Ντύστε το ποίημα με μουσική!

[VILLA21]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

/...ποιος είναι ο δυνατός?
-ρώτησε το δέντρο

Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του.
Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι.
Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους.
Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους.
Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες.
Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό.
Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του.
Αυτός είναι ο δυνατός. /
-Αλκυόνη Παπαδάκη

Antony and the Jonhsons - Cripple and the starfish
[youtube]P2IOHGlXMv4[/youtube]

 

[Total_Black]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Ποια ειναι η υπεροχη μουσικη που 'ντυνει' αυτο το ποιημα?:118:

Aυτή η πασίγνωστη

 

[Total_Black]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Για να μην υπάρξει καμιά παρεξήγηση όμως, θα πρέπει να αναφερθούν οι παρακάτω σημαντικές λεπτομέρειες της ως άνω πασίγνωστης σύνθεσης

Movie: Romeo and Juliet 1968.


Starring: Leonard Whiting as Romeo and Olivia Hussey as Juliet.


Directed by: Franco Zeffirelli.


Original play written by: William Shakespeare.


Screenplay written by: Franco Brusati.


Song written by: Eugene Walter.


The song is sung by: Glen Weston.


Music composed by: Nino Rota.

 

[Snow Whitty]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

:624:

Aυτή η πασίγνωστη

:442:

 

[Snow Whitty]

Η λιποταξία της Χιονάτης


Έτσι

χωρίς ποτέ να μου διαβάσεις παραμύθια
όπως χωρίς σε μεγαλώσανε και σένα


σπαρτιάτικα - ενώ καλοπερνούν τα ψέματα
και ψέμα ότι τρέφονται με μέλανα ζωμό.


Τρέφονται με τις ανάγκες μας
ανώτερες κι από βασιλικό πολτό.


Σε νυχτωμένο δάσος σε άφησε ο ποιός
και συ δεν ρώτησες ποτέ κανένα παραμύθι
πως να διαφύγεις και από που.


Και μόνο φόβοι

δίνανε στους φόβους σου κουράγιο

εκεί αμετακίνητη να μένεις

του ανέμου τα μουγκρίσματα

τη νύχτα όσο ξέσκιζε των δέντρων τα κλαδιά

τα ώτα και τα χρόνια.


Έτσι ακριβώς μεγάλωσες και μένα,
σπαρτιάτικα, με νυχτωμένου δάσους
τον μέλανα ζωμό
δε μ΄έστειλες ποτέ σε παραμύθι
να διαφύγω από που.

Κι εγώ όπως εσύ ποτέ δε διανοήθηκα
σπιτάκι φωτισμένο στο βάθος να διακρίνω
ποτέ δεν μπήκα στης Χονάτης τη δανεική οδό
δε χώθηκα ποτέ σε ξένη σούπα
να κοιμηθώ
ούτε ξεπαγιασμένη καταβρόχθισα
mικρόσωμο κρεβάτι με νάνους σκεπασμένο
για να κρατιέται ζεστουλό.


Μάνα, λες να είναι

κληρονομική η πραγματικότης;




(Κική Δημουλά)



[reliops=ΞšΞΉΞΊΞ Ξ”Ξ·ΞΌΞΏΟ…Ξ»Ξ¬ - Ξ— λιποταξία της Χιονάτης][youtube]dVj2k1R6UnE[/youtube][/reliops]

[reliops=La Filosofia de la Libertad (Spanish)][youtube]5KtTvX1Yz_Y[/youtube][/reliops]

 

[Total_Black]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Novalis
by Novalis
(1772 - 1801)

English version
Robert Bly

Original Language
German


When Geometric Diagrams-----

When geometric diagrams and digits
Are no longer the keys to living things,
When people who go about singing or kissing
Know deeper things than the great scholars,
When society is returned once more
To unimprisoned life, and to the universe,
And when light and darkness mate
Once more and make something entirely transparent,
And people see in poems and fairy tales
The true history of the world,
Then our entire twisted nature will turn
And run when a single secret word is spoken.





