Ποδήλατο

[johnny78]

Κοψε λιγο φορα λιγο επιθετικος εισαι.
Την αποψη μου ειπα.Δεν σου αρεσει προσπερασε την,δεν σου εθιξα τιποτα, νομιζω ?
Μιλησε κανεις για διαφημιση,για χορηγους κτλ. ?
Ηταν τοσο σπουδαιο να κολλαγανε καμμια αφισα ?
Εγω δεν το μπερδεψα με τη βολτα για καφε.Απλα οι περισσοτεροι που θα παρερευθουν ως θεατες μαλλον θα ειναι αυτοι που πανε για καφε καθε Κυριακη.Αμα τωρα καποιοι θεωρουν οτι δεν χρειαζονται θεατες καλως να το νομιζουν,εγω θεωρω το αντιθετο.
Οσο για την διαδρομη μπορουσανε να την κανουνε μεχρι πανω στη Μεταμορφωση τουλαχιστον, κατα την γνωμη μου.

 

[wizzy]

Μόλις έμαθα ότι είμαστε μόλις η τέταρτη ομάδα που θα λάβει μέρος στο ομαδικό τρίαθλο! Μόνο και μόνο στη σκέψη ότι έχουμε 75% πιθανότητες να ανέβουμε στο βάθρο, πήρα 2 level up σε αυτοπεποίθηση!

Breaking news!!!!! Τερματίσαμε δεύτεροι!!!!! Fuck yeah!!!!!

Περιμένουμε την απονομή και μετά επιστροφή στη Λευκωσία. Λεπτομέρειες αύριο.

 

[argi]

Περι bike fit το αναγωνσμα
Ας ξεκινησω με κατι σχετικο---
Γραφει καποιος εδω μεσα (ασχετοπουλος ) το συτημα του ταδε ειναι αναφορας.....
Και λεω εγω
Ρε μυρωδια ,δεν εχεις φερει 3 διαφορετικους καλιμπρειτορ να δεις ποσο και που μπορει να τελικοιασει το συστημα σου και μιλας για αναφορας ...σε αλλο συστημα......
Παμε τωρα περι φιτιγκ...
Καλο ......ειναι .....για ασχετους......οταν αρχιζεις και παιζεις με διαφορα - τα αξιολογεις μετα απο βολτα-ες ...και .απλα αποκτας προσωπικη εμπειρια......καλο το φιτιγκ σαν μποσουλας....ως εκει ....
.και το φιτιγκ δεν περιλαμβανει ολες τις παραμετρους....ας πουμε μια ιδιοτροπη σελα (υπαρχουν πολλες τετοιες - πλεον)
Οποτε η ζεις με τη δυσφορια σου ...ή το ψαχνεις.....
Να τι ανεβασε η ism .........τα συμερασματα (για οσους εχουν το χαρισμα ) δικα τους......
.......
This customer paid for a professional bike fit on their tri bike, and we noticed some clear problems when they came to us for help. The seat was pushed almost all the way forward, putting the effective seat tube angle at about 85 degrees (VERY far forward). ISM saddles have eliminated the front 2-3 inches of “nose” compared to traditional seats, so they must be set up with the front that much further to the rear to maintain the same position. This was ignored by the fitter. The athlete said that the seat felt too wide (as we would expect), so the fitter put a zip-tie on the seat rails to make the front narrower.

During our fit, we pushed the seat back about 4-5 centimeters (~2 inches), and removed the zip tie. After riding the bike on a training ride, the athlete reported back that they “fell in love” with their bike all over again, and felt substantially more comfortable. The seat no longer felt wide.

Note that putting a zip tie on our saddles is not necessary, voids the warranty, and reduces the health and blood flow benefits by manipulating the shape of the seat. Please feel free to reach out to us with any questions you have at

(813)909-1441, or [email protected].

 

[gbeg]

Εγώ πάντως που έκανα bike fit στο cyclist ως ερασιτέχνης και με μικρό κόστος, βρήκα την υγεία μου. Όσο το παιδευα μόνος μου ή με την βοήθεια φίλων έκανα μια τρύπα στο νερό.
Τώρα έχω μια κούρσα που μου κάνει το κέφι και δεν βαριγκομάω όταν βγαινω στον δρόμο.

 

[wizzy]

Breaking news!!!!! Τερματίσαμε δεύτεροι!!!!! Fuck yeah!!!!!

Περιμένουμε την απονομή και μετά επιστροφή στη Λευκωσία. Λεπτομέρειες αύριο.

Λογικά, θα ήταν μια Κυριακή σαν όλες τις άλλες… Ήταν, όμως; Όπως αποδείχθηκε, μάλλον όχι.

Το Σάββατο, 26 Μαρτίου, έλαβα sms στο κινητό μου από έναν φίλο, πρώην αθλητή του water polo και νυν περιστασιακό κολυμβητή: «Έχουμε ομαδικό τρίαθλο την Κυριακή 3 Απριλίου και χτύπησε ο ποδηλάτης μας. Ψήνεσαι να τον αντικαταστήσεις;» Τον πήρα τηλέφωνο: «Τι λες, ρε φίλε; Από πού κι ως πού να συμμετάσχω σε αγώνα τριάθλου και μάλιστα με μια εβδομάδα προειδοποίηση;;; Άλλοι προετοιμάζονται όλο το χρόνο για αυτά τα γεγονότα, πού να πάω «ξεβράκωτος στα αγγούρια»;» Απάντηση: «Έλα ρε μαλάκα, μην σε πιάνει το άγχος, για χαβαλέ θα πάμε, για την καύλα μας και για την εμπειρία. Σκέψου το και πες μου». Πέρασα όλη την Κυριακή σκεπτόμενος την πρόταση. Υπερβολικό; Ίσως. Αλλά, «πού με έχανες πού με έβρισκες», όποτε έβρισκα λίγα λεπτά ησυχίας, μόνο αυτό σκεφτόμουν. Είμαι δύο κιλά βαρύτερος από ότι θα ήθελα αυτήν την περίοδο, έχω «χιλιόμετρα στα πόδια μου» αλλά δεν είναι χιλιόμετρα «προπόνησης», δεν έχω συμμετάσχει ξανά σε αγώνα, θα φανώ αντάξιος των άλλων δύο (οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, δεν είχαν τις άπειρες ώρες προπόνησης, αλλά είχαν καιρό που είχαν προγραμματίσει να πάνε και προπονούνταν τακτικά – όσο τακτικά το επέτρεπε το πρόγραμμά τους), θα καταφέρω, άραγε, να ολοκληρώσω τη διαδρομή σε λογικό χρόνο...

