χανουμε κατι οταν ο εξοπλισμος μας δεν ειναι 192 khz?

[Gebreselassie]

Και το 24/48 ειναι το post processing sample rate, όχι το input sample rate. To input ειναι 192.

Η πληροφορία που "χάνεται" (βασικά δεν χάνεται αλλά λέμε τώρα...), δεν θα δώσει ηχητικά ανιχνεύσιμες διαφορές. Μην αγχώνεσαι για το τίποτα. Η θεωρία στα ψηφιακά μπορεί να οριοθετεί την αναμενόμενη απόδοση αλλά οι παράγοντες είναι τόσοι πολλοί που νομίζω είναι λάθος να εστιάζουμε σε μεμονωμένα θέματα, ειδικά όταν δεν μπορούμε να κάνουμε ορθολογικές συγκρίσεις.
Ειδικώς, στα αυτιά μου η ζυγαριά γέρνει πάντα υπέρ του 24/96 σε οποιοδήποτε υλικό τυγχάνει να έχω σε διπλό φορμά. Επίσης, στα αυτιά μου οι διαφορές 16/44 και 24/192 είναι πιο έντονες σε ηχογραφήσεις από μεγάλες ορχήστρες. Βέβαια κι εδώ το θέμα σηκώνει πολύ νερό μιας και οι συγκρίσεις δεν είναι απόλυτα σωστές.

Αυτά όμως είναι υποκειμενικά. Σε τυφλά tests της AES το κοινό δεν μπορούσε να ξεχωρίσει με βεβαιότητα το CD από το SACD...

Σε κάθε περίπτωση νομίζω άλλα θέματα στα συστήματα μας είναι πιο σημαντικά από αυτό.

 

[Gebreselassie]

Το να παίξει ένα εκουαλαιζερ ο γιαμαχα στα 24/192, είναι ένα ευχάριστο παιχνίδι του μάρκετινγκ, όπως και η ύπαρξη πολυκάναλου ήχου σε συχνότητα δειγματοληψίας πάνω από 24/96. Γενικά, οτιδήποτε πάνω από 24/96, εκτιμώ ότι είναι εντελώς άχρηστο, και δε διαφωνώ με τον μπάρμπα βεις, που θεωρούσε άχρηστο και το 24/96 (μέχρι 24/88.2 ήθελε, SACD δηλαδή).

O μπάρμπα Weiss ήταν πολύ έξυπνος. Όλα έχουν να κάνουν με τον σχεδιασμό τον AD και DA Converters. Όταν έχεις να κάνεις υπερδειγματοληψία σε ένα σήμα 44.1, για να κάνεις την ζωή σου εύκολη αποφεύγεις να χρησιμοποιήσεις δύσκολα μαθηματικά. Oι "εύκολες" συχνότητες είναι ακέραια πολλαπλάσια της πρώτης. Γι αυτό ο μπαρμπα Weiss επιλέγει 88.2 και 176.4. Στις περισσότερες υλοποιήσεις κι εγώ αυτές τις συχνότητες θα επέλεγα αν είχα φυσικά το δικαίωμα της επιλογής.

 

[costas EAR]

O μπάρμπα Weiss ήταν πολύ έξυπνος

Ρισπεκτ. Οι μεγάλοι του οντιο.

Όλα έχουν να κάνουν με τον σχεδιασμό τον AD και DA Converters.

Ακριβώς.

Όταν έχεις να κάνεις υπερδειγματοληψία σε ένα σήμα 44.1, για να κάνεις την ζωή σου εύκολη αποφεύγεις να χρησιμοποιήσεις δύσκολα μαθηματικά. Oι "εύκολες" συχνότητες είναι ακέραια πολλαπλάσια της πρώτης. Γι αυτό ο μπαρμπα Weiss επιλέγει 88.2 και 176.4.

Όχι.

