Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.

[Kostas Kefalas]

Η "Έκσταση του Χρυσού" υπό τη διεύθυνση του μεγάλου μαέστρου και συνθέτη και με ερμηνεία της ιταλίδας σοπράνο Susanna Rigacci που αποτελεί τη μούσα του και τον συνοδεύει τα τελευταία χρόνια, η αρχική φωνή στο έργο ήταν της Edda Dell' Orso:





Και η σκηνή από το αριστούργημα του Σέρτζιο Λεόνε όπου ο Τούκο (Eli Wallach) τρέχει σαν τρελός στο νεκροταφείο του Θλιμμένου Λόφου για να βρει τον τάφο που ήταν θαμμένος ο χρυσός, από τις σκηνές που αποτελούν μνημείο αλληγορίας και σκηνοθετικής τεχνικής στην έβδομη τέχνη:

τι μου θυμησες βρε Alfee24

Ουδέποτε αρνήθηκα ότι είναι "επιλογή" και το τι κάποιος θα ακούσει και με ποιο τρόπο. Απλά, προσπαθώ να πω ότι ειδικά στην Κλασσική Μουσική η ακρόαση χωρίς προετοιμασία και κάποια σχετική γνώση για την ταυτότητα του έργου (και συχνα και του συνθέτη) στερεί από το άκουσμα μία σημαντική εμπειρία που δύναται, σε ικανό βαθμό, να συμβάλει και σε ό,τι θέλεις να αποκαλείς "διασκεδάση", πολλώ μάλλον ψυχαγωγία.

μια χαρα σε βλεπω.....

 

[dionisp]

dionisp δεν λεμε ποτε για την μουσικη ειπωθηκαν τα παντα
η μουσικη αυτη καθ εαυτη ειναι το συμπαν το απειρο
αυτο που ξερουμε εμεις περι μουσικης ειναι το ηλιακο μας συστημα
αν το ξερουμε κι αυτο

Ναι Χρήστο είναι λίγο στα πλαίσια της υπερβολής όλο το κείμενο γιατί είχα αγχωθεί που ήθελα να γράψω από χθες και δεν σας προλαβαίνω

Απλώς η αλήθεια είναι ότι βάζοντας μαζί και την εποχή του "νεωτερισμού" στον 20ο αιώνα, το όλο θέμα μελωδίας, αρμονίας ρυθμού εξερευνήθηκε στο έπακρο. Ότι δημιουργήθηκε μέχρι τότε επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα, ερμηνεύω τον μινιμαλισμό σαν ένα "σάστισμα" απέναντι σε όλη αυτή την ιστορία. Προσωπική σκέψη είναι και δεν δρέπει δάφνες ιστορικής πραγματικότητας προφανώς. Επίσης αρκετά έργα του μινιμαλισμού μου αρέσουν πολύ. Δεν το λέω για αρνητικό.

Τέλος πάντων, παρθενογένεση δεν υπάρχει στην μουσική προφανώς αλλά η "πρωτοπορία" έχει πάντα τον ρόλο της στην διαμόρφωση κάποιου στυλ και νομίζω πως όλοι οι καλλιτέχνες την αναζητούν έστω και ενδόμυχα. Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρώ ότι είναι δύσκολο να ήσουν συνθέτης ας πούμε το 1960 ή 70... Έπιανες την πένα και ζοριζόσουν. Είχαν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα (καλύτερα τώρα με το σχεδόν.

 

[christos77]

dionisp Tην πρωτη 20αετια του 20ου αρχισε να περνει μια αλλη πορεια η μουσικη
ο μαλερ ο ντεμπισι ειναι οισυνθετες που ερχονται απο την μεγαλη παραδοση του 17 18 19 αιωνα
ωστοσο αυτοι ειναι που δινουν το στιγμα στον 20ο
ελα ομως που ερχονται ο στραβινσκι και ο σενμπεργκ
ο μεν στραβινσκι εισαγει την πολυτονικοτητα ο δε σενμπεργκ την ατονικοτητα
Το τι γινεται απο κει και περα πρεπει να γραψω 5 σεντονια και δεν τοχω με τους υπολογιστες
να κανω και λιγο πλακα ο σενμπεργκ ειναι κατι σαν τον κωστααυτια

 

[Alfee24]

τι μου θυμησες βρε Alfee24





μια χαρα σε βλεπω.....

Δεν την ξέρω αλλά είδα ότι τη μουσική την έχει γράψει ο Ennio Morricone (γενικά τέτοιου είδους και μάλιστα γαλλικές δεν μου αρέσουν), μα έχει γράψει τη μουσική σε εκατοντάδες ταινίες εδώ και πάνω από 60 χρόνια, είναι ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής μας και τον έχουν ακούσει δισεκατομμύρια άνθρωποι, η "Λίμνη των Κύκνων" δεν είναι τόσο γνωστή όσο το main theme του "A Fistful of Dollars"...