Δευτέρα πρωί ξυπνάω και η πρώτη μου σκέψη ήταν «Δεν γαμιέται, ας πάω κι ό,τι βγει.» Ενημερώνω το φίλο μου και περνάω την υπόλοιπη ημέρα της Δευτέρας με την απορία πόσο ζμπούτσαμ’ πρέπει να είμαι για να πάω να γίνω ρεζίλι μπροστά σε τόσο κόσμο (αθλητές, διοργανωτές, θεατές κτλ). Κατέληξα στο να πάω να δώσω ό,τι έχω και δεν έχω σε προσπάθεια κι ό,τι βγει, δεν θα κάτσω να σκάσω, στο κάτω κάτω, πού θα με δουν ξανά;

Τρίτη απόγευμα, τηλέφωνο σε φίλο πρώην αθλητή ποδηλασίας. «Ρε συ, το και το. Τι κάνω;». Περιττό να αναφέρω ότι με το «Τι κάνω;» απλά αντικατέστησα τις χίλιες δύο ερωτήσεις που του «πέταξα» με ρυθμό πολυβόλου… Μπορώ να συμμετάσχω με το ποδήλατό μου; Εάν ναι, χρειάζομαι ΤΤ bars; Πότε να έρθω να τις προσαρμόσεις στο τιμόνι μου; Εάν όχι, πού θα βρω ΤΤ bike; Το κράνος μου; Είναι ΟΚ, πληροί τους κανονισμούς; Εάν όχι, θα μου δώσεις αυτό που έχεις στο μαγαζί που είναι για τρίαθλο; Τι πρέπει να προσέξω στην εκκίνηση; Κατά τη διάρκεια της διαδρομής; Αξίζει να αλλάξω τη διατροφή μου; Από προπόνηση; Προλαβαίνω να κάνω κάτι; Μμμμ….ναι. Ησυχία από την άλλη άκρη της γραμμής. «Τελείωσες;» με ρωτάει. «Ε, βασικά, επειδή μίλαγα μόνος μου, νόμιζα ότι μου το έκλεισες, για αυτό σταμάτησα.», απαντάω. «Ε, ευτυχώς που σταμάτησες» μου λέει, «μπας και μπορέσω να σου απαντήσω!», μου απαντάει με μια ένταση στη φωνή του. «Μα, γιατί άραγε;» αναρωτιέμαι από μέσα μου. Λες και με άκουσε συνεχίζει «Εσύ τρέχεις την Κυριακή, εγώ αγχώθηκα με τις ερωτήσεις σου!». Τέλος πάντων, το ποδήλατό μου και το κράνος μου ήταν ΟΚ, όχι δεν χρειαζόμουν TT bars, όχι δεν είχε αξία να αλλάξω κάτι στη διατροφή μου, όχι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να κάνω από πλευράς προπόνησης, εκτός από το να πάω μια σύντομη βόλτα (το πολύ 2 ώρες, χωρίς μεγάλες ανηφόρες) την Παρασκευή απλά για να κρατήσω τα πόδια μου «ξύπνια» και το Σάββατο να ξεκουραστώ. Τα της διαδρομής θα μου τα έλεγε την Κυριακή το πρωί, πριν τον αγώνα με σκοπό να μην έχω χρόνο να τα «επεξεργαστώ» (και να προκύψουν άλλες 100 ερωτήσεις), αλλά να τα βάλω σε εφαρμογή «ωμά». Μεταξύ μας, καλά έκανε.

Η Τετάρτη πέρασε τόσο σύντομα που ούτε κατάλαβα πότε ξημέρωσε και πότε νύχτωσε. Ενθουσιασμός; Προσμονή; Δεν ξέρω… Πάντως, ήταν ωραία! Πέμπτη, παίζω μια ώρα squash το απόγευμα, το βράδυ παίζω μία ώρα 5Χ5 και την Παρασκευή βγαίνω για την πρωινή βόλτα. Σε 1 ώρα και 15 λεπτά κάλυψα 34.30χλμ με μέσο όρο 27.2χλμ/ώρα. Σχετικά εύκολη διαδρομή, η οποία συμπεριελάμβανε μια ανηφόρα μήκους 3χλμ με κλίσεις να κυμαίνονται από 2% σε 8%. Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής πριν να μπω ξανά στη Λακατάμια είχε μια «βοηθητική» κλίση μεταξύ -1% και -2%, στη διάρκεια του οποίου δεν έπεσα κάτω από τα 40χλμ/ώρα ποδηλατώντας. «Ωραία» λέω «καλά τα πήγα». Την ίδια μέρα έμαθα ότι θα είμαστε μόνο τέσσερις ομάδες στο ομαδικό τρίαθλο και μόνο που δεν έκανα κωλοτούμπες από τη χαρά μου! Το Σάββατο «έκατσα στα αυγά μου». Κυριολεκτικά, έκανα το απόλυτο τίποτα. ΟΚ, κάτι βόλτες με το αυτοκίνητο για ψώνια δεν μετράνε. Το μυαλό μου ήταν «αλλού» και δικαιολογημένα. Όσο ψύχραιμα κι αδιάφορα (μα, καλά, ποιον προσπαθούσα να κοροϊδέψω; ) και να ήθελα να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι την επομένη θα συμμετείχα στον πρώτο μου αγώνα, δεν μπορούσα. Το θετικό ήταν ότι έπεσα να κοιμηθώ «με τις κότες» - γύρω στις 21:30 ήμουν ήδη στο πρώτο όνειρο. Ούτως ή άλλως, την Κυριακή είχε εγερτήριο στις 05:30 κι αναχώρηση για την Αγία Νάπα στις 06:30, οπότε έπρεπε να χορτάσω ύπνο.