[YOUTUBE]33W_bMR89tg[/YOUTUBE]
Novalis - Impressionen

Το ξωτικό παγό(ω)ν(ε)ι τ’ όνειρό μας, να κυνηγούμε μ’ άρματα κουρέλια :109: Νίκη Παπαθεοχαράκη

 

[Total_Black]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Send in the Clowns
by Cath "Shandy" Carpenter (Clown)

Send in the Clowns - Quick for something is wrong
The crowd gave a gasp where it didn't belong.
Has somebody fallen - is death standing near
Are the Lion trainers hand's trembling with fear?
The band skipped a beat, there were animal roars
Quick "send for the Joey's to boost the applause"
Send for the Clowns when the Dogs won't perform
When the Tigers are restless with on-coming storm
In motley and costume their ‘entree' must last
Till the cage is assembled - then get ‘em out fast.
Send for the Clowns - what d'you say? They're all gone
Well, that's it, we're finished, the show can't go on
Who'll make ‘em all laugh - get the children involved
Till the danger is past and all problems are solved.
From when the Big Top goes up - Till the king pole comes down
That's the power and the glory of being a Clown.

[reliops=Send In The Clowns - Frank Sinatra - with lyric][youtube]dgUs0GLia4Q[/youtube][/reliops]

 

[tatakas]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

[YOUTUBE]q-WbsKO0AMU[/YOUTUBE]

Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά
σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι
άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί

Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού
εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ' αγαπώ
αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό

 

[Snow Whitty]

ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ


Κλαδευουνε τα δεντρα προετοιμαστικα
ωστε ν ανεβει ευχερως η ανοιξη σε λιγο
ανεβαζοντας εκ νεου
ακμαια τη μορφη τους με αναλλοιωτο
το σαρκωδες περσινο της καταπρασινο
σα να μην κιτρινισε ποτε



--καμια σχεση δηλαδη
με κεινο το πριονωτο ανεπιστρεπτο
που κλαδευει εμας--


τι ελεγα,ναι,στα πεζοδρομια
ενθεν κακειθεν του δρομου στοιβες
φυλλα πρασινοκιτρινα και κλαρες
υγρες ακομα σταζοντας δακρυσμενες ακριβως στο σημειο
του αποχωρισμου τους απο τα δεντρα.
Προσωρινα.Κι ομως δακρυσμενες.


Φαντασου τωρα,τι αισθανεται
η οριστικοτης.



Kικη Δημουλα (Μεταφερθηκαμε παραπλευρως)

Goa

 

[Snow Whitty]

Re: Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι

 

[Snow Whitty]

AΙΣΙΟΔΟΞΙΑ



Μερες ούτε ξέρω πόσες
έχει να χτυπήσει το τηλέφωνο.
Το κινητό σου αίσθημα φραγή.

Η συσκευή εντάξει είπε ο τεχνικός
πρέπει να σκάψω
μήπως έχει βλάβη η επαφή

η επαφή βλάβη;αποκλείεται
αυτά συμβαίνουν
μοναχά στα παραμύθια τον αποπήρα

άλλωστε μπορώ και μόνη μου να σκάψω
ξέρεις πόσες σοβαρές βλάβες έχω θάψει?

για ρίξε μια ματιά στο μαύρο κουτί
μήπως έχει μπλοκάρει η ψυχραιμία
δεν εξαερίζεται η αναμονή
κι αυτή η υπερθέμανση μετασχηματίζει
τις στιγμές να φαίνονται αιώνες

όπως αποφαίνεται
η εμπειρογνώμων υπερβολή.



Το Λευκό το Κυπαρίσσι
[reliops=ΞΉ][youtube]t7XQOaNu8l4[/youtube][/reliops]

Κικη Δημουλα (Mεταφερθηκαμε παραπλευρως)

 

[Snow Whitty]

Εν συνεχεια



Μέρες μέρες να χτυπησει το τηλεφωνο
μήνες χρονια;
Δεν ηχεις.


Εκλήθη ο έμπιστός μου ωριλά
μου εκανε ακουόγραμμα
μια χαρα,μου λεει,ακους
τί σ επιασε.

Εκλήθη εν συνεχεία ξανά ο τεχνικός.
Δεν χτυπαει του είπα.

