας πήγαινε στο Ηράκλειο σε 6.30 ώρες, έναντι 31.5 ευρώ. Τα δύο containers που βλέπετε στη φωτό, χρησιμεύουν ως μεταφορείς αποσκευών. Παραδίδονται πριν την επιβίβαση και παραλαμβάνονται μετά την αποβίβαση. Κρατάς μια χειραποσκευή. Αεροπλανική διαδικασία.

Το πλοίο είναι τεράστιο και πολυτελές. Προσφέρει όλες τις ανέσεις που θα περίμενε κανείς και η ώρα περνά ευχάριστα. Κάποια στιγμή έπεσε η ιδέα να αλλάξουμε τα ονόματά μας, επί το Κρητικότερον. Έτσι, βαπτίστηκα Μανούσος και η Σοφία - τι άλλο - Κατερινιώ!

Δέσαμε στο λιμάνι του Ηρακλείου κατά τις 17:30. Χρειαστήκαμε περίπου 20 λεπτά για να παραλάβουμε τις αποσκευές μας, αν και ήμασταν οι τελευταίοι που κατέβηκαν. Πολύς κόσμος και πολλή ζέστη. Λίγα μέτρα μακρύτερα μας περίμενε ο κ. Δασκαλάκης με το Accent. Συμπαθέστατος και άριστος - όπως αποδείχτηκε - επαγγελματίας. Συμπλήρωσε μια φόρμα, του δώσαμε 475 ευρώ (19 ημέρες χ 25) και μας παρέδωσε το κλειδί του αυτοκινήτου. Η πρώτη μέρα δεν χρεώθηκε.

Στο λιμάνι μας υποδέχτηκε και η πρώτη ξαδέλφη της Σοφίας, η Μαρία. Προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει το πρώτο βράδυ ώστε την επομένη το πρωί να ψάχναμε με την ησυχία μας για το πρώτο μας κατάλυμα. Τι προσφέρθηκε, δηλαδή, που δε σήκωνε κουβέντα. Να φανταστεί κανείς πως η οικογένεια είναι 6μελής, και 4 εμείς, 10 νοματαίοι. Και νάσου οι μεζέδες, τα κύρια πιάτα, τα επιδόρπια, και η καλαθούνα με τα πρωινά εδέσματα. Η κρητική φιλοξενία σε όλο της το μεγαλείο.

[imglz=180 height=135]../public/crete/Knossos_Palace_2.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Heraklion_Port.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Heraklion_Port_2.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

Δευτέρα 18/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Ag_Nikolaos.jpg[/imglz] Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε κατευθυνόμενοι ανατολικά προς το νομό Λασιθίου και συγκεκριμένα την πρωτεύουσά του, τον Αγ. Νικόλαο. Σκοπός μας ήταν η εύρεση καταλύματος μεταξύ των δύο νομών, για τις επόμενες 6 ημέρες.

Κινηθήκαμε στον Εθνικό δρόμο που διασχίζει το νησί στο βόρειο τμήμα του. Στο μέσο περίπου της διαδρομής ο δρόμος στενεύει και περνά μέσα από τα περιβόητα Μάλια. Εκεί φάγαμε ένα γερό μποτιλιάρισμα που - για καλή μας τύχη - δεν επαναλήφθηκε τις επόμενες φορές που περάσαμε.

Μετά από 1 περίπου ώρα, είδαμε από ψηλά τη γραφική Λίμνη Βουλισμένη, μια μικρή λιμνοθάλασσα στο κέντρο της πόλης. Την περιδιαβήκαμε σχετικά σύντομα, και κάτσαμε για έναν χυμό σε ένα μέρος που τράβηξε την προσοχή μας εξαρχής: το πλοίο του καπετάν Jack Sparrow!

Μας σέρβιρε ένας απίθανος τύπος με πειρατικό καπελάκι. Σε σχετική μας ερώτηση, μας απάντησε πως διαθέτει φυσικό χυμό πορτοκάλι, μήλο, μπανάνα, κλπ, αλλά όχι ανάμικτο! Τέλος πάντων, παραγγείλαμε τους χυμούς και 4 νεράκια. Μας έφερε 3. Δεν είπαμε τίποτα. Μετά από κανα-ημίωρο, αφού τον πληρώσαμε, μαζί με τα ρέστα έφερε και το τέταρτο, λέγοντας πονηρά: "σιγά μην το ξέχναγα"!

Ο τύπος ήταν ευδιάθετος, μονολογούσε και πόζαρε με τις τουρίστριες. Κάποια στιγμή, στην προσπάθειά του να συμμαζέψει τον πάγκο του σπάσαν όλα. Δεν κρατήθηκα, και φώναξα "Αξιος!". Αυτός, ατάραχος και χαμογελώντας μας αποκάλυψε ότι έχει προμήθεια από τον ποτηρά!

Φεύγοντας από το "Black Pearl", κινηθήκαμε νότια προς Αμμουδάρα. Δεν βρήκαμε τίποτα και συνεχίσαμε προς Ίστρο. Φτάσαμε κατά τις 14:30, παρκάραμε και οι γυναίκες ξεχύθηκαν προς άγραν δωματίων (εγώ έμεινα ...να φυλάω το αμάξι). Μιάμιση ώρα αργότερα βρήκαμε 2 δίκλινα προς 50 ευρώ έκαστον, ξεφορτώσαμε όπως-όπως τα μπαγκάζια και φύγαμε για την παραλία. Ήταν το θερμότερο μπάνιο που θυμάμαι...

Ο Ίστρος είναι ένα παραθαλάσσιο "resort" κατά μήκος της Εθνικής. 'Ένα κομμάτι δρόμου, με μαγαζιά και "room for rent". Μικρό και ήσυχο, αν εξαιρέσεις τη διαρκή κίνηση των οχημάτων.

[imglz=180 height=135]../public/crete/Ag_Nikolaos_2.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Ag_Nikolaos_3.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Jack_Sparrow.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

Τρίτη 19/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Panorama.jpg[/imglz] Η επόμενη μέρα ήταν ουσιαστικά η πρώτη μας εξόρμηση και η απαρχή του οδοιπορικού. Αρχικός προορισμός το Βάι, στο βοριο-ανατολικό άκρο του νησιού, και επιστροφή μέσω Ιεράπετρας.

Κινηθήκαμε κατά μήκος της Εθνικής, που σταματούσε στη Σητεία. Μετά, συνέχιζε ο περιφερειακός. Όλα αυτά, βέβαια, ανάλογα με ποιον χάρτη χρησιμοποιείτε. Όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ο συμβολισμός και η κατηγοριοποίηση των οδών στην Κρήτη είναι πολύ σχετική υπόθεση.

Η πρώτη μας στάση ήταν λόγω ...μύτης. Μια απίστευτα έντονη ευωδία, μείγμα από φασκόμηλο και θυμάρι (έτσι έμοιαζε), κυρίευσε τις αισθήσεις μας. Φαντάζομαι πως ο Γκρενούιγ θα μπορούσε να γράψει ένα ολόκληρο κεφάλαιο γι αυτήν. Η τοποθεσία δεν ήταν στο χάρτη. Λέγεται Πανόραμα κι έχει έναν πλάτανο, 2 μαγαζιά κι ένα εκκλησάκι (Αγ. Νεκτάριος), όλα κι όλα. Αν περνάτε από κει με ανοιχτά παράθυρα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το καταλάβετε.

Μετά τις σχετικές φωτό, συνεχίσαμε προς Λάστρο, Τουρλωτή, Αιολικό Πάρκο, και κατά τις 12:10 (μιάμιση ώρα μετά τον Ίστρο), φτάσαμε Σητεία (η φωτό είναι στην έξοδό της). Εντυπωσιακά πυκνοκατοικημένη και μαζεμένη.

20 λεπτά αργότερα, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα θέαμα που δεν ήταν δυνατόν να αγνοήσουμε. Ένας πολύχρωμος (pal) οικισμός που αν και σύμπλεγμα διάφορων αρχιτεκτονικών σχεδιάσεων, κατά ένα περίεργο τρόπο έδενε αρμονικά ως σύνολο. Ήταν το Dionysos Village. Συμφωνήσαμε όλοι να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη, και έτσι έγινε...