Κυριακή. Η μεγάλη ημέρα. Ο κολυμβητής μας έχει αναδυθεί από τη θάλασσα κι η στιγμή της συμμετοχής μου είναι μόνο μερικά δευτερόλεπτα μακριά. Οι ώρες μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν περάσει «αστραπή».

Ξύπνησα, έκανα το πρωινό μου, φόρτωσα το ποδήλατο στο αυτοκίνητο (τα υπόλοιπα: ποδηλατική ενδυμασία, παπούτσια, παγούρι με ηλεκτρολύτες, gel ενέργειας, recovery bar κτλ, ήταν έτοιμα και στη θέση τους από το προηγούμενο βράδυ) και περίμενα. Μόλις κατέφθασε ο δρομέας της ομάδας μας (όχι, δεν ήρθε τρέχοντας, με το αυτοκίνητό του ήρθε ο άνθρωπος) μπήκαμε στο αυτοκίνητό μου και ξεκινήσαμε. Πρώτη φορά τον έβλεπα, οπότε η 1 ώρα μέχρι να φτάσουμε στην Αγία Νάπα πέρασε με το να γνωριστούμε. Ευχάριστος τύπος, τακτικός δρομέας, με συμμετοχές σε διαδρομές μέχρι 10χλμ και κάποιους ημιμαραθώνιους και γεννημένος το 1987. «Σε περνάω 7 χρόνια» του λέω «φρόντισε η αντοχή σου να είναι μεγαλύτερη από τη δική μου» του λέω γελώντας. Γελάει κι αυτός και συμπληρώνει «Μέχρι την ώρα που θα τρέξω, θα έχει πιάσει η ζέστη, ελπίζω να αντέξω!». Ο κολυμβητής μας είχε πάει στην Αγία Νάπα από την προηγούμενη μέρα για να «εγκληματιστεί», να ολοκληρώσει την εγγραφή της ομάδας και να παραλάβει τις τσάντες με το υλικό συμμετοχής (αναμνηστικό T-shirt συμμετοχής, παγούρι 500ml, gel ενέργειας, σακουλάκι με ζελεδάκια ενέργειας σε σχήμα καραμέλας), γλυτώνοντάς μας σημαντικό χρόνο την ημέρα του αγώνα.

Τον συναντάμε στη θέση μας, στο νούμερο 268. Δίπλα μας οι υπόλοιπες 3 ομάδες. Αμέσως ξεχώρισε η ομάδα που θα ερχόταν πρώτη. Τρεις πιτσιρικάδες, 17, 17 και 18 χρονών. Φαινόντουσαν προπονημένοι, ήταν σοβαροί, λίγες οι κουβέντες τους. Εμείς, χαλαροί, πλακίτσα, βολτίτσες μέχρι να δοθεί το σήμα για την ετοιμασία των κολυμβητών. Οι άλλες δύο ομάδες αποτελούνταν, η μία από 3 Άγγλους μέσης ηλικίας και η δεύτερη από έναν πατέρα με την κόρη του (ο πατέρας θα έκανε το κολύμπι και το ποδήλατο κι η κόρη το τρέξιμο). Βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω και με τον φίλο μου σχετικά με την τακτική στον αγώνα. Η οδηγία του; Απλή. «Εφόσον αγωνίζεσαι μόνο στο ποδήλατο, θα μπεις και θα τα δώσεις όλα από την αρχή. Σφυγμοί “στο κόκκινο” που λένε. Και μην συντηρείς δυνάμεις, διότι μπορεί το “πήγαινε” να είναι λίγο ανηφορικό αλλά στο “έλα” θα έχεις τον αέρα υπέρ σου και θα είναι λίγο κατηφορικό οπότε θα μπορείς να ξεκουραστείς/ανακτήσεις δυνάμεις – όσο γίνεται. Επίσης, αμέσως μετά την εκκίνηση θα νιώσεις μια “έκρηξη” αδρεναλίνης από την ένταση της στιγμής. Εξαιτίας της, υπάρχει περίπτωση στα πρώτα πέντε με επτά λεπτά να νιώσεις ότι χάνεις την αναπνοή σου. Μην πανικοβληθείς, συνέχισε να ποδηλατείς, ρίξε λίγο την ένταση, βρες το ρυθμό σου, παρακολούθησε τους σφυγμούς σου και διατήρησε τους ψηλά μαζί με το ρυθμό σου». Μάλιστα. Τι ωραία! Θα πρέπει να ποδηλατώ «στα κόκκινα» για μία και πλέον ώρα – κάτι το οποίο δεν είχα κάνει ποτέ στο παρελθόν. «”Μπήκα στο χορό και θα χορέψω”» σκέφτηκα, τον ευχαρίστησα και πήγα να βρω τους άλλους δύο.

Σε κάποια φάση δόθηκε το σήμα για να ετοιμαστούν οι κολυμβητές. Αφού ετοιμάστηκαν, συγκεντρώθηκαν στην παραλία, τους δόθηκαν οδηγίες και ξεκίνησαν! Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεχωρίσουμε τον δικό μας, καθώς η πλειονότητα των κολυμβητών (κι ο δικός μας) φορούσε είτε τα κίτρινα είτε τα κόκκινα σκουφάκια που τους δόθηκαν από τους διοργανωτές, οπότε ο δρομέας πήγε και στάθηκε κοντά στον τερματισμό της κολυμβητικής διαδρομής για να μου έδινε σήμα, μόλις τον έβλεπε. Στο ενδιάμεσο, είχα ξεκινήσει τις διατάσεις, ασταμάτητα επί 10 λεπτά, με σκοπό να «ζεστάνω» τα πόδια μου. Μόλις άρχισαν να αναδύονται οι αθλητές του sprint τριάθλου (sprint=μισές αποστάσεις σε όλα αθλήματα), ετοιμάστηκα και περίμενα. Στο σήμα του δρομέα μας, ξεκρέμασα το ποδήλατο από το stand, ήρθε ο κολυμβητής μας τρέχοντας, μου έδεσε το timing chip στο πόδι κι άρχισα να τρέχω μέχρι το σημείο που θα μπορούσα να ανέβω στο ποδήλατο. Έφτασα, ανέβηκα, «κλείδωσα» τα παπούτσια στα πετάλια και ξεκίνησα. Σφυμοί; 177 με τη μία. Ταχύτητα; Κυμαινόταν μεταξύ 35 και 36χλμ/ώρα. Ναι, μετά τα πρώτα πέντε λεπτά ένιωσα να χάνω την αναπνοή μου. Κοιτάω τη μέση ταχύτητα. Ήμουν στα 33χλμ/ώρα. «Καλά είναι». Κοιτάω τους σφυγμούς. Κυμαίνονταν μεταξύ 165 και 168. «Καλά είναι, εις διπλούν. Πάμε γερά» μονολόγησα, καθώς ξεφυσούσα σαν ατμομηχανή. Συγκεντρώθηκα στο έργο μου, ρίχνοντας ματιές γύρω κατά διαστήματα για να έχω μια εκτίμηση της πορείας μου.