Το πρόβλημα εξ'αρχης δεν ήταν η συχνότητα δειγματοληψίας για το λόγο των λίγων δειγμάτων και άρα της μικρής ανάλυσης και της λίγης πληροφορίας, αυτά είναι κοτσάνες.

Όλες αυτές οι εικόνες με τα τετραγωνάκια που δείχνουν και καλά την "μικρή ανάλυση" στην αναπαραγωγή της κυματομορφής:

Είναι απλώς μπούρδες.

Βλακείες άσχετων.

Η δειγματοληψία στους 44,1 χιλιοκυκλους του σιντί, ήταν υπεραρκετή για την αποτύπωση κάθε λεπτομέρειας ακόμα και της πιο πολύπλοκης κυματομορφής, με απόλυτη ακρίβεια, χωρίς καμία απολύτως απώλεια πληροφορίας.

Κι αυτό, διότι τα σημεία αυτά, δεν χρησιμοποιούνται απλώς σαν τελείες που τις ενώνεις με μολύβι για να φτιάξεις μια εικόνα, όπως στα περιοδικά με σταυρόλεξα!

Ανάμεσα στις τελείες αυτές, σχηματίζεται με απόλυτη ακρίβεια η ενδιάμεση κυματομορφή, όσο πολύπλοκη κι αν είναι, χωρίς καμία απολύτως απώλεια, διότι όλη η πληροφορία του συχνοτικου περιεχομένου ανάμεσα στις τελείες αποτυπώνεται πλήρως σε κάθε χτύπο του ρολογιού της δειγματοληψίας, της συχνότητας νικουιστ που λέμε, κι αυτό οδηγεί στην άρτια αναπαραγωγή όλου του περιεχομένου, κι όταν λέμε όλου, το εννοούμε.

Το πρόβλημα λοιπόν, ήταν εξ'αρχης τα βαθυπερατά φίλτρα που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ανάμεσα στις αλλεπάλληλες αποτυπώσεις του συχνοτικου περιεχομένου για κάθε σημείο της συχνότητας νικουιστ.

Για ποιο λόγο αυτό ήταν πρόβλημα;

Διότι το ακουστικό φάσμα, ως τους 20 χιλιοκυκλους, απαιτούσε βαθυπερατά φίλτρα πάνω από τους 20 χιλιοκυκλους, ώστε να μην επηρεάζεται η χρήσιμη απόκριση. Υπολόγισαν λοιπόν μία συχνότητα δειγματοληψίας 44,1 χιλιοκυκλους, ώστε το βαθυπερατό φίλτρο που θα χρησιμοποιηθεί στη μισή τιμή της νικουιστ (22,05 χιλιοκυκλους) να αρκεί για τις κλίσεις των εκατέρωθεν φίλτρων αποκοπής ανάμεσα σε 2 επάλληλες αποτυπώσεις συχνοτικου περιεχομένου για τις εκατέρωθεν μίας "τελείας" αποτυπώσεις του φάσματος της σύνθετης μουσικής κυματομορφής.

Δηλαδή, το φίλτρο θα έπρεπε να ξεκινήσει πάνω από τους 20 χιλιοκυκλους και να τελειώσει πριν τους 22,05 χιλιοκυκλους, ώστε να μην επηρεάζεται η συχνοτική αποτύπωση της τελείας. Δυστυχώς τόσο τέλεια και απότομα φίλτρα, δεν υπάρχουν. Αυτό, έχει σαν αποτέλεσμα ένα διπλό πρόβλημα:

1) αλαϊαζινγκ, δηλαδή ψευδή πληροφορία ανάμεσα σε δύο αλλεπάλληλες αποτυπώσεις συχνοτικου περιεχομένου, πληροφορία που δεν υπήρχε στο αρχικό σήμα, δηλαδή αισχρότητα. Αυτό, αν δεν εφαρμόζεται βαθυπερατό, είναι τραγικό. Αν εφαρμοστεί, εξαφανίστηκε.