[imglz=180 height=135]../public/crete/Aioliko_Parko.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Sitia.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Dionysos_Village.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

[imglz=180 height=135]../public/crete/Dionysos_Village_2.jpg[/imglz] Οι πρώτες εικόνες φέραν στο νου μας στοιχειωμένη πόλη. Ήταν εικόνες εγκατάλειψης και ερήμωσης. Ήμασταν μόνοι μας. Κτίρια ξεπλυμένα, με εμφανείς φθορές και σκουριά στους τοίχους. Ανάμικτα συναισθήματα... Ένας επιβλητικός χώρος υποδοχής, οργανωμένος με γυμναστήριο, φαρμακείο, και λοιπά μαγαζάκια, μα ούτε ψυχή! Στο βάθος, μια επιβλητική αψίδα ήταν θαρρείς παράθυρο σε άλλο κόσμο. Ανείπωτη ομορφιά. Στην άλλη της άκρη, περίμενε καρτερικά μια οπτική πανδαισία. Ο χώρος με τις πισίνες, τις πολύχρωμες sezlong και τον χλοοτάπητα, περικυκλωμένος από σπιτάκια, άλλα πλινθόκτιστα και άλλα όχι, όλα τους όμως είχαν κάτι να πουν.

Εκεί, είδαμε μερικούς να κάθονται. Αναρωτηθήκαμε αν είναι κάτοικοι η απλά περαστικοί όπως κι εμείς. Στο βάθος ήταν ανοικτό ένα μπαράκι. Ρωτήσαμε τον υπεύθυνο. Τα λόγια του ήταν μετρημένα και το ύφος του απλανές. Σαν να του θυμίσαμε κάτι θλιβερό. Από τα λίγα που είπε, καταλάβαμε πως ανατέθηκε σε μια εταιρεία η εκμετάλλευση του οικισμού, αλλά η δουλειά κάπου σκάλωσε. "Επιχειρηματική αστοχία" ήταν η τελευταία του φράση...

Καθίσαμε για ένα αναψυκτικό. Στη συνέχεια ρίξαμε μια ματιά και στον περίγυρο. Μια ζηλευτή, πολυτελής συνοικία. Κρίμα...

[imglz=180 height=135]../public/crete/Dionysos_Village_4.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Dionysos_Village_5.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Dionysos_Village_6.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

[imglz=180 height=135]../public/crete/Vai.jpg[/imglz] Προσπερνώντας Αγ. Φωτιά, Αναλουκά και μετά από σύντομη στάση στο Παλαιόκαστρο, φτάσαμε - κατά τις 2 παρά - στο Βάι (λέγεται και Φοινικόδασος). Τιμήσαμε την παραλία του δεόντως. Καθώς και τη σκιά του.

Επιστρέφοντας Σητεία, για να πιάσουμε την αρτηρία προς Ιεράπετρα, κάναμε στάση στη μονή Τοπλού. Ανάσα δροσιάς στον καυτό ήλιο. Μετά τη Σητεία, στρίψαμε νότια και πήραμε τα βουνά.

Κατά τις 5, θυμηθήκαμε πως ήμασταν νηστικοί και ως εκ του θαύματος - στο χωριό Λιθίνες - παρουσιάστηκε από το πουθενά ένα traditional. Απλή ταβέρνα, με σούπερ σκιά και φαγητά μούρλια. Σπιτικές, χορταστικές και οικονομικές μερίδες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Κατά τις 7, φτάσαμε Ιεράπετρα. Περαντζάδα και καφές στο λιμάνι. Επιστροφή μέσω της κύριας αρτηρίας που ενώνεται με την Εθνική.

Γεμάτη η πρώτη μέρα του οδοιπορικού... Χαριτολογήσαμε λέγοντας πως με αυτόν τον ρυθμό, όχι μόνο θα προλάβουμε να γυρίσουμε το νησί αλλά θα μείνει χρόνος και για επανάληψη!

[imglz=180 height=135]../public/crete/Vai_2.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Babis.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Ag_Fotia.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

Τετάρτη 20/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Ag_Galini.jpg[/imglz] Η Τετάρτη ήταν η μέρα της μεγαλύτερης διαδρομής. Γκραν-γκινιόλ όπως αποδείχτηκε...

Κινηθήκαμε νότια μέσω Ιεράπετρας. Πρώτη στάση το Μύρτος. Όμορφο χωριό, παραδοσιακό, με καλντερίμια, σοκάκια και αυλές με λουλούδια. Αξίζει μια βόλτα.

Επόμενη στάση στο Βιάννος. Δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά μου έκανε εντύπωση ένα ρέμα με πλατάνια που είδα με την άκρη του ματιού, και σταματήσαμε. Το περπατήσαμε για λίγο αλλά ρέμα δεν βρήκαμε. Βρήκαμε όμως μια γερόντισσα που ανέβαινε αργά την ανηφόρα, κρατώντας ένα τσαμπί σταφύλι. Τη ρωτήσαμε για το ρέμα. Πρόσχαρη, δεν είχε κανένα πρόβλημα για κουβέντα. Εκεί κοντά ήταν και μια ταμπέλα που προέτρεπε στην προστασία ενός ποταμιού το όνομα του οποίου δεν ενθυμούμαι. "Πού'ναι το ποτάμι, γερόντισσα", ρωτήσαμε. "Το πατάτε, κοπέλια!", απάντησε... Η γερόντισσα όχι μόνο αποκρίθηκε σε όλες τις ταξιδιωτικές μας ανησυχίες αλλά μας έδωσε και το σταφύλι της!

Μετά το Βιάννο, είχαμε δύο επιλογές προς Πύργο. Πήραμε τη νότια, προς Κερατόκαμπο και Τσούτσουρα. Ναι, το γνωστό Τσούτσουρα που τόσα έχουν γραφτεί.

Στη συνέχεια, κάμποσα χωριουδάκια, Αγ. Δέκα, Μοίρες, Τιμπάκι και Αγ. Γαλήνη (15:30). Αρκετά ενδιαφέρον "resort", κάτσαμε για μπάνιο, βόλτα και φαγητό.

Φύγαμε από την Αγ. Γαλήνη, κάνοντας τη διαδρομή ανάποδα μέχρι τη διασταύρωση για Φαιστό. Φτάσαμε στις 19:00, μισή ώρα πριν κλείσουν τον Αρχαιολογικό χώρο. Πληρώσαμε 4 ευρώ έκαστος, βγάλαμε φωτό παρέα με τα αρχαία και φύγαμε ολοταχώς για Μάταλα.

Φτάσαμε πάνω στο ηλιοβασίλεμα (20:05). Δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε καλύτερη στιγμή. Δεν ξέρω πως φαίνονται την ημέρα, αλλά το σούρουπο είναι μαγικά. Εκεί φάγαμε από τα καλύτερα παγωτά της ζωής μας. Δεν συγκράτησα, δυστυχώς, το όνομα του μαγαζιού, αλλά είναι το πρώτο αριστερά όπως βλέπουμε την παραλία.

Φύγαμε στις 20:40. Στόχος μας η αρτηρία που ενώνει τους Αγ. Δέκα με το Ηράκλειο. Αν γνώριζα τι με περιμένει, ίσως και να διανυκτέρευα στα Μάταλα...

Στους Αγ. Δέκα φτάσαμε εύκολα. Ήταν, άλλωστε, ένα κομμάτι που είχαμε κάνει και νωρίτερα. Δεν θέλαμε, όμως, να επαναλάβουμε την αρχική διαδρομή, αλλά να στρίψουμε βόρεια. Στον κεντρικό δρόμο του χωριού υπήρχε ένα μεγαλούτσικο τραπέζι όπου γίνονταν τσιμπούσι με σουβλάκια. Σπάσανε τη μύτη μας. Απλά ανοίξαμε το παράθυρο και ζητήσαμε από τον σύντεκνο (σε απόσταση αναπνοής), να μας υποδείξει την έξοδο προς Ηράκλειο. Μας την υπέδειξε, υπογραμμίζοντας το αμίμητο "100 στροφές θα βρεις, σε καμία δεν θα στρίψεις", με το χαρακτηριστικό αξάν βεβαίως. Καθησυχασμένοι, ακολουθήσαμε κατά γράμμα. Ώσπου συναντήσαμε υποχρεωτική παράκαμψη λόγω έργων.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω την εμπειρία μας. Βάλτε κατά νου τα ακόλουθα:

- πίσσα, μαύρο σκοτάδι
- ούτε ψυχή ζώσα
- πινακίδες άφαντες
- μπόλικες διακλαδώσεις

Κάποια στιγμή πέρασα διασταύρωση χωρίς να το καταλάβω. Πάλι καλά που δε στούκαρα ή δεν έκανα ελεύθερη πτώση. Μετά από μία περίπου spooky ώρα, είδαμε μια τεράστια υπερσύγχρονη πινακίδα προς Ηράκλειο, στη βάση μια γέφυρας. Στρίψαμε με ανακούφιση. Σε 1 λεπτό, καταλάβαμε ότι η γέφυρα ήταν υπό κατασκευή, καθώς η άσφαλτος κοβόταν και άρχιζαν τα μπάζα. Η πινακίδα ήταν, προφανώς, για μελλοντική χρήση. Σταθήκαμε για λίγα λεπτά, με αρκετή δόση αμηχανίας.