 

[dionisp]

Για εμένα όλοι από την ίδια παράδοση είναι Χρήστο και φαίνεται και στο έργο τους (ειδικά του σαινμπεργκ). Απλώς άρχισαν από κάπου και πήγαν κάπου αλλού.

 

[costas EAR]

σενμπεργκ ειναι κατι σαν τον κωστααυτια

Πολυκαναλος με ενεργά;
Καλό παιδί ε;

 

[christos77]

Ναι υπο προυποθεσεις ο δικος μας σκαλκωτας ακολουθησε τον σενμπεργκ κακως για μενα ηταν
μεγας συνθετης τα τονικα εργα του ειναι μαγεια

 

[promytheus]

Για τη μινιμαλ είπα. Μόνο για τη μινιμαλ.

Μετά τους κλασσικούς και τους ρομαντικούς, ήρθαν οι μοντέρνοι και οι μεταμοντέρνοι, υπάρχουν οι κατατάξεις.

Το τσιφτετέλι αναφέρθηκε ως είδος μιας μπάντας, δεν σχετίζεται προφανώς με την κλασσική.

Ούτε ο μεταμοντερνισμός της σύγχρονης κλασσικής μουσικής με το μινιμαλισμό.

Η μινιμαλ είναι παρακλάδι της πειραματικής μουσικής..

Α κατάλαβα πως το εννοείς την πειραματική μουσική ως ξεχωριστό είδος παρόλο που μπορεί να έχει εξαιρετικούς συνθέτες όπως
ο Άρβο Περτ, ο Φίλιπ Γκλας κα αλλά πώς θα γίνει αυτό όταν "ακουμπάνε" διαφορά είδη όπως και της σύγχρονης κλασικής μουσικής; Δεν νομίζω ότι είναι εύκολο.

 

[christos77]

Η λυρα ηταν πολυ βαρια για τους Γερμανους των αρχων του 20ου
ο σενμπεργκ δεν ειχε αλλη λυση
βαλε και τι γινεται στη δημοκρατια της βαιμαρης μεχρι το 1933

 

[promytheus]

το γυρισαμε στο πανκ ?!

Free jazz!

 

[christos77]

bazv αναρτω ενα εργο του σενμπεργκ ηπιο σχετικα να πει και ο Κωσταατιας πως το ακουει πολυκαναλικος με ενεργα ηχεια με τα ντιπιεσια και ιμερσιβια βεβαιος και τα κοαλα αν μου ειναι αντιριξιας θα αναρτησω πιο αγρια

 

[Decembered]

Free jazz!

ναι αμε , δεν απεχουν και πολυ... free the jazz.. ελευθερο παιξιμο κτλ.. αλλα βγαινουμε πολυ οφ τοπικ..

 

[promytheus]

ναι αμε , δεν απεχουν και πολυ... free the jazz.. ελευθερο παιξιμο κτλ.. αλλα βγαινουμε πολυ οφ τοπικ..

Ένας φίλος μίλαγε για ελευθερία.....

 

[Decembered]

...ναι και εγω αυτο σκεφτηκα....αλλα δεν ειναι το κυριο ειδος μου..

 

[Prince]

Εγω παλι να πω πως κι εδω στη μουσικη, στην κλασσικη οπως και και σε αλλες μορφες τεχνης , θα πρεπει να μας προκαλει ευχαριστηση, συγκινηση κι οχι να ειναι αυτοσκοπος, δηλαδη τεχνη για την τεχνη γιατι νομιζω ετσι χανει το νοημα της...

Όταν η τέχνη υπηρετείται με συνέπεια και ικανότητα από τον συνθέτη, ο οποίος φύσει και θέσει οφείλει να πράξει τούτο, η ευχαρίστηση, συγκίνηση, ενθουσιασμός, ψυχική ανάταση και ό,τι άλλο επιθυμεί η ψυχή σου ευρίσκονται εν δυνάμει στη διάθεσή σου...

το γυρισαμε στο πανκ ?!

Πολύ κοντόφθαλμο αλλά διασκεδαστικό!

 

[costas EAR]

bazv αναρτω ενα εργο του σενμπεργκ ηπιο σχετικα να πει και ο Κωσταατιας πως το ακουει πολυκαναλικος με ενεργα ηχεια με τα ντιπιεσια και ιμερσιβια βεβαιος και τα κοαλα αν μου ειναι αντιριξιας θα αναρτησω πιο αγρια

Ωραίον.
Δικός μου είναι αυτός.