Σε ξεβίδωσε, σ έκανε φύλλο και φτερό
καλώδια μπαταρίες
λάδωμα στη φωνή σου

εντάξει η συσκευή

η ζημιά είναι απο μέσα
σ' το είπα και την άλλη φορά
θριαμβολόγησε ο ηλεκτρολόγος
έχει βλάβη η επαφή
πρέπει να σκάψω






---άστ' το
αφού είναι η επαφή
θα σκάψω εγώ
ξέρω να την θάψω
δεν είναι τίποτα ξέρω.


Κική Δημουλά



[reliops=Balmorhea - Lament][youtube]7ENbOGajB00[/youtube][/reliops]

 

[Snow Whitty]

Θυμάμαι, θυμάσαι;



[youtube]TFM39fcL66E&feature=watch_response_rev[/youtube]



Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα...

Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά κι απλά με ξαναβρήκες....

Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα... Το θυμάσαι;

Tην άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο κίτρινο- κόκκινο- μπλε το βάψαμε και ταξιδεύαμε τη γη...

Νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό... αστέρι και σταθμός. Θυμάσαι;

Bρήκες το πιο μακρινό αστέρι κι είπες να το γυαλίσουμε να του φυτέψουμε μια λεύκα να μείνουμε για πάντα εκεί. Θυμάσαι;

Oταν σου έδινα πορτοκάλι πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω. Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα. Την πίναμε μισή μισή.Θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ' όλη τη γη να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι! Για σένα βέβαια... Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ και μου 'φερνες ένα κοχύλι. Θυμάσαι; Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός... Κι όταν το ζήταγες, γινόμουνα κι εγώ. Θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα. Θυμάσαι;

Θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ' ένα τεράστιο ροζ αερόστατο; Σου χάρισα ένα μύλο να τον κρατάς γερά γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια. Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ! Το θυμάσαι ακόμη;
Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος. Είχες το μύλο ομως, δε φοβήθηκες... κι έτρεξα και σε βρήκα...
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο που μέτραγε ως τα χίλια κι ένα τζιτζίκι και μια ζίνα κι ένα πουκάμισο άσπρο... το θυμάσαι;

Και σου μάθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια... "Μη πατάς πολύ το μολύβι", σου 'λεγα, Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα Θυμάσαι;

Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια. Και χάρτινα κινέζικα πουλιά. Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή να μην την ξέρει άλλος. Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι κοντά σ' ένα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε τη σαντιγύ τον ήλιο τις αυπνίες την παλίρροια το σκούρο μπλε τα θυμάσαι όλα;

Ότι δεν χώραγε στις λέξεις το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες. Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας το θυμάσαι;
κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια. Κι όταν μας τέλειωσαν αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια...

Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο... Θυμάσαι; Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας, ένας και πολλοί μαζί....

Χωρίζαμε για λίγο μόνο... γιατί αλλιώς πως θ' ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή κάτι τεράστια γράμματα...

Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια... .
Μια φορά όμως που άργησες πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας που κράτησε όσο πέντε...

Κι όταν τέλειωσε ήρθε πάλι χειμώνας, ακόμη πιο βαρύς...

Και δεν μπορούσες να γυρίσεις... Έμεινες μακριά.... Και μου 'γραψες: Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος...
Μπορεί...

Oμως... τα πιο ωραία μας ταξίδια δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη. Σε περιμένω... ΕΛΑ Θα μετρήσω ώς το δέκα ....



Χρήστος Μπουλώτης :624:

 

[annie]

Απάντηση: Re: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Θυμάμαι, θυμάσαι;



[youtube]TFM39fcL66E&feature=watch_response_rev[/youtube]



Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα...

Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά κι απλά με ξαναβρήκες....

Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα... Το θυμάσαι;

Tην άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο κίτρινο- κόκκινο- μπλε το βάψαμε και ταξιδεύαμε τη γη...

Νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό... αστέρι και σταθμός. Θυμάσαι;

Bρήκες το πιο μακρινό αστέρι κι είπες να το γυαλίσουμε να του φυτέψουμε μια λεύκα να μείνουμε για πάντα εκεί. Θυμάσαι;

Oταν σου έδινα πορτοκάλι πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω. Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα. Την πίναμε μισή μισή.Θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ' όλη τη γη να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι! Για σένα βέβαια... Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ και μου 'φερνες ένα κοχύλι. Θυμάσαι; Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός... Κι όταν το ζήταγες, γινόμουνα κι εγώ. Θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα. Θυμάσαι;

Θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ' ένα τεράστιο ροζ αερόστατο; Σου χάρισα ένα μύλο να τον κρατάς γερά γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια. Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ! Το θυμάσαι ακόμη;
Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος. Είχες το μύλο ομως, δε φοβήθηκες... κι έτρεξα και σε βρήκα...
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο που μέτραγε ως τα χίλια κι ένα τζιτζίκι και μια ζίνα κι ένα πουκάμισο άσπρο... το θυμάσαι;

Και σου μάθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια... "Μη πατάς πολύ το μολύβι", σου 'λεγα, Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα Θυμάσαι;

Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια. Και χάρτινα κινέζικα πουλιά. Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή να μην την ξέρει άλλος. Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι κοντά σ' ένα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε τη σαντιγύ τον ήλιο τις αυπνίες την παλίρροια το σκούρο μπλε τα θυμάσαι όλα;

Ότι δεν χώραγε στις λέξεις το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες. Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας το θυμάσαι;
κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια. Κι όταν μας τέλειωσαν αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια...

Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο... Θυμάσαι; Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας, ένας και πολλοί μαζί....

Χωρίζαμε για λίγο μόνο... γιατί αλλιώς πως θ' ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή κάτι τεράστια γράμματα...

Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια... .
Μια φορά όμως που άργησες πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας που κράτησε όσο πέντε...

Κι όταν τέλειωσε ήρθε πάλι χειμώνας, ακόμη πιο βαρύς...

Και δεν μπορούσες να γυρίσεις... Έμεινες μακριά.... Και μου 'γραψες: Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος...
Μπορεί...

Oμως... τα πιο ωραία μας ταξίδια δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη. Σε περιμένω... ΕΛΑ Θα μετρήσω ώς το δέκα ....



Χρήστος Μπουλώτης :624:

..υπέροχο!!!!

 

[faethwn]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

[YOUTUBE]aE5s2ZqB7OQ[/YOUTUBE]

ΝΑ Η ΑΘΗΝΑ 1955 -- Σοφία Βέμπο

Χαρά σ' εσέ, χώρα λευκή και χώρα ευτυχισμένη! Καμιά χώρα σ' όλη τη γη, καμιά στην οικουμένη δεν ηύρε τέτοιο φυλαχτό σαν το δικό μου μάτι. Απ' άλλες χώρες πέρασα γοργά - γοργά τρεχάτη και μ' είδαν της Ελλάδας μου τ' αγαπημένα μέρη σαν άνεμο και σαν αϊτό και σύννεφο κι αστέρι. Όμως σ' εσέ το θρόνο μου αιώνια θεμελιώνω και ρίζωσ' η αγάπη μου στα χώματά σου μόνο. "Ύμνος εις την Αθηνά" Κωστής Παλαμάς

 

[Snow Whitty]

"Nα έρχεσαι στον ύπνο μου"

του Χρήστου Μπουλώτη



Τώρα που μας χωρίζουνε βουνά
από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου
Να 'ρχεσαι πιο συχνά με
αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι, με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο,
με τα πόδια...
να 'ρχεσαι πάντως
Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα
με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρις
και θα σε μπάζω στ' όνειρο
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά
μια πάνω
και μια κάτω μεθυσμένα

Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω
να καθαρίζουμε παρέα φρεσκα φασολάκια
να τρώμε καρμπονάρα,
να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια
και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις
Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ,
μαζί κι εγώ
Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
στα κατώφλια του καλοκαιριού
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,
να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι των αισθήσεων,
των παραισθήσεων,

να σε φτάνω, να σ' αγγίζω,
να σε πιάνω
Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
και να σε τραμπαλίζω
και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά
να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ

Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα

Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις....