Άντε, ξανα-μανά:

- πίσσα, μαύρο σκοτάδι
- ούτε ψυχή ζώσα
- πινακίδες άφαντες
- μπόλικες διακλαδώσεις

Μη με ρωτάτε πως, τελικά, βρέθηκα Ηράκλειο γιατί δεν κατέω πράμα. Φτάσαμε Ίστρο στις 23:15. Εκεί απέκτησα το παρατσούκλι "duracell". Εκεί, επίσης, αποφάσισα πως άλλη φορά να κανονίζω στις 9 να είμαι στο δωμάτιο.

[imglz=180 height=135]../public/crete/Ag_Galini_2.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Matala.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Matala_2.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

Πέμπτη 21/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Zenia.jpg[/imglz] Την Πέμπτη το πρόγραμμα είχε Οροπέδιο Λασιθίου και Κνωσό. Κινηθήκαμε βορειο-δυτικά, μέσω Παλαιάς Εθνικής στον κόμβο του Αγ. Νικολάου, με σκοπό την στροφή στο ύψος της Νεάπολης.

Εκείνη τη μέρα δεν ήταν γραφτό να βρούμε τη Νεάπολη (τις επόμενες, τη βλέπαμε συνέχεια μπροστά μας). Κατ' αρχάς, ένα "λαθάκι" μας στοίχισε 2 φορές τον γύρο του Αγ. Νικολάου σε ώρα αιχμής. Ένα δεύτερο λαθάκι, μας έστειλε Ελούντα μέσω Ξηρόκαμπου (συνοικία "ουάου", επί τη ευκαιρία). Για πολλοστή φορά ρωτήσαμε ένα SM στην Ελούντα. Τέλος πάντων, Νεάπολη δε βρήκαμε αλλά μετά από πολλές σβούρες μας λυπήθηκε ο ύψιστος και μας έστειλε οροπέδιο.

Όμορφη διαδρομή το οροπέδιο. Αργή, αλλά όμορφη. Υπολογίστε 40 χλμ/ώρα, εκτός αν θέλετε οι πίσω να βγάζουν αφρούς. Αν σας κάτσει κανα φορτηγό μπροστά, θα εύχεστε να είχατε αυτόματο πιλότο. Κάπου σε ένα νταμάρι με γεφυρούλα, όταν φτάσαμε σε αδιέξοδο, καταλάβαμε πως είχαμε (ξανα)πάρει λάθος δρόμο, αλλά δε βαριέσαι... ήμασταν συνηθισμένοι και δε μας πείραξε.

Πρώτη στάση (12:30) κάπου στo Ζένια για νερό και φωτό. Μια περιοχή 50 μέτρων με 2-3 μαγαζιά και διάφορες διακοσμητικές κατασκευές στο δρόμο, τύπου ατραξιόν, συν τη θέα λόγω υψώματος. Αποκλείεται να σας ξεφύγει.

Σε μια στροφή λίγο παρακάτω, κάπου στο Έξω Ποτάμι, δεύτερη στάση για καφέ. Αυτή τη φορά ήταν ένα ρέμα με πυκνή δενδροστοιχία τα κλαδιά της οποίας ανέβαιναν μέχρι το δρόμο. Ήταν και ένα υπερ-παραδοσιακό καφενέ με πλάτανο, ξεχασμένο λες έναν αιώνα. Στο τοιχίο απέναντι, οι σημαίες τις ΕΟΚ τραγουδούσαν παράφωνα.

Γενικά, όποτε βρίσκαμε μαγαζάκι με έντονη βλάστηση, λουλούδια, πλατάνια, μουριές, κλπ, κάποιοι αναφωνούσαν: "Να κάτσουμε ρε παιδιά, να κάτσουμε!". Έλα όμως που τέτοια μέρη έχει η Κρήτη μύρια...

[imglz=180 height=135]../public/crete/Zenia_2.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Exo_Potami.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Exo_Potami_2.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

[imglz=180 height=135]../public/crete/Eco_Park.jpg[/imglz] Κι ενώ, σύμφωνα με το πρόγραμμα, πηγαίναμε Δικταίον Άντρον, πέσαμε (13:30) στο Eco Zoo Park. Ούτε το περιμέναμε, ούτε και είχαμε ακούσει τίποτα περί τούτου.

Εκεί θα βρείτε έναν προαύλιο χώρο, και γύρω του τα εξής: εκκλησάκι, εκθετήριο βοτάνων, εκθετήριο (πολύ) παλαιών φωτογραφιών από τη ζωή στην Κρήτη, μαγαζί με είδη λαϊκής τέχνης, χώρο σχετικά με την παραγωγή μελιού, κηροπλαστείο, ένα παλιό τυροκομείο, ένα μικρό αναψυκτήριο και τεχνίτες αγγειοπλαστικής, ξυλογλυπτικής και υφαντικής οι οποίοι παράγουν ανενόχλητοι παρά τα δεκάδες περίεργα μάτια που τους επεξεργάζονται.

Μπροστά στο εκκλησάκι, υπάρχει ένα βαγονάκι καθώς και μία ξύλινη πεσμένη επιγραφή. Και τα δύο αναφέρουν Λάσινθος. Δεν γνωρίζω τη σχέση μεταξύ τους.

Ο χώρος έχει μια έξοδο που οδηγεί σε ανηφορικό μονοπάτι, όπου ένθεν κι ένθεν υπάρχουν διάφορα σπάνια ζώα, όπως κότες, κατσίκια, κλπ. Εντάξει, μπορεί να μην είναι τομή στους ζωολογικούς κήπους ως προς το περιεχόμενο, αλλά ο τρόπος που είναι φτιαγμένος (εντελώς φυσικός), αξίζει μια περαντζάδα (προσοχή στο πόνυ, δε σηκώνει πολλά-πολλά: δάγκωσε τη Βασούλα!). Το μονοπάτι/zoo καταλήγει σε καφετέρια-εστιατόριο.

[imglz=180 height=135]../public/crete/Eco_Park_2.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Eco_Park_3.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Eco_Park_4.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

[imglz=180 height=135]../public/crete/Dikteon_Antron.jpg[/imglz] Κατά τις 3, μετά από μία καταπράσινη διαδρομή, φτάσαμε στο σπήλαιο, ένα από τα 3.200 (!) συνολικά στην Κρήτη, σύμφωνα με ξεναγό που συναντήσαμε. Στην είσοδο υπάρχει ένα πλάτωμα που χρησιμεύει ως parking. Ευτυχώς, βρήκαμε την τελευταία θέση.

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει κανείς να γνωρίζει, πριν επισκεφτεί το χώρο που γεννήθηκε ο Δίας. Εγώ δεν τα γνώριζα...

Αφού παρκάραμε, ανυποψίαστοι μεσ' την τρελή χαρά, κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο. Μετά από καμιά 30αριά σκαλοπάτια, συναντάμε 2 μουλαράκια, τα αφεντικά τους, και μια ταμπέλα. Έγραφε διάφορα, αλλά η ουσία είναι πως ζητούσε 15 ευρώ για ανάβαση και 25 για ale retour. Αναρωτήθηκα τι ήθελε να πει ο ποιητής, αλλά δεν έδωσα και μεγάλη σημασία. "Για τίποτα ραμολιμέντα θα είναι" σκέφτηκα... Βέβαια, είδα το μονοπάτι με τα αγκωνάρια να ορθώνονται απειλητικά εμπρός μου, αλλά σιγά τα ωά. Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το μονοπάτι;

Το μονοπάτι ήταν τελικά μεγάλο, ατελείωτο (το άτιμο), ανηφορικό και δύσβατο. Λες και το έφτιαξαν αλπινιστές για practice, ή υπερφυσικά κρι-κρι. Εγώ, ένας φουκαράς καπνιστής με παντόφλες, κρατούσα τα πλεμόνια μου μη σκάσουν. Πάντως, προπορευόμουν των γυναικών (κάτι είναι κι αυτό).