Κάπου εκεί, είδα αρκετούς να με περνάνε σαν σταματημένο. Παρατηρώντας λίγο πιο προσεκτικά, είδα τριαθλητές με τις εμφανίσεις των ομάδων τους, σε ποδήλατα που αγγίζανε πενταψήφια ποσά αξίας, μυώδεις με ελάχιστο ποσοστό λίπους (ναι, ΟΚ, δεν είχα τρόπο να το κρίνω, αλλά με μια ματιά φαίνεται ο άλλος εάν έχει “παραπανίσιο” λίπος ή όχι). Ευτυχώς, δεν ανταγωνιζόμουν αυτούς! Παρόλα αυτά, δεν είχα παρά να εντυπωσιαστώ από την ταχύτητά τους και την αντοχή τους, δεδομένου ότι μόλις πριν από λίγο είχαν κολυμπήσει 1500 μέτρα. Από την άλλη, όσους προσπερνούσα, τους άφηνα πίσω μου, δεν με προσπέρασε κανείς τους. Αυτό κι αν ήταν σημαντική ώθηση για την αυτοπεποίθησή μου την ώρα του αγώνα! «Φτερά στα πόδια», λέμε!

 

[wizzy]

Στο μέσο της διαδρομής έπρεπε να φωνάζουμε τον αριθμό μας στους ανθρώπους της διοργάνωσης που ήταν εκεί, για σκοπούς ελέγχου. Δεν ξέρω πόσοι το έκαναν, προσωπικά πάντως, χρησιμοποίησα αυτό το γεγονός για να μετράω τους γύρους που έκανα και αυτούς που απέμεναν. Μέχρι και τον τέταρτο γύρο διατηρούσα σταθερά τα 33χλμ/ώρα ως μέση ταχύτητα. Στη μέση του τέταρτου γύρου έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια κούρασης. Μετά την αναστροφή στο μέσο της διαδρομής, άργησα (συγκριτικά με τις προηγούμενες φορές) να ανακτήσω την ταχύτητα που είχα με αποτέλεσμα σιγά σιγά η μέση ταχύτητα να μειώνεται. Επιδόθηκα σε μια ιδιότυπη «κόντρα» με τον εαυτό μου ο οποίος ήθελε να χαλαρώσω κι άλλο λόγω κούρασης, ενώ, αντίθετα, ήξερα ότι έπρεπε να συνεχίσω να προσπαθώ όσο πιο δυνατά μπορούσα μέχρι το τέλος.

Ένιωσα τα πόδια μου να «καίνε», το ίδιο και οι πνεύμονές μου. Το γαλακτικό οξύ είχε αρχίσει να συσσωρεύεται στα πόδια μου, χωρίς να υπάρχει χρονικό διάστημα στο οποίο θα μπορούσα να χαλαρώσω για να εκτονώσω όσο μπορούσα. Η υγρασία είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της και μαζί με την αύξηση της θερμοκρασίας, η προσπάθεια έγινε ακόμα πιο δύσκολη – για όλους μας, πόσο μάλλον για μένα που ήμουν απροπόνητος κι εντελώς αμύητος στο τρίαθλο. Ευτυχώς, η τακτική μου αναφορικά με την πόση ηλεκτρολυτών ήταν καλή, με αποτέλεσμα να μην κινδυνεύσω σε κανένα σημείο του αγώνα από κράμπες.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η μέση ταχύτητά μου άρχισε τα σκαμπανεβάσματα. Κάθε φορά που έπεφτε κάτω από το «ψυχολογικό» όριο των 32.5χλμ/ώρα, δυνάμωνα τα πατήματά μου, κάθε φορά που «έπιανα» το όριο, ασυναίσθητα χαλάρωνα. Στην αναστροφή στο μέσο του πέμπτου γύρου, είπα μέσα μου «Αυτό είναι, δώσε τα όλα, δεν υπάρχει γυρισμός». Στην κυριολεξία, κατάπια ότι είχε απομείνει από το gel ενέργειας που είχα και από τους ηλεκτρολύτες και ποδηλάτησα σαν να μην υπήρχε αύριο. Κατάφερα και έφτασα στη γραμμή τερματισμού με 32.5χλμ/ώρα μέση ταχύτητα, κατέβηκα από το ποδήλατο κι άρχισα να τρέχω μέχρι το σημείο που ήταν η ομάδα για να δώσω το timing chip στον δρομέα μας. Φτάνοντας εκεί, απλά του είπα να το βγάλει αυτός από το πόδι μου γιατί εάν έσκυβα να του δώσω μπορεί να έπεφτα και να έμενα ξαπλωμένος στο έδαφος. Τόση ήταν η εξάντλησή μου. Χρειάστηκα 1 ώρα, 14 λεπτά, 13 δευτερόλεπτα για να καλύψω 39.58χλμ απόστασης. Τα είχα καταφέρει! Τα πόδια μου έτρεμαν λίγο, αλλά εγώ «πετούσα»! Η ευφορία του ποδηλάτη που πετυχαίνει το στόχο του περιορίστηκε μόνο από το γεγονός ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω κανονικά από την υπερπροσπάθεια!