Και

2) εισβολή του βαθυπερατού φίλτρου εντός του ακουστικού φάσματος, σε έκταση ανέτως μέχρι τη μεσότητα της μισής νικουιστ των 22,05 χιλιοκυκλων (αλλά και πιο κάτω, μέχρι τους 2 χιλιοκυκλους). Κι αυτό υπό τη μορφή χρονικής απόκλισης, δηλαδή φασικής αλλοίωσης, διότι κάθε βαθυπερατό φίλτρο έχει και φασική μετατόπιση.

Παρένθεση : φασική αλλοίωση και συχνοτική αλλοίωση, είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Δηλαδή, το φίλτρο κρος, που προκαλεί συχνοτική αλλοίωση (αποκοπή συχνοτήτων) προκαλεί και φασική μετατόπιση, είναι συνυφασμένες έννοιες, και αναλόγως του πώς δρα το πρώτο (συχνοτικά) υποχρεωτικώς δρα και το δεύτερο (φασικά). Ότι κάνει το ένα, κάνει και το άλλο. Ότι διορθώσεις μπορείς να κάνεις με το ένα, μπορείς να τις κάνεις και με το άλλο. Είναι ένα πράγμα κατά βάση, απλά το βλέπεις από δύο οπτικές γωνίες.

Το πρόβλημα λοιπόν, στη δειγματοληψία του σιντί των 44,1 χιλιοκυκλων, έγκειται μόνο στο ότι ανάμεσα σε δύο φασματικές αποτυπώσεις (για τις τελείες) υπάρχει διαθέσιμο φάσμα μόνο (44,1/2)-20= 2,1 χιλιοκυκλοι.

Και το εύρος των 2 χιλιοκυκλων, δεν επαρκεί για την χρήση του απαραίτητου βαθυπερατού φίλτρου (για να μην έχουμε αλαϊαζινγκ), όσο απότομο κι αν είναι αυτό το φίλτρο.

Γι'αυτό τα παλαμάκια βγαίναν κομπόστα.

Η λύση βρίσκεται στην υψηλότερη δειγματοληψία. Το χάι ρεζ οντιο. Γιατί; Διότι στη διπλάσια πχ δειγματοληψία των 88,2 χιλιοκυκλων, μπορούμε να υπολογίσουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τι συχνοτικό εύρος έχουμε διαθέσιμο πέριξ του ακουστικού φάσματος για την χρήση του βαθυπερατού φίλτρου μας, το οποίο είναι: (88,2/2)-20= 24,1 χιλιοκυκλοι. Έχουμε λοιπόν άφθονο συχνοτικό εύρος, πολύ πιο πάνω από τους 20 χιλιοκυκλους του ακουστικού φάσματος, ώστε να εφαρμοστεί το φίλτρο και να μην υπάρχει φασική αλλοίωση στο ακουστό φάσμα.

Στο απλό σιντί έχουμε 2,1 χιλιοκυκλους εύρος, και στους 88,2 έχουμε 24,1 χυλιοκυκλους, και στους 96 έχουμε 28 χιλιοκυκλους εύρος, έλεος, φτάνει για ένα ρημάδι φίλτρο..

Όλα αυτά τα ωραία, που γίνονται πράξη; Στο ντακ. Εκεί γίνεται η μετατροπή του πσηφιακου σε αναλογικό, εκεί γίνεται η εφαρμογή των βαθυπερατων φίλτρων, εκεί γίνεται το μπαχαλο. Πως λύνεται το πρόβλημα για τα απλά σιντί; Με υπερδειγματοληψια προ της μετατροπής, όπως δηλαδή δουλεύουν όλα τα σύγχρονα ντακ, τα οποία μπορούν να δεχτούν και αρχεία υψηλής δειγματοληψίας, άρα έχουν φτιαχτεί για να δουλεύουν σε μία συχνότητα δειγματοληψίας, όπου βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Αυτό λέγεται και επαναχρονισμός, καθώς το νέο ρολόι που ισχύει για την μετατροπή, καθορίζεται από το ντακ, είναι δηλαδή το εσωτερικό του ρολόι, κι όχι από το αρχικό ρολόι του προς αναπαραγωγή αρχείου, το οποίο μπορεί να είναι σε όποια συχνότητα θέλει.