Μετά από μία αιωνιότητα, φτάνω στην είσοδο. Κάθομαι σε ένα παγκάκι, να περιμένω το υπόλοιπο γκρουπ, και επί τη ευκαιρία προσπαθώ να ελέγξω την ταχυπαλμία μου. Περιττό, δε, να σας πω ότι με τον ιδρώτα μου πότισα και μερικά δεντράκια. Άσε που ήθελα να πιω ένα βαρέλι νερό, και νερό δεν υπήρχε πουθενά.

Κάποια στιγμή έρχονται και τα κορίτσια, κόβουμε εισιτήρια (4 ευρώ), και πάμε για σπηλιά. Η οποία σπηλιά δεν είναι του μήκους αλλά του βάθους, κάτι σαν τεράστιο πηγάδι. Που σημαίνει, σκαλιά, κατάβαση και ανάβαση. Δεν πτοήθηκα, καθώς είχα κάνει φοβερή προθέρμανση. Με το που κατεβαίνω όμως τα πρώτα, λες και τηλεμεταφέρθηκα από τον Ισημερινό στο Βόρειο Πόλο. Αργότερα έμαθα πως το σπήλαιο έχει σταθερή θερμοκρασία 18 βαθμών. Εμένα, πάντως, μου φάνηκαν μείον 18. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είχα ακόμη στεγνώσει, φοβήθηκα για ψύξη 5 αστέρων. Να πω την αμαρτία μου, δεν το κατέβηκα μέχρι τέρμα, αλλά από το σημείο που έφτασα μπορούσα το δω. Ήταν πανέμορφο, χάρμα οφθαλμών. Εντύπωση μου έκαναν τα πράσινα τοιχώματα, δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο.

Έφτασε η ώρα της επιστροφής... Δηλαδή της κατάβασης του μισητού μονοπατιού. Λίγο πιο κάτω περίμεναν οι ημίονες. Να 'ναι καλά το αφεντικό τους που μας σφύριξε πως υπάρχει και άλλη διαδρομή! Η "Νέα Εθνική" όπως την αποκάλεσε (γιατί δεν μας το είπες στην αρχή ευλογημένε;;. Φυσικά και την προτιμήσαμε. Ήταν όντως φαρδιά και άνετη. Βέβαια, για να την κατέβεις πρέπει να κάνεις το σώμα σου γωνία αλλιώς ποιος σε σταματά...

Στο τέρμα της "Νέας Εθνικής", βρίσκεται η φάκα. Πέφτουν όλοι μέσα, με εξαίρεση αυτούς που ξέρουν. Όπως είσαι με τη γλώσσα να κρέμεται, να στάζεις και να θυμάσαι το νερό σαν κάτι μακρινό, με το που το βλέπεις ορμάς χωρίς δεύτερη σκέψη. Η φάκα είναι ένας πάγκος όπου στύβουν πορτοκάλια και ένα ψυγείο με νερό και αναψυκτικά. Το νεράκι έχει 1 ευρώ και ο χυμός 4. Η Μαρία ρώτησε τον φακαδόρο "μήπως εκμεταλλεύεστε την κατάσταση;". Ο φακαδόρος αποκρίθηκε "μα εγώ που τα παγώνω να μη βγάλω το κάτι-τις;"

Εν κατακλείδι, όσοι κοινοί θνητοί επιθυμούν να επισκεφτούν το Δικταίον Αντρον, θα πρέπει να γνωρίζουν τα εξής:

- Νερό, πετσέτα, πανωφόρι και αθλητικό παπουτσάκι είναι must
- Υπάρχει και το πίσω μονοπάτι, το οποίο δε φαίνεται από την είσοδο
- Μην πέσετε στη φάκα (αν θέλετε νερό, υπάρχουν μαγαζιά στα 50 μέτρα)
- Ουσιαστικά, κάνετε τεστ κοπώσεως με 4 ευρώ (άμα τη βγάλετε καθαρή, δεν έχετε ανάγκη για check up)

[imglz=180 height=135]../public/crete/Dikteon_Antron_2.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Dikteon_Antron_3.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Dikteon_Antron_4.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

[imglz=180 height=135]../public/crete/Apostoloi.jpg[/imglz] Συνεχίσαμε προς το χωριό Απόστολοι. Κάναμε στάση και μια μικρή περιήγηση, καθώς είναι τα μητρογονικά εδάφη της Σοφίας.

Επόμενος σταθμός (17:50), το παλάτι της Κνωσού. Το τοπίο, πλησιάζοντας στο παλάτι, είναι παράδεισος. Η είσοδος στα ανάκτορα στοιχίζει 6 ευρώ, και το αξίζει μέχρι σεντ. Θα χρειαστείτε 45-60 λεπτά (!) για να τα γυρίσετε. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι ανοικτός μέχρι τις 19:30.

Η ώρα ήταν ήδη 7, και μεις ούτε μπάνιο είχαμε κάνει ούτε και είχαμε γευματίσει. Αποφασίσαμε να τα συνδυάσουμε στις Κ. Γούβες, ένας σχετικά μεγάλος οικισμός που προσφέρεται για βόλτα "by night". Φτάσαμε κατά τις 8, ότι πρέπει για ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα. Κάναμε το μπάνιο στα γρήγορα, και πήγαμε σε fast-food. Δεν κάτσαμε, όμως, αλλά πήραμε τα απολαυστικά junk και τα "καθαρίσαμε" στην παραλία. Αυτή είναι ζωή...

Γυρίσαμε στον Ίστρο στις 11:30. Άλλη μια πλούσια μέρα είχε τελειώσει.

[imglz=180 height=135]../public/crete/Knossos.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/K_Gouves.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/K_Gouves_2.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

Παρασκευή 22/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Istros.jpg[/imglz] Σήμερα είχαμε day off...

 

[zoglair]

Σάββατο 23/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Malia.jpg[/imglz] Το Σάββατο ήταν η τελευταία διανυκτέρευση στον Ίστρο. Αποφασίσαμε light πρόγραμμα, με Μάλια, Ενυδρείο και Ελούντα, ώστε να επιστρέψουμε νωρίς για να φτιάξουμε βαλίτσες.

Φύγαμε 10:10, με κατεύθυνση το Ηράκλειο. Μισή ώρα αργότερα συνέβη το εξής αξιοσημείωτο:

Όπως τρέχαμε στην Εθνική (με ανοιχτά παράθυρα), μας πλησιάζει ένας της τροχαίας - με μοτοσικλέτα, στυλ Terminator 2 - και μου λέει να βάλω τη ζώνη μου! Απίστευτο κι όμως αληθινό. Αντί να με σταματήσει και να μου κόψει τον ..., μου έκανε σύσταση. Λίγο παρακάτω (είχαμε σταματήσει εν τω μεταξύ), τον πήρε το μάτι μας να κάνει νοήματα σε έναν ταξιτζή (προφανώς σύσταση και σε αυτόν). Να 'ναι καλά ο άνθρωπος, κέρδισε δικαιωματικά τις ευχές μας.

Έκτοτε, τα κορίτσια, όποτε με 'βλεπαν χωρίς ζώνη μου λέγαν: "Terminator!".

Πρώτη στάση (10:55) τα Μάλια, η περιοχή που απασχόλησε πρόσφατα τα δελτία ειδήσεων. Ουσιαστικά, τα Μάλια είναι ένας μακρύς δρόμος με μαγαζιά που ενώνει Εθνική και Παραλία. Εκτείνονται, βεβαίως, και αρκετά πέραν αυτού του δρόμου αλλά το παιχνίδι (υποθέτω) γίνεται στην κεντρική αρτηρία. Δεν είχαμε σκοπό να τα επισκεφτούμε το βράδυ, και για αυτό αρκεστήκαμε σε μία πρωινή επίσκεψη. Προχωρήσαμε κατά μήκος της παραλιακής. Φίσκα στα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία, μέχρι και τον επόμενο κοσμοπολίτικο οικισμό, τη Σταλίδα. Η διαδρομή προσφέρεται για viewing pleasure, αρκεί να είστε διατεθειμένοι να πηγαίνετε με ρελαντί. Την κάνει και τουριστικό τραινάκι (πολύ συνηθισμένο στη Βόρεια Κρήτη). Η παραλιακή δεν συνεχίζει μέχρι τις Κ. Γούβες, στο τέλος των οποίον υπάρχει το Ενυδρείο. Αναγκαστικά, βγαίναμε Εθνική και ξαναμπαίναμε όπου ήταν εφικτό.