Πρέπει να περπατούσα πάνω κάτω τουλάχιστον 10 λεπτά μέχρι να επανέλθουν οι σφυγμοί μου κι η αναπνοή μου σε κανονικούς ρυθμούς. Κάθε τόσο, σταματούσα για να κάνω διατάσεις για να χαλαρώσουν τα πόδια μου από την ένταση. Σε κάποια φάση ηρέμησα και μπόρεσα να πάω να αλλάξω και να πάω να σταθώ μαζί με τον κολυμβητή μας για να επευφημήσουμε τον δρομέα μας. Έχασα την πρώτη αναστροφή που έκανε και τελικά, τον πρόλαβα μόνο στον τερματισμό. Είχε αναψοκοκκινίσει από τη ζέστη και την υγρασία, αλλά ήταν καλά. Χρειάστηκε πολύ λιγότερο χρόνο από εμένα για να «επανέλθει» και μάλιστα έκανε και μια βουτιά στη θάλασσα για να «έρθει στα ίσια του», όπως είπε.

Κάτσαμε σε ένα από τα στεγασμένα υπαίθρια bars του ξενοδοχείου που φιλοξενούσε τη διοργάνωση περιμένοντας – και καλά – την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Αργήσανε λίγο, βαρέθηκα άλλο τόσο και ξεκίνησα τις βόλτες. Βρήκα γνωστούς και φίλους, μιλήσαμε, ανταλλάξαμε εμπειρίες για τον αγώνα, «τσιμπήσαμε» τα διάφορα freebies των χορηγών και όπως επιστρέφω στο bar… «Μαλάκα, ήρθαμε δεύτεροι, ήρθαμε δεύτεροι!» Ο κολυμβητής μας χοροπηδούσε σαν μικρό παιδί, με αγκάλιασε και σχεδόν με πήρε σηκωτό για να δούμε μαζί τα αναρτημένα αποτελέσματα. Ω, ναι! Ήταν αλήθεια! Παρόλο που «χαντάκωσα» την ομάδα με το χρόνο μου, οι άλλοι δύο υπερβήκανε τους εαυτούς τους και αξιωθήκαμε να ανέβουμε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου! Δεν πίστευα στα μάτια μου! Κάπου έχω τη φωτογραφία με τα αποτελέσματα, θα την ανεβάσω αύριο με την πρώτη ευκαιρία.

Ο κολυμβητής μας έκανε τον καλύτερο χρόνο στο ομαδικό τρίαθλο (25 λεπτά) κι ο δρομέας μας το δεύτερο καλύτερο χρόνο. Τον πρώτο χρόνο στο ποδήλατο τον είχε κάνει ο πιτσιρικάς της ομάδας δίπλα μας, ο οποίος όχι μόνο κάλυψε τη διαφορά του κολυμβητή τους με του κολυμβητή μας (γύρω στα 4 λεπτά) αλλά «μου έριξε» και περίπου 10 λεπτά στο ποδηλατικό κομμάτι! Πολύ καλός, αν και δεν τέθηκε θέμα σύγκρισης. Η διαφορά μου από τον δεύτερο καλύτερο χρόνο (τον έκανε ο ένας από τους Άγγλους της άλλης ομάδας) ήταν 1 λεπτό και 13 δευτερόλεπτα. Μόνο και μόνο στη σκέψη ότι εάν μου είχαν πει να συμμετάσχω σε πιο κατάλληλο χρονικό σημείο (π.χ. 2-3 μήνες πριν) αυτό το 1 λεπτό και 13 δευτερόλεπτα θα τα είχα «εξαφανίσει», απογοητεύτηκα λίγο. Δεν είπα κάτι σε κάποιον, αλλά μέσα μου με «έτρωγε» το «παράπονο». Ο κολυμβητής μας το κατάλαβε, μου «έσκασε» ένα pat in the back και μου είπε να μην το σκέφτομαι και «σιγά ρε, δεν έγινε τίποτα, μην σκας». Μια κουβέντα είναι το «μην σκας», με είχε πιάσει το «ανταγωνιστικό» μου εκείνη την ώρα, αλλά εντάξει το ξεπέρασα γρήγορα. Σκέφτηκα ότι ευκαιρίες θα υπάρξουν κι άλλες, όπως και περιθώρια βελτίωσης! Ο δρομέας μας έκανε το δεύτερο καλύτερο χρόνο στο τρέξιμο και μαζί με το χρόνο που είχε κάνει ο κολυμβητής, ουσιαστικά, μας χάρισαν τη δεύτερη θέση.

Το μόνο που είχε μείνει πλέον ήταν να περιμένουμε τη σειρά μας για να μας φωνάξουν να ανέβουμε στο βάθρο. Έγινε κι αυτό, μας φώναξαν, ανέβηκα στο βάθρο για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου κρέμασαν το μετάλλιο στο λαιμό και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι! Αυτή τη φωτογραφία δεν θα την ανεβάσω, χαχαχα!

Κατεβήκαμε από το βάθρο και μόλις τότε συνειδητοποίησα ότι πεινούσα. Ε, βέβαια, αφού από το πρωί μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα βάλει κάτι στο στομάχι πέραν του gel ενέργειας, του recovery bar, μίας μπανάνας και 750ml ηλεκτρολυτών κατά τη διάρκεια και 2 λίτρων νερού μετά τον αγώνα. Συμπτωματικά (!!!) πεινούσε κι ο δρομέας μας, οπότε, με αυτά και με αυτά, φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το πιο κοντινό φαγάδικο. Βιαζόμασταν κι οι δύο να γυρίσουμε Λευκωσία, οπότε η ιδέα του να κάτσουμε να φάμε ένα κανονικό μεσημεριανό εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Βρήκαμε έναν φούρνο που κάνει και ζεστά sandwiches, χτυπήσαμε από ένα ο καθένας και ξεκινήσαμε για Λευκωσία.