Βεβαίως, το θέμα είναι αρκετά πιο πολύπλοκο, αλλά αντί να γράψω σεντόνι για το αλαϊαζινγκ ή για τα νοιζ σεϊπινγκ φίλτρα, ή για τις μετατροπές ρολογιών και τις μορφές των τζιτερ, εκτιμώ ως πιο κρούσιαλ στην συγκεκριμένη συζήτηση να προσπαθήσω να ξεκαθαρίσουμε ότι η ανάλυση του σιντί υπεραρκει για οποιαδήποτε μουσική και δεν υπάρχουν απώλειες οποιασδήποτε πληροφορίας και ότι η συχνότητα νικουιστ έχει νόημα μόνο στα φίλτρα και πουθενά αλλού.

Ποια φίλτρα ντιεσπι λοιπόν, σε ποια συχνότητα και τι τάξης, ορίζουν το απαραίτητο εύρος φασικής αλλοίωσης που θα υπάρχει στο σήμα, πακέτο με την συχνοτική αλλοίωση. Είτε επιθυμούμε φασική, είτε συχνοτική, είται οποιαδήποτε αλλοίωση επιθυμούμε να εισάγουμε στο σήμα, ακόμα και μη γραμμική, είναι λογικό να την εισάγουμε εφόσον οδηγεί σε υψηλότερη πιστότητα αναπαραγωγής, διορθώνοντας λόγου χάριν τις μη γραμμικές αλλοιώσεις των μεγαφώνων ή του χώρου, εφόσον αυτές είναι προβλέψιμες και μπορούν να μοντελοποιηθουν σε μαθηματικό επίπεδο για εφαρμογή στο σήμα, υπό τύπου μόνιμης διόρθωσης.

Η δειγματοληψία εδώ, δε μας αφορά υπό την έννοια της ποσότητας πληροφορίας ή της ποσότητας από τελίτσες που ενωμένες φτιάχνουν την κυματομορφή της μουσικής μας, αυτά είναι βλακωδεις θεωρήσεις των άσχετων. Το μόνο που μας ενδιαφέρει, είναι η επίδραση των φίλτρων να βρίσκεται εντός του φάσματος, πράγμα που έχει φυσικά σχέση με το είδος των φίλτρων, διότι επειδή και το ένα λέγεται φίλτρο και το άλλο λέγεται φίλτρο, δε σημαίνει ότι είναι ίδια ζώα, αντιθέτως το ένα μπορεί να είναι αμοιβάδα και το άλλο δεινόσαυρος!

Άρα, και για να λήγει κάπως αυτό το σεντόνι, το απλό φιλτράρισμα που κάνει το ντιρακ, δε μας ενοχλεί να είναι σε επίπεδο δειγματοληψίας σιντί.
Ούτε μας ενοχλεί να αλλάξει η δειγματοληψία ενός χάι ρεζ αρχείου για να την πλακώσει το ντιρακ, αρκεί η μετατροπή να γίνεται με τρόπο μη απωλεστικο και με τα κατάλληλα νοιζ φίλτρα ντιθερινγκ. Σε επαγγελματικό επίπεδο, όπου τα φίλτρα που χρειάζεται να εφαρμοστούν υπό μορφή εξελιγμένου ντιεσπι είναι μακράν πιο πολύπλοκα από ένα χαζοντιρακ, εκεί ναι, μπορεί να θεωρηθεί αναγκαίο να δουλέψει σε 24/96.