Κατά τις 12 φτάσαμε στο Ενυδρείο. Επιβλητικό οικοδόμημα. Στην είσοδο, δίπλα στο γκισέ εισιτηρίων, υπάρχει (μικρός) χώρος για καφέ και μια καντίνα η οποία έχει άκρως ενδιαφέροντα προϊόντα! Δεν υπάρχει πρόβλημα parking. Δώσαμε 6 ευρώ έκαστος και μπήκαμε. Στο lobby μπορείς έναντι 2 ευρώ να νοικιάσεις μια συσκευή ξενάγησης. Μοιάζει με ακουστικό τηλεφώνου, στο οποίο πληκτρολογείς το νούμερο της δεξαμενής και σου περιγράφει αυτό που βλέπεις, δίνοντας παράλληλα χρήσιμες πληροφορίες. Προτείνεται.

Το Ενυδρείο της Κρήτης είναι μια πολύ σοβαρή και οργανωμένη προσπάθεια που κοσμεί το νησί με την παρουσία του. Δεν έχω μεγάλη πείρα από ενυδρεία (έχω επισκεφτεί μόνο της Ρόδου), αλλά αυτό που είδα με κάλυψε απόλυτα και ως ποιότητα και ως έκταση. Μην περιμένετε να δείτε εξωτικές παρουσίες (με εξαίρεση, ίσως, τη δεξαμενή με τους καρχαρίες (!) και εκείνην με τα τροπικά, πολύχρωμα ψαράκια). Οι δεξαμενές ήταν καθαρές και το ντεκόρ τους εντυπωσιακό, αν και απουσίαζε η θαλάσσια βλάστηση. Σύμφωνα, πάντως, με τον ηλεκτρονικό ξεναγό μας, προσομοίαζε το φυσικό περιβάλλον των κατοίκων της. Στην έξοδο υπάρχει και αίθουσα προβολής, όποιος θέλει μπορεί να παρακολουθήσει ντοκιμαντέρ. Φύγαμε ικανοποιημένοι από την επιλογή μας.

Φτάσαμε Ελούντα κατά τις 3. Βρήκαμε parking με ελεγχόμενη στάθμευση στο λιμανάκι (φωτό), έναντι 1.5 ευρώ την ώρα. Προμηθευτήκαμε κάρτα από το παρακείμενο περίπτερο. Από τη μαρίνα φεύγουν τακτικά καραβάκια για Σπιναλόγκα, το διάσημο μικρό νησάκι απέναντι. Τα κτίσματα φαίνονται και δια γυμνού οφθαλμού. Τα καραβάκια καλύπτουν την απόσταση σε 20 λεπτά.

Στην Ελούντα υπάρχουν δύο παραλίες: η κύρια προς την έξοδο και μια "ήσυχη" προς την είσοδο, παραπλεύρως του δρόμου που οδηγεί στην Κολοκύθα. Προτιμήσαμε τη δεύτερη. Αν και πολύ μικρή, διέθετε W.C και ντουζιέρα. Καθαρά νερά, σε καλή θερμοκρασία.

Μετά το μπάνιο ήταν η ώρα του φαγητού. Καθίσαμε σε μία από τις άφθονες παραλιακές ταβέρνες, την "Olondi". Εκεί έφαγα την καλύτερη καρμπονάρα που θυμάμαι. Αλλά και το "κοτόπουλο του σεφ" των κοριτσιών ήταν σκέτη λιχουδιά.

Φεύγοντας, έπεσε η ιδέα να περάσουμε απέναντι, στο νησί Κολοκύθα. Έτσι κι έγινε. Στην αντίπερα όχθη ξεκινά ένας χωματόδρομος, κατάλληλος μόνο για τζιπ, που πάει μέχρι την κορυφή του λόφου όπου υπάρχει μία εκκλησία. Την ώρα εκείνη άρχιζε κι ένας γάμος, οπότε είχε αρκετή κίνηση. Στο τέρμα του χωματόδρομου, αρχίζει ένα μονοπάτι που οδηγεί στην άλλη όχθη του νησιού. Τον ακολουθήσαμε, εννοείται με τα πόδια. Φτάνοντας στην άκρη είδα κάτι που με εξέπληξε. Αφενός, η θάλασσα ήταν τέτοια που λίγο ήθελα να βουτήξω: ήρεμη και διαυγέστατη σε εξωτικό τυρκουάζ χρώμα. Αφετέρου, κατά μήκος της βραχώδους ακτογραμμής υπήρχαν σκουριασμένοι αυτοσχέδιοι μώλοι και κάμποσες τεράστιες ψησταριές, λες και από γίγαντες φτιαγμένες. Μία από αυτές που εξέτασα από κοντά, ήταν θερμή, σημάδι πρόσφατης χρήσης. Μου δημιουργήθηκε η εύλογη απορία του ποιοι τις έφτιαξαν και ποιοι τις χρησιμοποιούν. Δεξιά μου, σε απόσταση περί των 150 μέτρων, διέκρινα μια μικρή παραλία. Καθίσαμε λίγα λεπτά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Γυρίσαμε Ίστρο στις 20:45, και αρχίσαμε το αμπαλάρισμα.

[imglz=180 height=135]../public/crete/Aquarium.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Elounda.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Elounda_2.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

Κυριακή 24/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Ag_Georgios_Selinari.jpg[/imglz] Σήμερα, Κυριακή, ήταν η μέρα που θα φεύγαμε από τον Ίστρο και θα ψάχναμε για νέο μέρος διαμονής. Με τη λογική της ευκολίας στις εξορμήσεις μας και των ίσων αποστάσεων, μας εξυπηρετούσε κάτι μεταξύ Ρεθύμνου και Χανίων.

Ξεκινήσαμε 10:15, κλασσικά μέσω (Νέας) Εθνικής. Μισή ώρα αργότερα, φτάσαμε στην Ι.Μ. του Αγ. Γεωργίου στο Σεληνάρι. Την είχαμε προσπεράσει αρκετές φορές, στις έως τότε διαδρομές μας. Φαίνονταν όμορφη, επιβλητική και πνιγμένη στο πράσινο. Μιας και δεν θα είχαμε ξανά την ευκαιρία, αποφασίσαμε μια στάση. Ο χώρος είναι θαυμάσιος και αξίζει να τον επισκεφτείτε.

Κατά τις 12:10 φτάσαμε στο Φόδελε. Δεν είναι πάνω στην Εθνική, συνεπώς κάναμε μια μικρή παράκαμψη. Παραδοσιακό χωριό, με δύο ατού: είναι όαση πρασίνου και γενέτειρα του Ελ Γκρέκο. Είναι αλήθεια πως έχω ψύχωση με το πράσινο. Περπατήσαμε κατά μήκος της ρεματιάς που διασχίζει το χωριό. Ήμουν στο στοιχείο μου. Στο σημείο που παρκάραμε, υπήρχαν δεκάδες σειρές με τεράστια τραπέζια-πάγκους που μαζεύαν. Προφανώς, εχθές γίνονταν γάμος, και ξέρετε τι γίνεται στους Κρητικούς γάμους... Η Σοφία μου είπε πως όταν στο "τραπέζι" είναι περί τα 1500 άτομα, ο γάμος είναι "κλειστός" (εμείς κι εμείς δηλαδή). Χρειάζονται πάνω από 3000 για να θεωρηθεί "ανοιχτός". Στον δικό μου ήρθαν 400 και χαιρετούσα 1 ώρα...