[reliops=Ξ½Ξ± Ξ*ρχΡσαι στον ύπνο ΞΌΞΏΟ…][youtube]ZacQMMUWQZA[/youtube][/reliops]

Γιώργοs Χατζηπιερρήs---- "Παραμύθι"

 

[tyler durden]

Απάντηση: Ντύστε το ποίημα με μουσική!

Οταν κοπαζει ο θορυβος

Για το ψωμί το δίκιο την αλήθεια, ίσως και να μη φτάνει μια ζωή.
Μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες στον αγώνα, αδέλφια.
Και για να μάθω να μιλώ, όταν ο τρόμος τα στόματα βουβαίνει
Να μάθω να ανορθώνομαι, όταν θεριεύει ο θάνατος
Για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας να αντέχω
πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω,
με πόσες πρέπει κάθε στιγμή να αντιπαλεύω.
Όμως μονάχα τούτη την αδυναμία, συγχωρήστε μου,
όταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός με ένα μου αγαπημένο πρόσωπο
για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω δεν μπορώ ν’ αγωνιστώ.
Αν την επιδιώξω τη χάνω.
Αν τη διεκδικήσω τη σκοτώνω.
Αδέλφια μου συγχωρήστε με, μα η αγάπη που πιο βαθιά γυρεύω, πρέπει να μου δοθεί μονάχη.

Τιτος Πατρικιος

Ορφεας Περιδης - Οταν κοπαζει ο θορυβος
[YOUTUBE]o4gIlpNs0pA[/YOUTUBE]

 

[Snow Whitty]

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ



Δεν ξερω πως ,δεν ξερω που ,δεν ξερω ποτε ....

ομως τα βραδια καποιος κλαιει πισω απο την πορτα

κι η μουσικη ειναι φιλη μας

και συχνα μεσα στον υπνο

ακουμε τα βηματα παλιων πνιγμενων

ή περνουν μες στον καθρεφτη προσωπα

που τα ειδαμε καποτε σ ενα δρομο, ή ενα παραθυρο


και ξαναρχονται επιμονα
σαν ενα αρωμα απ τη νιοτη μας

-το μελλον ειναι αγνωστο
το παρελθον ενα αινιγμα
η στιγμη βιαστικη κι ανεξηγητη.

Οι ταξιδιωτες χαθηκαν στο βαθος
αλλους τους κρατησε για παντα το φεγγαρι
οι καγκελοπορτες το βραδυ ανοιγουνε μ ενα λυγμο
οι ταχυδρομοι ξεχασαν το δρομο

κι η εξηγηση θα ρθει καποτε
οταν δεν θα χρειαζεται πια καμια εξηγηση....


Α! Ποσα ροδα στο ηλιοβασιλεμα.... -Tι ερωτες Θεε μου ,τι ηδονες...
τι ονειρα....

Ας παμε τωρα να εξαγνιστουμε μες στη λησμονια....



Τασος Λειβαδιτης "Βιολέτες για μια Εποχή "




[youtube]QjiZvSGM04k&playnext_from=TL&videos=ys6bmjIIm5E[/youtube]


[reliops=Time In A Bottle][youtube]d_9-EekQwpY[/youtube][/reliops]

 

[Snow Whitty]

Aλλά τα βραδυα (Φυσαει)


[reliops=Αλλά τα βράδυα... - Ξ*απακωνσταντίνου, ΞœΞΉΟ‡Ξ±Ξ»Ξ±ΞΊΟŒΟ€ΞΏΟ…Ξ»ΞΏΟ‚][youtube]-4ey1s12K0I[/youtube][/reliops]

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα

για να πεθαίνουν κι αλλού


και την απληστία

για να μένουν νεκροί για πάντα



Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα


Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη


Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου ‘ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη


Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!


Δως μου το χέρι σου..
Δως μου το χέρι σου...



Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι

Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος


Τάσος Λειβαδίτης



Σύνθεση: Γιώργος Τσαγκάρης

 

[Snow Whitty]

Re: Ντύστε το ποίημα με σιγη....

Ακομα ζω


[youtube]cMEo9olyYcc&playnext_from=TL&videos=kPNkv7jlYWA[/youtube]


Γ.Σαρανταρης