Φτάσαμε σπίτι μου, χαιρετηθήκαμε, ξεφόρτωσα το ποδήλατο, έβαλα τα ρούχα στο πλυντήριο, έκανα μπάνιο και ξάπλωσα να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ λίγο. Μμμμμμμμμμμ, μωρέεεεεεεεεεεεε…. Ήταν τόση η υπερένταση που απλά δεν έκλεισα μάτι. Μετά από λίγο σηκώθηκα, έφαγα το – κανονικό, αυτή τη φορά – μεσημεριανό μου και πέρασα την υπόλοιπη μέρα ξοδεύοντας το χρόνο μου «από ‘δω κι από ‘κει» ρίχνοντας, με κάθε ευκαιρία, γεμάτος περηφάνεια, «κλεφτές» ματιές στο μετάλλιο, εκεί που το είχα κρεμάσει. Όπως το πεντάχρονο, το βράδυ το έβαλα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα σαν πουλάκι.

Άντε και του χρόνου…

 

[johnny78]

Αυριο
Attica Race

http://www.ert.gr/attica-race-me-275-simmetoches-apo-tin-p-e-p-a/

http://www.pepa.gr/index.php/topics/topic/1240

 

[wizzy]

Κρίμα το παιδί...

http://m.contra.gr/Sports/Cycling/n...ths-podhlasias-toy-panathhnaikou.4006946.html

 

[gbeg]

 

[wizzy]

Ο Fabian Cancellara είχε πτώση στο Paris-Roubaix.


Από πίσω του ακολουθούσε ο Peter Sagan ο οποίος κατάφερε να αποφύγει τα χειρότερα.

Τι μπορεί φταίει για την πτώση του "Spartacus"; Αναφορές εικάζουν ότι η πτώση οφείλεται σε διαρροή λαδιού μηχανής.

Υ.Γ.: Οι διοργανωτές του classic δεν μπορούσαν να καθαρίσουν το σημείο πριν την έλευση των ποδηλατών; Χωρίς να γνωρίζω τις συνθήκες της διαδρομής, μου φαίνεται λίγο ερασιτεχνικό (από πλευράς διοργανωτών) όλο αυτό.

 

[PeterMeni]

Καλό κάνει να αναταράσσουμε που και που τα νερά, ώστε να κινηθεί το εμπόριο αλλά να έχει και κάποιο νόημα...
http://www.mbike.gr/η-uci-αναστέλλει-την-χρήση-των-δισκοφρέν/

 

[xfader]

Ο Fabian Cancellara είχε πτώση στο Paris-Roubaix.


Από πίσω του ακολουθούσε ο Peter Sagan ο οποίος κατάφερε να αποφύγει τα χειρότερα.

Τι μπορεί φταίει για την πτώση του "Spartacus"; Αναφορές εικάζουν ότι η πτώση οφείλεται σε διαρροή λαδιού μηχανής.

Υ.Γ.: Οι διοργανωτές του classic δεν μπορούσαν να καθαρίσουν το σημείο πριν την έλευση των ποδηλατών; Χωρίς να γνωρίζω τις συνθήκες της διαδρομής, μου φαίνεται λίγο ερασιτεχνικό (από πλευράς διοργανωτών) όλο αυτό.

Το Paris-Roubaix είναι 260 χιλιόμετρα από τα οποία τα 53 είναι pavé (πλακόστρωτα), χωρισμένα σε 27 τμήματα (sectors) διαφορετικής δυσκολίας (από 1 έως 5). Η δυσκολία έγκειται στην κατάσταση του pavé (τα περισσότερα είναι χάλια), στην κλίση, στα χώματα κλπ.

O Cancellara έπεσε στο 10ο sector που έχει βαθμό δυσκολίας 5 γιατί είναι αρκετά ανώμαλο με μεγάλες πλευρικές καθιζήσεις από τη διέλευση τροχοφόρων.

Στον αγώνα της περασμένης Κυριακής οι ποδηλάτες προσπαθούσαν να κρατηθούν στο κεντρικό "εξόγκωμα" του δρόμου, γιατί τα πλαϊνά είχαν λάσπες. Έτυχε να πατήσει τα λάδια ο Cancellara και να βρεθεί στις πέτρες καταστρέφοντας τον αγώνα του.

Το ατύχημα με τις μηχανές έγινε λίγη ώρα πριν περάσουν οι αθλητές. Ό,τι μπορούσε να γίνει, έγινε από τους θεατές.

Το Paris-Roubaix είναι αγώνας-θρησκεία για τους φιλάθλους των τοπικών κοινωνιών. Από τις αρχές του χρόνου επισκέπτονται και επιθεωρούν τα πλακόστρωτα τμήματα, επισκευάζοντας όσα έχουν φθαρεί από τον καιρό και τη χρήση.

Κατά τ' άλλα, ο Cancellara είχε ήδη ελάχιστες πιθανότητες να κερδίσει τον αγώνα, έστω και χωρίς την πτώση. Μία άλλα μεγάλη μαζική "τούμπα" που είχε γίνει νωρίτερα μπροστά του, τον καθυστέρησε (μαζί με τον Peter Sagan) και όλα έδειχναν ότι ήταν απίθανο να φτάσουν το μπροστά γκρουπ που είχε απομακρυνθεί.

Ο Tom Boonen, που υποστήριζα και ήταν ο ένας εκ των τριών φαβορί (με τον Cancellara και τον Sagan), "δούλευε" πολύ στο εμπρός τμήμα του γκρουπ για να κρατήσει τη διαφορά και σπατάλησε πολύτιμες δυνάμεις. Έτσι όταν έφτασαν στον τερματισμό, αν και ήταν ο καλύτερος σπρίντερ, έχασε από τον Hayman και βγήκε δεύτερος. Για τους αθλητές αυτού του επιπέδου οποιαδήποτε θέση εκτός της πρώτης είναι αποτυχία.

 

[xfader]

EDIT : ο PeterΜeni με πρόλαβε.

Η άλλη σημαντική είδηση του αγώνα ήταν ο τραυματισμός του Fran Ventoso από δισκόφρενο όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε. Η διεθνής ομοσπονδία αποφάσισε να απαγορεύσει τη χρήση δισκόφρενων στους αγώνες δρόμου και έληξε άδοξα η δοκιμαστική χρήση τους από την αρχή της σεζόν.

