Διαβάζοντας τις θετικές αλλά συγκρατημένες κριτικές και έχοντας ακούσει το δίσκο καμιά 15αριά φορές, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: ο Steven Wilson το ξανάκανε το θαύμα του!
Τηρώντας αποστάσεις από τις prog εξτραβαγκάντσες του παρελθόντος και έχοντας διαποτίσει την ατμόσφαιρα με μία αύρα από τη δεκαετία του 80, ο "δε βάζω τον κώλο μου κάτω" Βρετανός παραδίδει ένα album ευθύ, άμεσο και, σε τελική ανάλυση, στοιχειωτικό.
Σε ένα δίκαιο κόσμο, το παρακάτω τραγούδι θα ήταν σε συνεχές airplay και θα αποτελούσε τρελό χιτάκι.
Και μία εναλλακτική εκδοχή με τη φωνάρα της Ninet Tayeb σε πρωταγωνιστικό ρόλο:
Χαζεύοντας στο διαδίκτυο τις δισκογραφικές δουλειές του πολυπράγμονα μουσικού μέσα από τους Porcupine Tree, το προσωπικό του σχήμα και τα πολυάριθμα side projects του, διαπιστώνω ότι έχει αρχίσει να κοντράρει στα ίσα τη χαοτική δισκογραφία του Frank Zappa!