 

[Σταύρος Λαγκαδιανός]

Και η σκηνή από το αριστούργημα του Σέρτζιο Λεόνε όπου ο Τούκο (Eli Wallach) τρέχει σαν τρελός στο νεκροταφείο του Θλιμμένου Λόφου για να βρει τον τάφο που ήταν θαμμένος ο χρυσός, από τις σκηνές που αποτελούν μνημείο αλληγορίας και σκηνοθετικής τεχνικής στην έβδομη τέχνη:

Η συγκεκριμένη σκηνή είναι πραγματικά αριστουργηματική. Ασφαλώς και η μουσική επένδυση παίζει εκεί τον ρόλο της, έχει τη δική της συμβολή. Πάντως, δεν μπορώ να θεωρήσω τον Μορικόνε "κλασικό" συνθέτη και όχι μόνο από την άποψη της "συστηματικής".

 

[Prince]

Επιγραμματικά κάποιες σκέψεις και από μένα.

1. Για μένα το έργο τέχνης "οφείλει" να μπορεί να απελευθερωθεί από τον δημιουργό του. Η επίδραση της τέχνης μεγιστοποιείται όταν το ίδιο έργο μπορεί να αφομοιωθεί από διαφορετικούς δέκτες με διαφορετικά ίσως νοήματα. Αυτό ισχύει για όλες τις τέχνες κατ' εμέ και πολύ περισσότερο για την μουσική που η γλώσσα της εκ του φυσικού της είναι αφηρημένη.
2. Οι συνθήκες και οι ιδιαιτερότητες λοιπόν της δημιουργίας και του δημιουργού είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες για τον ερευνητή ή τον ερασιτέχνη που ενδιαφέρεται αλλά όχι και προϋπόθεση πρόσληψης της τέχνης. Είναι ενδιαφέρον κάποιος να διαβάσει την αλληλογραφία του Μότσαρτ ας πούμε για να καταλάβει τι "τυπάκι" ήταν αλλά δεν είναι προϋπόθεση για να ψυχαγωγηθεί από το έργο του.
3. Το ίδιο συμβαίνει και με την τεχνική ανάγνωση του εκάστοτε έργου κατά την γνώμη μου.
   1. Γνωρίζω μουσικούς που παρά τις γνώσεις τους είναι ανίκανοι να εκτεθούν στην τέχνη λόγω του ότι ο εσωτερικός τους κόσμος είναι εξαιρετικά ρηχός. Το έργο δεν βρίσκει γόνιμο έδαφος να ανακλάσει επάνω τους τίποτα. Είναι βόδια εν ολίγοις.
   2. Γνωρίζω φίλους που συγκινούνται βαθιά και εσωτερικεύουν πραγματικά έργα και δεν γνωρίζουν καν τι είναι το κλειδί του σολ.
   3. Γνωρίζω και ανθρώπους που είναι το ανάποδο του 1. Φίλος μουσικός που έχει φάει την ζωή του στα ωδεία για να χτίσει βαθιές γνώσεις, μπορεί να ακούει και ταυτόχρονα να διαβάζει παρτιτούρα συμφωνικού έργου. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος που η τέχνη είναι η ζωή του και η ακρόαση σχεδόν πάντα με την παρέα της παρτιτούρας εξυψώνει την ψυχαγωγική επίδραση του έργου για αυτόν.
4. Όλες οι τέχνες υποβαστάζονται από την τεχνική τους. Το μέγιστο κατόρθωμα της λεγόμενης κλασσικής είναι η εδραίωση του τονικού συστήματος και της αρμονίας. Όσο και να χτυπιούνται οι "αρνητές" της, σε αυτά τα 350 περίπου χρόνια της δημιουργίας, ακμής και παρακμής του μουσικού αυτού ιδιώματος- που όχι άσχετα συνδυάζεται με την δημιουργία, ακμή και παρακμή του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού με τίτλους τέλους περίπου στον 2ο παγκόσμιο- μουσικά ειπώθηκαν τα πάντα γύρω από το τονικό σύστημα, την αρμονία και τη ρυθμική αγωγή. Τα θεμέλια δηλαδή της μουσικής. Το σύστημα εξερευνήθηκε στο έπακρο. Εξαντλήθηκε! Από εκεί και μετά δεν παρατηρείται κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη σε αυτούς τους τομείς πλην της επίπτωσης της τεχνολογίας και των νέων οργάνων στη διαθέσιμη παλέτα ηχοχρωμάτων. Η εξερεύνηση, ενσωμάτωση και μετουσίωση τελικά φολκλόρ στοιχείων είχε ήδη λάβει χωρά στις "εθνικές" σχολές άρα δεν την θεωρώ κάποια ιδιαίτερη πρωτοπορία του 20ου αιώνα.