Spoiler: Το χτύπημα του Ventoso.

 

[Sotos65]

Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα βέβαια ο τραυματισμός να μην είναι από δισκόφρενο, γιατί η περιγραφή που δίνει ο Ventoso για το ατύχημα κάνει κάπως παράξενη αυτή την εκδοχή. Λέει δηλαδή ότι δεν έπεσε, αλλά χτύπησε τον μπροστινό του [με το αριστερό πόδι]. Αλλά πως γίνεται να πέσει πάνω στο δισκόφρενο σε αυτή τη περίπτωση, που επίσης βρίσκεται αριστερά; Επίσης δεν έδωσε σημασία στο τραύμα (δεν πονούσε καν, όχι παράξενο στα ζεστά τραύματα βέβαια), αλλά μετά από κάποια λεπτά. Έβγαλε όμως συμπέρασμα ότι ήταν τα δισκόφρενα.

http://cyclingtips.com/2016/04/vent...is-leg-open-calls-for-action-on-giant-knives/

"Let me take you to 130km into the race: into a cobbled section, a pile-up splits the field, with riders falling everywhere. I’ve got to break but I can’t avoid crashing against the rider in front of me, who was also trying not to hit the ones ahead.

I didn’t actually fall down: it was only my leg touching the back of his bike. I keep riding. But shortly afterwards, I have a glance at that leg: it doesn’t hurt, there’s not a lot of blood covering it, but I can clearly see part of the periosteum, the membrane or surface that covers my tibia. I get off my bike, throw myself against the right-hand side of the road over the grass, cover my face with my hands in shock and disbelief, start to feel sick… I could only wait for my team car and the ambulance, while a lot of things come through my mind."

Όσο για την απόφαση της UCI, μάλλον την αφορμή περίμεναν, αφού φαίνεται ότι τους έχουν πιέσει αθλητές ίσως και ομάδες που δεν ήθελαν να βάλουν δισκόφρενα. Εδώ σκοτώνονται με συγκρούσεις με μηχανές και αυτοκίνητα (πριν τρεις εβδομάδες η τελευταία περίπτωση), και δεν παίρνουν καμία απόφαση αλλαγής κανονισμών για την κυκλοφορία τους ανάμεσα στα γκρουπ, και εδώ σε μία μέρα, έτοιμη η απόφαση...

 

[xfader]

Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα βέβαια ο τραυματισμός να μην είναι από δισκόφρενο, γιατί η περιγραφή που δίνει ο Ventoso για το ατύχημα κάνει κάπως παράξενη αυτή την εκδοχή.

Γι' αυτό έγραψα ότι ο ίδιος το ισχυρίστηκε.

Η άλλη σημαντική είδηση του αγώνα ήταν ο τραυματισμός του Fran Ventoso από δισκόφρενο όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε.

Πράγματι, οι περισσότεροι ποδηλάτες δεν θέλουν τα δισκόφρενα για διάφορους λόγους. Ο σημαντικότερος είναι ότι δεν βλέπουν θετικά τις αλλαγές. Είναι "βολεμένοι" με ό,τι έχουν. Και με τις ηλεκτρονικές αλλαγές ταχυτήτων υπάρχει άρνηση, αφού πολλοί αρνούνται να τις δοκιμάσουν καν.

Ο έξτρα κίνδυνος σε γκρουπ πολλών δεκάδων αθλητών είναι υπαρκτός και αντικειμενικά είναι το κυριότερο αρνητικό των δισκόφρενων.

Έχει προταθεί να μπουν προστατευτικά γύρω από τα δισκόφρενα και να γίνει μία νέα βολιδοσκόπηση του θέματος. Μετά θα γκρινιάζουν ότι χαλάει η αεροδυναμική...

 

[xfader]

Σε έναν όχι και πολύ δημοφιλή αγώνα, το Grand Prix de Denain στη βορειοανατολική Γαλλία, νικητής ήταν ο νεαρός Daniel McLay.
Εντύπωση έκανε ο ελιγμός του νικητή ανάμεσα στους ποδηλάτες που βρίσκονταν μπροστά του.

 

[wizzy]

Φαίνεται να έχει τσαγανό ο μικρός...

 

[wizzy]

Μυστική θερμική κάμερα αποκαλύπτει τη χρήση κινητήρων από επαγγελματίες ποδηλάτες

"Από τότε που έκανε την εμφάνιση του αυτό περίφημο video που παρουσιάζει στοιχεία εις βάρος του Fabian Cancellara το 2010, κυκλοφορούν φήμες ότι ορισμένοι κορυφαίοι επαγγελματίες αθλητές από τον χώρο της ποδηλασίας χρησιμοποιούν μικρούς ηλεκτροκινητήρες που είναι επιδέξια κρυμμένοι στον σκελετό των ποδηλάτων τους.

Παρόλο που περιστασιακά έκαναν την εμφάνιση τους ακόμα πιο ύποπτες ενδείξεις, το μοτο-ντόπινγκ (moto-doping ή mechanical-doping) έμοιαζε στην διοργανώτρια αρχή και σε ομοσπονδίες σαν κάτι το εξαιρετικά απίθανο για να λάβουν μέτρα εναντίον του.

Τους έμοιαζε σαν να επρόκειτο για κάτι ιδιαίτερα εξωφρενικό και ανόητο για οποιονδήποτε να το δοκιμάσει πραγματικά. Αυτά, μέχρι που η Femke Van den Driessche πιάστηκε να διαθέτει ένα κινητήρα στην σέλα της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Cyclocross U-23 τον Ιανουάριο.

Από τότε, η Διεθνής Ένωση Ποδηλασίας (Union Cycliste International, USI) άρχισε να βελτιώνει τους ελέγχους της και τώρα σαρώνει τακτικά τα ποδήλατα για κινητήρες πριν από μεγάλες κούρσες.