Και υπάρχει και το μάρκετινγκ, το οποίο προφανώς έχει πρόσφορο έδαφος την άγνοια του μέσου χρήστη για τον τρόπο που δουλεύουν τα ψηφιακά.

 

[costas EAR]

Στην ουσία, το χρήσιμο δυναμικό εύρος των 24 μπιτ, είναι το μόνο προαπαιτούμενο για την ασφαλή χρήση φίλτρων τύπου ντιρακ.

Για πολλούς, κι ελπίζω ευνόητους, λόγους.

Το τρατζικ πολλών χάι ρεζ αρχείων, είναι ότι αποτελούν απλή υπερδειγματοληψια ρεντ μπουκ οντιο, δηλαδή κατά βάση είναι 16/96 με μπόλικα μηδενικά να καλύπτουν τα κενά. Δηλαδή, τζάμπα χώρος.

Το πιο τρατζικ είναι ποιες μηχανές διαβάζουν τα 24 μπιτ, διότι αυτό αποτελεί πρότυπο επαγγελματικό, σειρά "pro", κι όχι "consumer". Ακόμα και το τι εμπεριέχουν τα 24 μπιτ ως πληροφορίες, διαφοροποιείται τραγικά ανάμεσα στα 2 εντελώς διαφορετικά αυτά πρότυπα, με αποτέλεσμα το ίδιο αρχείο όταν διαβάζεται από διαφορετικού προτύπου συσκευές, έχει ως αποτέλεσμα διαφορετικά ντατα, και με διαφορετικές δυνατότητες.

Θα θυμούνται οι παλιότεροι να χοροπηδάω όταν βρήκα τον τρόπο να ανάψει το λαμπάκι "pro" δίπλα στην ένδειξη AES EBU των ταπεινών μπερινγκερ, υποδηλώνοντας άλλο τρόπο ανάγνωσης του ίδιου ακριβώς αρχείου (ή σιντί). Λαμπάκι που δεν άναβε με χάι εντ τρανσπορτ της μικρομεγκά, πολλών χιλιάδων ευρώ και με AES EBU στην πλάτη, ενώ άναψε με το ταπεινό (πλην όμως επαγγελματικό) τασκαμ. Είχα γράψει εδώ στο φόρουμ αναλυτικά τι διαφορές είχαν αυτά τα δύο πρότυπα, τι πληροφορίες εμπεριέχονται στα 24 μπιτ και πόσα από αυτά δε χρησιμοποιούνται καθόλου στο consumer πρότυπο..

Παλιές καλές εποχές, Τσοβόλα δωστα όλα κι έτσι..

Τώρα, κι η κουτση Μαρία λέει 24/96, χωρίς όμως να ξέρει ούτε τι έχει το 24 μέσα, ούτε τι σημαίνει το 96, και που χρειάζεται το καθένα και γιατί..

Δε πειράζει όμως, αν έχει ψωνίσει κάνα ενεργό μόνιτορ με ψηφιακή είσοδο, αυτά τα άσχημα από τον επαγγελματικό χώρο, τα συμβατά με τα pro πρότυπα.

 

[dapost]

Πολλά like, εύγε νέε μου για το σεντόνι.

Μία ερωτησούλα: Αφού τα σύγρονα ντακ κάνουν υπερδειγματοληψία, γιατί οι μετρήσεις π.χ. του στρεοφίλ ή του Δ. Σταμ. με 16/44 είναι τόσο διαφορετικές σε σχέση με HD;

P.x.

Fig.6 Meridian Ultra DAC, Long filter, frequency response at –12dBFS into 100k ohms with data sampled at: 44.1kHz (left channel blue, right red), 96kHz (left green, right gray), 192kHz (left cyan, right magenta), 384kHz (left blue, right red) (1dB/vertical div.).

Επίσης, γιατί η κυματομορφή 16/44 είνα πάντα τόσο χάλια ενώ η HD είναι τζετ; Π.χ.