Ξαναμπήκαμε Εθνική και συνεχίσαμε προς Ρέθυμνο. Αφού το προσπεράσαμε, κοιτούσαμε για βορεινές εξόδους. Έτσι βρήκαμε τη Γεωργιούπολη. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Αποφασίσαμε να μην ψάξουμε παρά πέρα. Κατά τα γνωστά, εγώ κάθισα σε παρακείμενο cafe και οι γυναίκες ξεχύθηκαν προς άγραν δωματίων. Ήταν 14:30 και σε μισή ώρα, θυμάμαι, άρχιζε η τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Βρήκαμε δωμάτια για 6 διανυκτερεύσεις στο Eko Hotel, έναντι 50 ευρώ. Ίδια τιμή με τον Ίστρο, με τη διαφορά που το Eko ήταν κάτι κλάσεις ανώτερο, και ως δωμάτιο και ως service και ως χώρος. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Παρατήσαμε όπως-όπως και βουρ για παραλία. Όταν λέω παραλία εννοώ μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Με τα μπαράκια της, τις ψάθινες, και όλα τα κομφόρ. Έχει, όμως, δύο προβληματάκια: την πιάνει εύκολα ο Βοριάς, και είναι - πως να το πω κομψά - σα να κάνεις μπάνιο σε υγρό πάγο. Ειδικά στο τμήμα που εκβάλλει το ποτάμι. Είναι αξιοσημείωτο πως η έντονη ψύχρα (σε σημείο να βλέπεις κρυστάλλους) είναι στην επιφάνεια. Από κάτω, το νερό είναι θερμό.

Πέραν των υδάτων του, υπάρχει ένα ακόμη πρoβληματάκι που μπορεί κάποιος να καταλογίσει στο - πανέμορφο κατά τα άλλα - θέρετρο: τα κουνούπια. Το βράδυ δεν μπορείς εύκολα να κάτσεις έξω χωρίς επάλειψη με Autan. Στο δωμάτιο η κατάσταση αντιμετωπίζεται με αντικουνουπικό και κλειστές τις πόρτες στους εισβολείς.

Τίποτε από όλα αυτά δε στάθηκε ικανό στο να μας αποτρέψει να μείνουμε και τις υπόλοιπες 6 μέρες, σύνολο 12, παρά το αρχικό σχέδιο που προέβλεπε μετακίνηση έξω από τα Χανιά. Αν μη τι άλλο, με βαρδιά καρδιά θα χάναμε το ασυναγώνιστο Super Market "Millenium" που ήταν δίπλα μας. Ασυναγώνιστο και λόγω τιμών (30 λεπτά το 1.5 λίτρο νερό!) και λόγω ευγένειας των ανθρώπων του. Φυσικά, η Γεωργιούπολη προσφέρει πολύ περισσότερα, όπως θα δούμε και στη συνέχεια...

[imglz=180 height=135]../public/crete/Fodele.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Eko_Hotel.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Georgioupoli_Beach.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

Δευτέρα 25/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Spili.jpg[/imglz] Η πρώτη εξόρμηση από το νέο μας καταφύγιο προέβλεπε την "τετράγωνη" διαδρομή που οριοθετείται από Ρέθυμνο, Σπήλι, Πλακιά, Σφακιά, Γεωργιούπολη. Φύγαμε κατά τις 10:00.

Το Σπήλι (11:30) βρίσκεται νοτιοδυτικά του Ρεθύμνου και συμβολίζεται στους χάρτες ως κεφαλοχώρι. Είναι κατάφυτο, με τρεχούμενα νερά, πλακόστρωτα και παλιά αρχοντικά. Στην είσοδο δεσπόζει ένα τεράστιο μοναστήρι. Λίγο πιο κάτω, ένα δημοτικό parking όπου και αφήσαμε το αμάξι. Η κεντρική πλατεία του χωριού, στο ύψωμα, είναι εντυπωσιακή γεμάτη χρώμα και ζωή. Οι βρύσες-λεοντοκεφαλές δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Το όμορφο περιβάλλον και η ταμπέλα με γλυκά και παγωτά "Σαβοϊδάκη" μας προέτρεψε να κάτσουμε στο τελευταίο cafe της πλατείας.

Επόμενη στάση (13:20) ο Πλακιάς. Τυπικό θέρετρο, με μεγάλη παραλία γεμάτη αλμυρίκια. Από κει φεύγει και καραβάκι για Πρέβελη, μία από τις πιο ξακουστές παραλίες. Φεύγει, όμως, νωρίς και γυρνά το απόγευμα. Μπορεί κανείς να πάει και με το αυτοκίνητο, κάτι που - όπως πληροφορηθήκαμε - συνεπάγεται χωματόδρομο και σκαλιά, πολλά σκαλιά. Με τον ήλιο να ζεματάει, δεν είναι ότι καλύτερο. Τελικώς, αποφασίσαμε να αρκεστούμε στην παραλία του Πλακιά.

Πριν φτάσουμε Σφακιά, κάναμε μία μικρή παράκαμψη για Φραγκοκάστελο. Παρά την ιστορία του, το κάστρο αυτό καθ΄αυτό δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον καθώς δεν έχουν απομείνει παρά μόνον οι τοίχοι.

Στα Σφακιά (18:00), φάγαμε το χειρότερο φαγητό ever. Τι φάγαμε, δηλαδή, που το μισό το αφήσαμε στις σφήκες που μας είχαν περιζώσει. Ευτυχώς, δίπλα υπήρχε ένα cafe, με σπιτικά γλυκά σε pyrex τα οποία και τιμήσαμε δεόντως. Το χωριό έχει δεσπόζουσα θέση στην ιστορία του νησιού που αξίζει κανείς να διαβάσει. Στο λιμάνι των Σφακίων φτάνει και το καράβι από Αγ. Ρουμέλη, μεταφέροντας τους κουρασμένους οδοιπόρους του Φαραγγιού της Σαμαριάς. Εκεί, τους περιμένουν τα πούλμαν που θα τους γυρίσουν στα Χανιά ή τη Γεωργιούπολη. Εντελώς τυχαία, είδαμε τη διαδικασία δια ζώσης. Μακάρι να ήξερα πως έπρεπε να φύγω πριν τα πούλμαν... Τέλος, η τοπική σπεσιαλιτέ είναι η Σφακιανή πίτα, τηγανητή λεπτή ζύμη, γεμισμένη με μυζήθρα και πασπαλισμένη με μέλι.

Φύγαμε στις 19:30, κάνοντας μια πραγματικά ειδική διαδρομή. Ο δρόμος της επιστροφής ανεβαίνει τα Λευκά Όρη, σε υψόμετρο πάνω από 1000 μέτρα. Τα αυτιά μας είχαν βουλώσει και η φωνή μας ακούγονταν περίεργα. Η θάλασσα πιάτο, λες και ήμασταν στην ψηλότερη αερογέφυρα του κόσμου. Θέα μοναδική, για όσους δεν πάσχουν από υψοφοβία. Ένα κομμάτι περί τα 3 χλμ, είναι υπό κατασκευή. Λακούβες, χώμα, κοτρόνες κατολίσθησης, και όλα τα καλά. Μπροστά μας, ένα από τα πούλμαν που σας έλεγα νωρίτερα. Πίσω, πομπή. Πηγαίναμε σχεδόν ρελαντί, ούτε και θυμάμαι για πόση ώρα. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως όταν κατάφερα και το προσπέρασα είχε πια βραδιάσει...

[imglz=180 height=135]../public/crete/Plakias.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Fragokastelo.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Sfakia.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

Τρίτη 26/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Anogia.jpg[/imglz] Σήμερα βγαίναν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων Εξετάσεων. Φύγαμε καθυστερημένα (11:30) σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες, αφού μάθαμε πως η κόρη μου πέρασε στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς.

Κατεύθυνση ανατολικά, προορισμός τα Ανώγεια, στην περιοχή Μυλοποτάμου. Με το που μπήκαμε στο κεφαλοχώρι (13:30), συναντήσαμε στα δεξιά την κατάφυτη πλατεία Αγ. Γεωργίου με το ομώνυμο εκκλησάκι. Καθίσαμε - αν μη τι άλλο - για το πασίγνωστο γαλακτομπούρεκο. Μας σέρβιρε μια πρόσχαρη κοπελιά που μου θύμισε την Eva Mendes. Εκμεταλλευόμενοι τη φιλοξενία της, την πυρπολήσαμε με ερωτήσεις. Αφού πήραμε τις πληροφορίες μας και εξαφανίσαμε τα γαλακτομπούρεκα, κάναμε το γύρο της πλατείας, ποδαράτοι. Είδαμε σπίτια με αυλές, γεμάτες λουλούδια. Αυτά που έπνιξε η απάνθρωπη Αθήνα. Σε παρακείμενο δρομάκι είναι το πατρικό του Λουδοβίκου, του αξιόλογου αυτού τραγουδοποιού.

