Σπύρος Μπλάτσιος
Διακεκριμένο μέλος
- Μηνύματα
- 15.897
- Reaction score
- 301
Ψηφιακή Ισοστάθμιση. Δύο λέξεις που ακούμε πού τελευταία. Σήμερα κάθε "καθώς πρέπει" A/V receiver πρέπει να ενσωματώνει κυκλώματα ψηφιακής ισοστάθμισης. Τί είναι στην όμως ουσία η ψηφιακή ισοστάθμιση?
Η έννοια της ισοστάθμισης είναι γνωστή από της απαρχές του HiFi. Οι αναλογικοί ισοσταθμιστές ήταν γνωστοί εδώ και 10ετίες. Στην ουσία ήταν πολλά bandpass φίλτρα με καθένα από τα οποία μπορούσες να ελέγξεις το πλάτος της έντασης του ήχου μέσα σε μία στενή συχνοτική περιοχή. Και όσο πιο στενή ήταν αυτή η περιοχή τόσο καλύτερα. Ο λόγος της χρήσης του προφανής. Είτε να βελτιώσουν τα χαρακτηριστικά κάποιου ηχείου (π.χ. να διορθώσουν κάποιο έντονο roll off στα πρίμα) ή να βελτιώσουν τα χαρακτηριστικά του χώρου (π.χ. να ελαττώσουν την ένταση του σήματος σε κάποια συχνοτική περιοχή που θα μπορούσε να δημιουργεί στασιμα κύματα).
Η χρήση τους από τους χομπύστες του χώρου ήταν περιορισμένη. Και αυτό για δύο λόγους.
α) Ναι μεν διόρθωναν κάποιες ατέλειες του χώρου ή του ηχείου, αλλά δημιουργούσαν τεράστια προβλήματα στην απόκριση της φάσης του ηχείου
β) Τα υλικά από τα οποία ήταν κατασκευασμένα τις περισσότερες φορές ήταν ποιότητας κάτω του μετρίου με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του ηχητικού σήματος.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 όμως άρχισαν οι πρώτες προσπάθειές για ψηφιακή ισοστάθμιση Στην ψηφιακή ισοστάθμιση το σήμα δέχεται επεξεργασία σε ψηφιακό επίπεδο, και με την χρήση κατάλληλων αλγορίθμων θα μπορούσαμε να έχουμε αλλαγή της έντασης του ήχου σε μία συχνοτική περιοχή, αλλά χωρίς τις αλλαγές στην φάση του σήματος και χωρίς την υποβάθμιση της ποιότητάς του.
Πολλές εταιρίες έκαναν έρευνα πάνω σε αυτόν τον τομέα, κυρίως εταιρίες ασχολούμενες με τα ψηφιακά (π.χ. meridian) αλλά και άλλες κυρίως εταιρίες που παρήγαγαν αποκλειστικά και μόνο ηχεία (π.χ. B&W αλλά και η δικιά μας η Roister). Κάποιες από αυτές παρουσίασαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 ανάλογα συστήματα, ενώ σε κάποιες άλλες τα αποτελέσματα της έρευνας δεν είδαν ποτέ το φως της αγοράς. Και ο βασικός λόγος ήταν το τεράστιο κόστος.
Τα DSP chips που θα έτρεχαν τους αλγόριθμους είχαν για την εποχή 2 βασικούς περιορισμούς.
α) Μεγάλο κόστος
β) Μικρή επεξεργαστική ισχύ
Έτσι λοιπόν για να πάρει κάποιος ένα καλό αποτέλεσμα έπρεπε να χώσει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Όποιος θέλει να εντρυφήσει παραπάνω στο θέμα μπορεί να δει τα ακόλουθα links
http://www.ludd.luth.se/~torger/filter.html
http://www.silcom.com/~aludwig/Signal_processing/Signal_processing.htm
http://www.silcom.com/~aludwig/Signal_processing/Digital_filters.htm
http://www.silcom.com/~aludwig/Signal_processing/Maximum_length_sequences.htm
Η έννοια της ισοστάθμισης είναι γνωστή από της απαρχές του HiFi. Οι αναλογικοί ισοσταθμιστές ήταν γνωστοί εδώ και 10ετίες. Στην ουσία ήταν πολλά bandpass φίλτρα με καθένα από τα οποία μπορούσες να ελέγξεις το πλάτος της έντασης του ήχου μέσα σε μία στενή συχνοτική περιοχή. Και όσο πιο στενή ήταν αυτή η περιοχή τόσο καλύτερα. Ο λόγος της χρήσης του προφανής. Είτε να βελτιώσουν τα χαρακτηριστικά κάποιου ηχείου (π.χ. να διορθώσουν κάποιο έντονο roll off στα πρίμα) ή να βελτιώσουν τα χαρακτηριστικά του χώρου (π.χ. να ελαττώσουν την ένταση του σήματος σε κάποια συχνοτική περιοχή που θα μπορούσε να δημιουργεί στασιμα κύματα).
Η χρήση τους από τους χομπύστες του χώρου ήταν περιορισμένη. Και αυτό για δύο λόγους.
α) Ναι μεν διόρθωναν κάποιες ατέλειες του χώρου ή του ηχείου, αλλά δημιουργούσαν τεράστια προβλήματα στην απόκριση της φάσης του ηχείου
β) Τα υλικά από τα οποία ήταν κατασκευασμένα τις περισσότερες φορές ήταν ποιότητας κάτω του μετρίου με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του ηχητικού σήματος.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 όμως άρχισαν οι πρώτες προσπάθειές για ψηφιακή ισοστάθμιση Στην ψηφιακή ισοστάθμιση το σήμα δέχεται επεξεργασία σε ψηφιακό επίπεδο, και με την χρήση κατάλληλων αλγορίθμων θα μπορούσαμε να έχουμε αλλαγή της έντασης του ήχου σε μία συχνοτική περιοχή, αλλά χωρίς τις αλλαγές στην φάση του σήματος και χωρίς την υποβάθμιση της ποιότητάς του.
Πολλές εταιρίες έκαναν έρευνα πάνω σε αυτόν τον τομέα, κυρίως εταιρίες ασχολούμενες με τα ψηφιακά (π.χ. meridian) αλλά και άλλες κυρίως εταιρίες που παρήγαγαν αποκλειστικά και μόνο ηχεία (π.χ. B&W αλλά και η δικιά μας η Roister). Κάποιες από αυτές παρουσίασαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 ανάλογα συστήματα, ενώ σε κάποιες άλλες τα αποτελέσματα της έρευνας δεν είδαν ποτέ το φως της αγοράς. Και ο βασικός λόγος ήταν το τεράστιο κόστος.
Τα DSP chips που θα έτρεχαν τους αλγόριθμους είχαν για την εποχή 2 βασικούς περιορισμούς.
α) Μεγάλο κόστος
β) Μικρή επεξεργαστική ισχύ
Έτσι λοιπόν για να πάρει κάποιος ένα καλό αποτέλεσμα έπρεπε να χώσει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Όποιος θέλει να εντρυφήσει παραπάνω στο θέμα μπορεί να δει τα ακόλουθα links
http://www.ludd.luth.se/~torger/filter.html
http://www.silcom.com/~aludwig/Signal_processing/Signal_processing.htm
http://www.silcom.com/~aludwig/Signal_processing/Digital_filters.htm
http://www.silcom.com/~aludwig/Signal_processing/Maximum_length_sequences.htm