Fig.10 Meridian Ultra DAC, Long filter, waveform of undithered 1kHz sinewave at –90.31dBFS, 16-bit data (left channel blue, right red).

 

[Gebreselassie]

Όχι.

Ναι ρε λέμε. Ναι. Τα μαθηματικά φταίνε. Άλλο CPU θες για να κάνεις 96:44,1=2.176870748299319727891156462585 και άλλο 88.2:44.1=2. Τι? Δεν? Καταλαβαίνεις?

Δεν συζητάμε για το αν 44.100 δείγματα ανά sec είναι αρκετά για ψηφιοποίηση. Υπέρ-αρκετά είναι. Αυτό που συζητάμε είναι πως φτιάχνει ο παιχτούρας dac. Τα έλεγε και τα έγραφε κάπου ο σενιόρ Σταματάκος αυτά, ότι κανονικά το νούμερο πχ 96khz καλό είναι να το αποφεύγουμε...

Για τα υπόλοιπα συμφωνάω, τα ίδια λέμε. Το θέμα είναι ότι για τους ίδιους λόγους, (βασικά την εφαρμογή των φίλτρων) κάποια στιγμή διαπίστωσε ο στουντιακός ντουνιάς ότι το ίδιο περιεχόμενο (16/44.1) παίζει καλύτερα αν γίνει upsample (24/88.2/96 or whatever). Το ακολούθησαν αυτοί και μετά άρχισαν όλοι οι ντακο-έμποροι να βάζουν τέτοια τσιπάκια.

Βέβαια το βινύλιο παίζει καλύτερα.

 

[costas EAR]

Νταποστ, πολύ απλές οι ερωτήσεις.

Κάτι πιο δύσκολο δεν έχεις;

Στο πρώτο εφαρμόζονται διαφορετικά βαθυπερατά. (Το οποίο είναι άλλη κουβέντα)

Επίσης, το ότι είναι ντακ υπερδειγματοληψιας, δε σημαίνει ότι αυτή εφαρμόζεται στην ίδια συχνότητα με όλα τα αρχεία (θέμα πράξεων μαθηματικών που λέει κι ο μαύρος), ούτε ότι εφαρμόζονται τα ίδια βαθυπερατά. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις επιλέγεις ποια βαθυπερατά θα εφαρμοστούν, ποια θα είναι η εσωτερική συχνότητα του ντακ και ποια φίλτρα νοιζ σεϊπινγκ θα πέσουν.

Στο δεύτερο βλέπεις τα όρια του δυναμικού εύρους (–90.31dBFS) . Εδώ μετράει το 24 έναντι του 16.

Επίσης, εδώ μετράει το πώς έγινε το 16/44,1, δηλαδή με τι φίλτρα ντιδερινγκ, από κάποιο αρχείο υψηλότερης δειγματοληψίας. Αυτό που αναφέρει ο κόγιας. Το έχουμε συζητήσει κατ'επαναληψιν, και οι προτιμήσεις σε νοιζ σεϊπινγκ φίλτρα των μαστεραδων δεν είναι χαζές..

Προφανώς, σε τέτοιο επίπεδο δυναμικών, το πικάπ βρίσκεται 30 ντιμπι βαθειά μέσα στο θόρυβο επιφάνειας!

Ναι ρε λέμε. Ναι. Τα μαθηματικά φταίνε. Άλλο CPU θες για να κάνεις 96:44,1=2.176870748299319727891156462585 και άλλο 88.2:44.1=2. Τι? Δεν? Καταλαβαίνεις?

Ναι ρε, προφανώς!

Βέβαια το βινύλιο παίζει καλύτερα.

Ουυυυυυ, ιδίως στα –90.31dBFS, εκεί χαμηλά, η ανάλυση του βινυλίου, απλά, δεν υπάρχει!