Η UCI ωστόσο δεν εντόπισε το παραμικρό στους ελέγχους της έως σήμερα. Παρόλα αυτά, η Ιταλική Corriere della Sera και το Γαλλικό κανάλι Télévisions Stade 2, ξεκίνησαν να συνεργάζονται πραγματοποιώντας έρευνες, και ισχυρίζονται ότι έχουν αποδείξεις ότι επτά ποδηλάτες εμπλέκονται σε σκάνδαλο μοτο-ντόπινγκ σε δύο αγώνες που πραγματοποιήθηκαν στην Ιταλία τον προηγούμενο μήνα. Για να αποκαλύψουν το σκάνδαλο, χρησιμοποίησαν θερμικές κάμερες, που ήταν “μεταμφιεσμένες” να μοιάζουν με τηλεοπτικές κάμερες.

Στο video που δόθηκε στην δημοσιότητα, αποκαλύπτονται πέντε αναβάτες να χρησιμοποιούν κινητήρες (περίπου σαν αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν από την Van den Driessche) και δύο ακόμη να χρησιμοποιούν μαγνητικά συστήματα στον πίσω τροχό.

Οι ερευνητές επισκέφτηκαν τον Alessandro Bartoli, στην Ιταλία, ο οποίος κατασκευάζει τέτοιους είδους κινητήρες έναντι €10.000, οι οποίοι τοποθετούνται στον κατακόρυφο σωλήνα του σκελετού του ποδηλάτου. Οι τύποι κινητήρων που κατασκευάζει ο ίδιος είναι σχετικά οικονομικοί και αρκετά ισχυροί, αλλά είναι πολύ εύκολο να ανιχνευτούν.

Σύμφωνα με την αναφορά από την Ιταλική εφημερίδα και τον Γαλλικό τηλεοπτικό σταθμό, εκείνοι που χρησιμοποιούσαν τέτοιου είδους κινητήρες βρήκαν μία καλύτερη, μικρότερη σε μέγεθος έκδοση του κινητήρα Bartoli.

Ο Γαλλικός τηλεοπτικός σταθμός επίσης έστειλε έναν δημοσιογράφο στην Βουδαπέστη για να συναντηθεί με τον Istvan Varjas, έναν Ούγγρο μηχανικό, ο οποίος υποτίθεται ότι προμηθεύει κορυφαίους επαγγελματίες αθλητές με ηλεκτρομαγνητικές ζάντες.

Σε αντίθεση με τον τρόπο εξαπάτησης μέσω μικρών ηλεκτροκινητήρων που βρίσκονται στο εσωτερικό του κατακόρυφου σωλήνα στον σκελετό των ποδηλάτων, το μότο-ντόπινγκ μέσω των ηλεκτρομαγνητικών τροχών είναι ελαφρύτερο. Μία σειρά από μπαταρίες νεοδυμίου είναι καλά κρυμμένες στον πίσω τροχό, και ένα πηνίο κρυμμένο κάτω από την σέλα παράγει μία επαγωγική δύναμη, που προσφέρει περίπου 60W ισχύος. Το πεδίο ελέγχεται στην συνέχεια μέσω Bluetooth.

Σύμφωνα με την αναφορά, ένα σετ τροχών από τον Varjas ενδέχεται να κοστίζουν έως και €50.000, και επομένως η ελίτ μόνο μπορεί να τους προμηθευτεί.

Οι δημοσιογράφοι επισκέφτηκαν τον Πρόεδρο της UCI, Brian Cookson για να του παρουσιάσουν τα ευρήματα τους. Αν και έδειξε να τον απασχολεί το ζήτημα, είπε ότι οι δημοσιογράφοι δεν έχουν ακράδαντες αποδείξεις ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Αν και τα δύο μέσα ενημέρωσης δεν αποκάλυψαν τα ονόματα των επτά αθλητών που έτρεξαν στο Strade Bianche and Coppi e Bartali, εντούτοις υπέδειξαν ότι στον Ποδηλατικό Γύρο της Ιταλίας το 2015 (Giro d’Italia) ο Alberto Contador κέρδισε με την βοήθεια ηλεκτρομαγνητικών τροχών.

Πάντως, τόσο η Ιταλική εφημερίδα όσο και το Γαλλικό κανάλι, σημείωσαν ότι παρά την προσπάθεια τους και την έρευνα που πραγματοποίησαν δεν έχουν αποδείξεις στο 100% ότι πρόκειται για μοτο-ντόπινγκ, ωστόσο μαζί με έναν μηχανικό της FLIR, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα ευρήματα τους είναι σίγουρα ύποπτα."

(αρχική πηγή) (πηγή)

 

[xfader]

Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση με το mechanical doping είναι ότι σύμφωνα με κάποιους insiders στην επαγγελματική ποδηλασία, γίνεται χρήση κρυμμένων μοτέρ από την προηγούμενη δεκαετία.

Τα σύγχρονα μοτέρ είναι τόσο αποδοτικά που ακόμα και η θερμική κάμερα μπορεί να έχει πρόβλημα στον εντοπισμό τους. Και μην ξεχνάμε ότι τίθενται σε λειτουργία σε "στιγμές ανάγκης", οπότε είναι πιο δύσκολο να εντοπιστούν live.

Αυτό που προτείνουν οι περισσότεροι είναι η απαγόρευση αλλαγής ποδηλάτου μέσα στον αγώνα για "ψύλλου πήδημα", παρά μόνο αν υπάρχει σοβαρό μηχανικό πρόβλημα. Οι αλλαγές ποδηλάτου κατά τη διάρκεια ενός αγώνα έχουν γίνει μόδα, χρησιμοποιώντας εξειδικευμένα ποδήλατα για ανηφόρες και ευθείες-κατηφόρες. Κι ενώ ο έλεγχος για μοτέρ γίνεται πριν την εκκίνηση και μετά τον τερματισμό, τα "ενδιάμεσα" ποδήλατα είναι δύσκολο να ελεγχθούν.

Ο πιο αξιόπιστος αλλά και δύσκολος τρόπος ανίχνευσής τους είναι η έρευνα των μετρήσεων. Αν π.χ. βρούμε ότι σε μία ανηφόρα μεγάλης κλίσης, ένας ποδηλάτης έχει χαμηλούς σφυγμούς αλλά ανεβαίνει με μεγάλη ταχύτητα και στροφάρισμα, τότε κάτι τρέχει.

 

[rose.athens]

Γατάκια...