Στο τέρμα του δρόμου, υπάρχει διασταύρωση. Αριστερά οδηγεί σε μια μεγαλύτερη πλατεία όπου οι μουριές έχουν την τιμητική τους. Δεν υπάρχει καλύτερος ίσκιος από αυτόν της μουριάς. Τα μαγαζιά της ήταν σχετικά γεμάτα από κόσμο. Πολλοί φορούσαν το παραδοσιακό μαύρο πουκάμισο. Στην είσοδο της πλατείας, δεξιά, είναι το πατρικό του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη. Ένα μικρό και λιτό οίκημα, το ισόγειο του οποίου λειτουργεί ως εκθετήριο. Εκθετήριο μουσικής κληρονομιάς και παράδοσης. Μια συμπαθέστατη γερόντισσα, αδελφή του Νίκου, μας ξενάγησε στις εκατοντάδες φωτογραφίες που έκρυβαν τους τοίχους. Μας φίλεψε ρακί, φρυγανιά και γραβιέρα. Συγκινητικές, ανθρώπινες, στιγμές.

[imglz=180 height=135]../public/crete/Anogia_2.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Anogia_3.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Anogia_4.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

[imglz=180 height=135]../public/crete/Zoniana.jpg[/imglz] Μετά την έξοδο των Ανωγείων, ο δρόμος κάνει διχάλα. Δεξιά ο Αξός, αριστερά τα Ζωνιανά. Να πάμε ή να μην πάμε, ιδού η απορία. Είχαμε ακούσει τόσα γι αυτήν την περιοχή...

Λένε πως η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, και όχι αθώους τουρίστες με Hyundai. Έπειτα, οι επιγραφές στη διχάλα αναφέρουν δύο αξιοθέατα: σπήλαιο και μουσείο κέρινων ομοιωμάτων. Δε βαριέσαι...

Λίγα μέτρα παραπάνω το δρόμο είχε κλείσει ένα φορτηγό. Κάτι φόρτωναν. Ατάραχος, έριξα τις δύο ρόδες στο χαντάκι και προσπέρασα. Δεξιά, πήγαινε στο Σπήλαιο Σφεντόνη. Συνεχίσαμε ευθεία, στο κέντρο του χωριού.

Ούτε ψυχή... Μπορεί να ήταν και η ώρα τέτοια (14:50).

Στο τέλος του δρόμου, δεξιά, το Μουσείο Ποταμιάνου. Είσοδος, 3.5 ευρώ. 100+ κέρινα ομοιώματα σε θεματικές ενότητες, χωρισμένα σε δωμάτια κατάλληλα διακοσμημένα. Όλα δια χειρός του ιδίου και της συμβίας του. Μερικά από τα δωμάτια είναι φτιαγμένα με περισσή φαντασία και μεράκι. Όπως το "Κρυφό Σχολιό" που είναι κρυμμένο πίσω από ένα μεγάλο ξύλινο παραπέτασμα. Για να δεις τα εκθέματα, πρέπει να κρυφοκοιτάξεις. Όπως και ο "Βενιζέλος", που εκτίθεται στο γραφείο του, πίσω από το οποίο δεσπόζει η βιβλιοθήκη. Τα πολυάριθμα "βιβλία" της είναι φτιαγμένα στο χέρι. Οι ράχες τους είναι από κυλίνδρους υφασμάτων. Σχεδόν 3 δεκαετίες δουλειάς χρειάστηκαν αυτά που θα δείτε. Το σπουδαιότερο, όμως, ατού του μουσείου είναι ο ίδιος ο κ. Ποταμιάνος. Ένας άνθρωπος πολυταξιδεμένος, με τεράστια αξία και προσφορά, δέχθηκε πρόθυμα να συζητήσει μαζί μας επί τεχνικών και λοιπών θεμάτων, ακόμη και να μοιραστεί πτυχές της προσωπικής του ζωής. Του εύχομαι τα καλύτερα.

Φύγαμε κατά τις 16:00, με κατεύθυνση το Μπαλί, όπου φτάσαμε μετά από 2 περίπου ώρες. Περάσαμε αρκετά χωριά και ρωτήσαμε αρκετούς στην πορεία. Το μέρος είναι γραφικό, με 3 ( κολπίσκους και λιμανάκι. Μετά το μπάνιο, πήγαμε στον επόμενο κόλπο όπου σε ένα ύψωμα υπάρχει μια ταβέρνα ("Τσαγκαράκης") με μπλε κάγκελα και θαυμάσια θέα. Εξ ίσου θαυμάσιο ήταν και το φαγητό.

Γυρίσαμε Γεωργιούπολη κατά τις 9, μετά από μιάμιση περίπου ώρα διαδρομής.

[imglz=180 height=135]../public/crete/Wax_Museum.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Me_Potamianos.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Bali.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

Τετάρτη 27/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Lake_Kourna.jpg[/imglz] Μισή ώρα από τη Γεωργιούπολη είναι η Λίμνη Κουρνά, μία από τις δύο λίμνες στην Κρήτη (η άλλη είναι στην Αγιά). Υπάρχει οργανωμένη παραλία, με ποδήλατα θαλάσσης (δημοφιλές σπορ εκεί), με ταβέρνες, κλπ, καθώς και δένδρα για όσους τα προτιμούν από τις ομπρέλες. Αν και το μέρος είναι γραφικό και προδιαθέτει για ένα όμορφο μπάνιο, υπάρχουν δύο προβληματάκια: αφενός, το υπέδαφος στη λίμνη είναι λασπώδες γεγονός που δημιουργεί περίεργη αίσθηση σε όσους αρκούνται στο τυρκουάζ τμήμα της λίμνης (φωτό) και δεν αποφασίζουν να περάσουν στο βαθύ μπλε. Αφετέρου, στη λίμνη ίπτανται υπερμεγέθη έντομα, τα γνωστά ως και "ελικοπτεράκια", τα οποία δε φαίνονται να συγκινούνται από την ανθρώπινη παρουσία και επιδίδονται σε ακροβατικές ασκήσεις μεγάλης ταχύτητας γύρω από τα κεφάλια των λουομένων. Κατά τα άλλα, τα νερά είναι ήσυχα και καθαρά.

Συνεχίσαμε προς Αργυρούπολη, γνωστή για τις πηγές της. Απέχουν περί τη μισή ώρα από τη λίμνη και είναι όλα τα λεφτά. Η διαδρομή είναι λίγο περίπλοκη και στενάχωρη, αλλά μπρος τα κάλλη...

Πριν το χωριό υπάρχει ένα πλάτωμα, όπου παρκάρουν αυτοκίνητα και πούλμαν, περιτριγυρισμένο από ταβέρνες. Δεν υπάρχει πινακίδα που να σας λέει που είστε, αλλά ο ήχος από τις άπειρες πηγές και τους φυσικούς μίνι καταρράκτες, καθώς και η βλάστηση σε υπερθετικό βαθμό, θα σας κάνει να σταματήσετε θέλετε και μη. Κάτω από το πλάτωμα, σε διαφορετικό υψομετρικό επίπεδο, υπάρχει μια παραδεισένια ταβέρνα, ο "Παλιός Μύλος" στα Γαλλικά. Παραδεισένια όσον αφορά το ανυπέρβλητο φυσικό decor της, γιατί από σέρβις δεν ήταν η μέρα τους. Αφού ήμασταν αρκετή ώρα και χαζεύαμε (για να μην πω ζηλεύαμε) το μέρος, και δε μας έδινε κανείς σημασία, αποφάσισα να μπω και να ζητήσω αναψυκτικά. Δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγα (?) και φύγαμε. Λίγα μέτρα αργότερα, το πλάτωμα με τις ταβέρνες. Κάθε μια με την ατραξιόν της. Στις Αθιβολές σερβίρουν πέστροφα live. Δίπλα, υπάρχει μια κυκλική ψησταριά, σχήματος ινδιάνικης καλύβας, όπου έψηναν αντικρυστό. Η καλύτερη, όμως, κατά γενική ομολογία του γκρουπ μας, είναι αυτή που δε φαίνεται. Θα πρέπει να ανεβείτε κάμποσα σκαλοπάτια που θα σας οδηγήσουν στο "Κάστρο". Ένα παλιό κάστρο, πολυεπίπεδο, όπου η δροσιά βρίσκει τον ορισμό της. Άψογο σέρβις, φιλικότατες τιμές και τουαλέτες που ζηλεύουν τα πεντάστερα ξενοδοχεία. Το λέω γιατί για πολλούς οι τουαλέτες αντικατοπτρίζουν την καθαριότητα στην κουζίνα και την ποιότητα του φαγητού. Φαγητό, το οποίο δυστυχώς λόγω ώρας, δεν δοκιμάσαμε αν και αλληλο-υποσχεθήκαμε πως θα ξανάρθουμε επί τούτου. Τόσο πολύ μας άρεσε.