Βεβαίως, το ερώτημα που "καίει", είναι το ποιός και σε ποιο ηχοσύστημα-χώρο μπορεί να ακούσει άριστα (για να κάνει και κριτική για τον ήχο και την κυματομορφή που ανέβασε ο νταποστ) τα –90.31dBFS και ομοίως τα 0dBFS στο ίδιο κομμάτι μουσικής, προφανώς χωρίς να χρειάζεται να πειράξει το βολιουμ!

Κάνε τις πράξεις, θες 90 ντιμπι χρήσιμο δυναμικό εύρος, πάνω από το θόρυβο ηρεμίας του χώρου, και σε επίπεδο που να ακούς σωστά και καθαρά τα –90.31dBFS της ηχογράφησης. Αν θέσουμε το κάτω όριο του να ακούς καθαρά και σωστά (για να κάνεις κριτική για το πώς ακούγεται) στα 40-45 ντεσιμπέλ στάθμης (πολύ καλή ακοή και σε πολύ ήσυχο χώρο) τότε στα 0 πρέπει να φτάνεις τα 130-135 ντεσιμπέλ. Χαλαρά..

(Μίλα μου βρώμικα)

 

[costas EAR]

Το συνολικό διαθέσιμο δυναμικό εύρος στο ηχοσύστημα-χώρο, ως γνωστόν, καθορίζεται από το μέγιστο δυνατό SPL μείον το θόρυβο ηρεμίας του χώρου.

Φυσικά, στα όρια του θορύβου ηρεμίας, δεν ακούμε κάτι το ιδιαίτερο, τρίχες κατσαρές δηλαδή θα ακούσουμε στα 40 ντεσιμπέλ στάθμη μουσικής, αυτό βάλτε το στην άκρη.

Αν θεωρήσουμε μέγιστο (απαραμορφωτο ασυμπίεστο και τα συναφή) SPL (στη θέση ακρόασης) το άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους 120 ντεσιμπέλ, και θόρυβο ηρεμίας τα 35-40 ντεσιμπέλ, τότε έχουμε ένα υπέροχο συνολικό διαθέσιμο δυναμικό εύρος 80-85 ντεσιμπέλ, σαφώς κάτω από το δυναμικό εύρος του σιντί, και βέβαια υπεραρκετό για πικάπ.

Οπότε, σεμνά με το δυναμικό εύρος των χάι ρεζ αρχείων, διότι τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν μεταξωτά ηχοσυστήματα-χώρους.

Δηλαδή, δώστε κομπρεσιον στο λαό. Ή αλλιώς:
Ζήτω το πικάπ ρε!

 

[Gebreselassie]

Είναι η φάση που στο ίδιο κομμάτι πρέπει να ακούς ένα φλάουτο σκέτο και αμέσως μετά 120 όργανα μαζί. Δοκιμάζεις, μετά το σπας, αγοράζεις ένα Sony AiO και ησυχάζει το κεφάλι σου.

 

[Petros_Dalipis]

Ανάμεσα στις τελείες αυτές, σχηματίζεται με απόλυτη ακρίβεια η ενδιάμεση κυματομορφή, όσο πολύπλοκη κι αν είναι, χωρίς καμία απολύτως απώλεια, διότι όλη η πληροφορία του συχνοτικου περιεχομένου ανάμεσα στις τελείες αποτυπώνεται πλήρως σε κάθε χτύπο του ρολογιού της δειγματοληψίας, της συχνότητας νικουιστ που λέμε, κι αυτό οδηγεί στην άρτια αναπαραγωγή όλου του περιεχομένου, κι όταν λέμε όλου, το εννοούμε.


Βεβαίως, το θέμα είναι αρκετά πιο πολύπλοκο, αλλά αντί να γράψω σεντόνι για το αλαϊαζινγκ ή για τα νοιζ σεϊπινγκ φίλτρα, ή για τις μετατροπές ρολογιών και τις μορφές των τζιτερ, εκτιμώ ως πιο κρούσιαλ στην συγκεκριμένη συζήτηση να προσπαθήσω να ξεκαθαρίσουμε ότι η ανάλυση του σιντί υπεραρκει για οποιαδήποτε μουσική και δεν υπάρχουν απώλειες οποιασδήποτε πληροφορίας και ότι η συχνότητα νικουιστ έχει νόημα μόνο στα φίλτρα και πουθενά αλλού.

Δεν χρειάζεται να γράψεις σεντόνια. Εκτός από τη βιβλιογραφία, υπάρχει και το παρακάτω βίντεο (που έχει ξαναμπεί, βεβαίως, βεβαίως) στο οποίο ο κύριος εξηγεί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ αυτά που χρειάζεται να γνωρίζουμε. Αξίζει να αφιερώσει κανείς το χρόνο του να το δει τουλάχιστον μία φορά, ολόκληρο.

 

[costas EAR]

Είμαι πάντως ενθουσιασμένος με το mqa.

Όπως είχα γράψει και στο νήμα για το mqa, απέδειξαν, παρά τη θέλησή τους, ότι είναι άχρηστα τα χάι ρεζ αρχεία, ότι φτάνει η δειγματοληψία του ρεντ μπουκ, ότι στο (24/)44,1 βρίσκεται το μέλλον.

Ναι, στο χάι ρεζ οντιο μπορεί να ανέβει το συχνοτικό φάσμα απόκρισης και πάνω από τους 20 χιλιοκυκλους, στους 30, στους 50, να, δείτε το σχεδιάγραμμα που ανέβασε ο νταποστ. Υψηλή νικουιστ, εφαρμογή πολύ υψηλότερα του βαθυπερατού, απλά πράγματα.

Ακούγεται πάνω από 20 χιλιοκυκλους; Όχι βέβαια, αλλά ακούγεται το άθροισμα αυτών των υπερήχων πάνω στο ακουστό φάσμα, ψυχοακουστικής ευαγγέλιο προσχομεν.

Άρα, το παίρνεις αυτό το πάνω από 20, το προσθέτεις πάνω στο ακουστό φάσμα (envelope) και το κόβεις στα 18 στη συνέχεια, γιατί έτσι, δε θα ακούσει κανείς τη διαφορά.

Ωραίο πράγμα η ψυχοακουστική να περνάει από τη θεωρία στην πράξη.

Να γίνει και από το επίπεδο ηχογράφησης, γιατί όχι.

Και μικρή νικουιστ, δεν υπάρχει λόγος για πάνω από 44,1 συχνότητα δειγματοληψίας.

Όμως, 24 μπιτ λέξη, να βγαίνει ωραία η κυματομορφή στα -90 ντεσιμπέλ, κι ας μη την ακούμε. Τεχνικώς, αυτό είναι το σωστό.

Και το ντακ ξέρει.

Άρα, ποιο χάι ρεζ; Με το mqa, πεθαίνει το χάι ρεζ..

Έχουμε πλέον όλα τα καλά του χάι ρεζ οντιο, σε μέγεθος πακέτου ρεντ μπουκ, κι αυτό με τη στάμπα της ψυχοακουστικής (και με την ευκολία του στριμινγκ από κινητό - ποιο τρανσπορτ..)

Τα ρέστα, πακοτινια.

 

[costas EAR]

Δεν χρειάζεται να γράψεις σεντόνια. Εκτός από τη βιβλιογραφία, υπάρχει και το παρακάτω βίντεο (που έχει ξαναμπεί, βεβαίως, βεβαίως) στο οποίο ο κύριος εξηγεί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ αυτά που χρειάζεται να γνωρίζουμε. Αξίζει να αφιερώσει κανείς το χρόνο του να το δει τουλάχιστον μία φορά, ολόκληρο.

Πολύ καλό το βιντεάκι, δε το είχα δει Πίτερ, σωραιοςςςς!

24/192 are very silly indeed! Χαχαχαχαχα