Φύγαμε από τις πηγές με βαριά καρδιά. Έπρεπε να κάνουμε το μπάνιο μας στη λίμνη, να γυρίσουμε ξενοδοχείο και να ετοιμαστούμε για την παλιά πόλη του Ρεθύμνου.

[imglz=180 height=135]../public/crete/Argiroupoli.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Argiroupoli_2.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Argiroupoli_3.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

[imglz=180 height=135]../public/crete/Rethymno.jpg[/imglz] Το Ρέθυμνο, με την παλιά του πόλη, προσφέρεται για περπάτημα. Παρκάραμε (18:00) στη μεγάλη προβλήτα, δίπλα στο Ενετικό λιμανάκι. Δεν προσέξαμε την πινακίδα που έλεγε πως οι καγκελόπορτες κλείνουν στις 21:00 - το διαπιστώσαμε φεύγοντας. Ευτυχώς, δίπλα ακριβώς είναι το Λιμεναρχείο. Ας είναι καλά που μας άνοιξαν τις πόρτες, διαφορετικά θα ψάχναμε για κατάλυμα.

Η παραλιακή λεωφόρος, όπως και ο χώρος της προβλήτας, προστατεύεται από τεράστιο τοίχος. Απ' ότι πληροφορήθηκα, το χειμώνα κλείνει. Όχι χωρίς λόγο, φυσικά, αφού τα νερά μπαίνουν στο δρόμο. Παρά το κατακαλόκαιρο, έβλεπα τη θάλασσα αγριεμένη να σκάει με δύναμη στα βράχια.

Η βόλτα ξεκίνησε από το Ενετικό λιμανάκι. Πολλά μαγαζιά, κάθε λογής, εκθέτουν την πραμάτεια τους. Ο χώρος για να κινηθεί κανείς είναι ελάχιστος, πραγματικός συνωστισμός, αφού το μεγαλύτερο μέρος της προβλήτας είναι πιασμένο με καναπέδες και καθίσματα, κυριολεκτικά το ένα δίπλα στο άλλο. Αναγκαστικά, έρχεσαι τετ-α-τετ με μαγαζάτορες, καθήμενους και περαστικούς. Το συναίσθημα, όμως, που σου δημιουργεί δεν είναι δυσάρεστο. Είναι κάτι το διαφορετικό.

Μετά το λιμανάκι, συνεχίζει η παραλιακή με δεκάδες ταβέρνες και πολύχρωμους γιγαντιαίους καταλόγους. Κάπου εκεί κάτσαμε για φαγητό.

Λίγο πιο πάνω, σε μια πλατεία υπό κατασκευή, είδαμε το τουριστικό τρενάκι. Με 6 ευρώ, σε κάνει βόλτα στην παλιά πόλη, για μισή ώρα. Η τιμή περιλαμβάνει και ηλεκτρονική ξενάγηση σε 3 γλώσσες. Αφού μας έδειξε τα ...κόλπα, συνεχίσαμε το χάζι στα μαγαζιά.

Επιστρέφοντας στο λιμανάκι, μπήκαμε στο παρακείμενο ιστιοφόρο Barbarossa. Η είσοδος είναι ελεύθερη, αλλά δε σερβίρουν τίποτα. Παρόλα αυτά, κάτσαμε αρκετή ώρα αγναντεύοντας. Το πλοίο φαινόταν δυνατό και υπερήφανο, δεμένο παρά τη θέλησή του. Με το παραμικρό αεράκι κουνιόταν νευρικά, σα να 'θελε να σπάσει τα δεσμά του και να ξεχυθεί στο πέλαγο. Και τι δε θα 'δινα...

[imglz=180 height=135]../public/crete/Rethymno_2.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Rethymno_3.jpg[/imglz] [imglz=180 height=135]../public/crete/Rethymno_4.jpg[/imglz]

 

[zoglair]

Πέμπτη 28/8

[imglz=180 height=135]../public/crete/Elafonisi.jpg[/imglz] Σήμερα ήταν η μέρα της μακρύτερης διαδρομής, από το σημείο που βρισκόμασταν, στο νομό Χανίων. Κάτι σαν βολιδοσκόπηση. Κοντινές διαδρομές (ως προς την απεικόνισή τους στο χάρτη) αποδείχτηκαν χρονοβόρες, και το αντίθετο. Θα πηγαίναμε στο πασίγνωστο Ελαφονήσι, στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού.

Υπάρχουν δύο αρτηρίες που ξεκινούν από την Εθνική και οδηγούν στη μαγική παραλία: μία που ξεκινά από τον Τράχηλο, και διασχίζει τη δυτική πλευρά της Κρήτης, και μία πριν τον Κίσσαμο (υπάρχει πινακίδα). Αποφασίσαμε να πάμε από την "εσωτερική" και να γυρίσουμε από την "εξωτερική".

Υπολόγιζα, με το μάτι, περίπου 2.5 ώρες αλλά τελικά κάναμε 2. Ξεκούραστη διαδρομή καθώς ο δρόμος είναι άνετος και κατά σημεία εξαιρετικά φαρδύς, συν τα αρκετά χωριά που συναντά κανείς στην πορεία. Εξαίρεση αποτελούν τα τελευταία 400 περίπου μέτρα, συν την ευρύτερη περιοχή της παραλίας, που είναι χωματόδρομος. Περίεργο...

Το Ελαφονήσι είναι ένα λιλιπούτειο νησάκι, ελάχιστα λεπτά με τα ...πόδια! Δικαίως πολυφωτογραφημένη περιοχή, καθώς έχει τέλεια δαντελένια παραλία. Σίγουρα, η καλύτερη που έχω επισκεφτεί ποτέ μου. Από κάθε άποψη: φυσική ομορφιά, κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά με τη μεγαλύτερη υποβρύχια ορατότητα δια γυμνού οφθαλμού, ήρεμα και με ευχάριστη θερμοκρασία, μοναδική αμμουδιά με ιριδίζουσα ροζ μπορντούρα από θρύμματα κοχυλιών (, και οργανωμένη. Δεν σου κάνει καρδιά να βγεις από το νερό, εκτός αν θέλεις να περπατήσεις και μετά να ξαναμπείς. Θέλει, όμως, προσοχή. Ήταν η μόνη φορά που τσιμπήσαμε το καψιματάκι μας, παρά τις δέουσες προφυλάξεις. Προφανώς, η κατάλευκη άμμος σε συνδυασμό με την απόλυτη διαύγεια, λειτουργεί ως καθρέπτης.

[imglz=180 height=135]../public/crete/West_View.jpg[/imglz] Ο δρόμος της επιστροφής αποδείχτηκε θησαυρός. Αρκετά μεγαλύτερος σε διάρκεια και ενίοτε επικίνδυνος, ικανός να αποσπάσει την προσοχή του οδηγού με την απερίγραπτη θέα του. Η θάλασσα και ο ουρανός γίνονταν ένα, χωρίς ορίζοντα ωσάν σε γυάλινο θόλο. Ορεινή ως επί το πλείστον διαδρομή, μέχρι το σημείο που συνδέεται με την Εθνική.

Λίγο πιο κάτω, η Κίσσαμος. Τυπικός δήμος, με ανεπτυγμένη κατά πως φάνηκε αγορά. Σε μια πλατεία συναντήσαμε 4 γνωστές τράπεζες μαζεμένες. Μας έκανε εντύπωση διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, η μόνη που βλέπαμε ήταν η Παγκρήτια.

Το βραδάκι είχαμε νυχτερινή μάζωξη στο μπαλκόνι μας. Είδαμε φωτογραφίες και καλαμπουρίσαμε απολαμβάνοντας εδέσματα από την τοπική Patisserie.