5. Το έτερο γνώρισμα της "κλασσικής¨ είναι ότι μέσω της μορφής και των τεχνικών που αναπτύχθηκαν "χτίστηκαν" μεγάλες μουσικές δομές που έστεκαν πολύ γερά στα πόδια τους ενώ ταυτόχρονα παρείχαν πλούσιο αρμονικό, μελωδικό και ρυθμικό περιεχόμενο σε μια ενιαία οντότητα. Είναι πολύ γνωστό ότι οι μεγάλες δομές χαίρουν θαυμασμού από το ανθρώπινο είδος εν γένει. Οι μεγάλες αλλά ταυτόχρονα συμπαγείς δομές είναι επίσης γνώρισμα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού αυτών των εποχών από τις τέχνες μέχρι τις επιστήμες και αποτελεί αδιαμφισβήτητη ποιότητα του, άρα και της "κλασσικής" που είναι παράγωγό του συγκεκριμένου πολιτισμού.
6. Από το 45-50 και μετά με την επικράτηση στον δυτικό κόσμο της "νέας κουλτούρας", αυτής των Ηνωμένων Πολιτειών δηλαδή, οι αξίες που υπογραμμίζουν την καλλιτεχνική δημιουργία άλλαξαν άρδην και ανταποκρίνονται πλέον σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε και ζούμε, το οποίο ανεξάρτητα αν είναι καλό ή κακό, είναι σίγουρα διαφορετικό από αυτό που πρέσβευε ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός με τις βαθιές ρίζες στον αντίστοιχο Ελληνορωμαϊκό.
7. Στην Ελλάδα φτιάχτηκαν πράγματα εν μέσω νεοπλουτισμού και ξεπλύματος χρήματος με αποτέλεσμα να αποτελούν εγκλήματα. Μια τόσο μικρή χώρα προφανώς δεν χρειάζεται μεγαθήρια και πανάκριβες αίθουσες με τεράστια λειτουργικά κόστη. Για να ανάψεις τα φώτα στο μέγαρο, πέφτει το ρεύμα στο μισό λεκανοπέδιο. Ούτε προφανώς η Ελλάδα μπορεί να σηκώσει 5-6 ορχήστρες. Δεν έχουμε το κοινό, ούτε το ενδιαφέρον σαν λαός για να τα υποστηρίξουμε. Αντί λοιπόν να φτιαχτούν περισσότερες και μικρότερες αίθουσες που θα μπορούσαν να προσφέρουν γεωγραφική διασπορά και κυριότερα ενεργό βήμα σε νέους μουσικούς, εκδηλώσεις ωδείων, συλλογιικοτήτων κτλ. φτιάξαμε τα παλάτια για να κόβει βόλτες η πλούσια γεροντοκρατία. Οι αίθουσες τελικά γέμιζαν 7-10 φορές τον χρόνο (για μουσικό δρώμενο) εκ των οποίων 3-4 ήταν με μεγάλες εισαγώμενες ορχήστρες ή σολίστ (για τα οποία δεν υπάρχει το budget πια) και τις υπόλοιπες με σκυλάδες/ λαϊκούς που σαφέστατα δεν έχουν ανάγκη την καλή ακουστική ποιότητα μιας τέτοιας αίθουσας για να στήσουν "συναυλία" αυτού του είδους. Το αποτέλεσμα είναι πως χρέωσαν με ένα τεράστιο κόστος τους Έλληνες πολίτες (μάθετε πόσο μέσα έμπαινε το Μέγαρο ας πούμε και ποιο είναι το ύψος του μη εξυπηρετούμενου δανείου του που πληρώσαμε όλοι μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων) χωρίς τελικά να επιτύχουν κάποιο σημαντικό έργο στην Ελληνική κοινωνία.

Εν κατακλείδι, ο κόσμος άλλαξε και πρέπει να το δεχτούμε. Η "κλασσική" μουσική είναι μια νεκρή γλώσσα πλέον και στερείται δημιουργικής ορμής. Από την άλλη, σαν ένα αξιοθαύμαστο δημιούργημα ενός πολιτισμού, εξυπηρετεί ακόμα σκοπούς και για το σύνολο και για κάποιες μονάδες όπως ακριβώς εξυπηρετεί και ο Παρθενώνας ας πούμε. Κανένας δεν ενδιαφέρεται να χτίσει έναν Παρθενώνα ξανά, αλλά διδάσκεται και -ίσως- γοητεύεται από αυτόν και τις αξίες του.

Για μένα είναι άκρως απαραίτητη για άπειρους λόγους αλλά έχω γνώση ότι είμαι λίγο περίεργος.

Ενδιαφέρουσες οι σκέψεις σου αλλά πάρα πολλές για να απαντήσω σε κάθε μία από αυτές. Πάντως, διακρίνω ένα γνήσιο ενδιαφέρον για τη Μουσική αυτή, πράγμα δεόντως εκτιμητέον. Εκείνο, όμως, το "εν κατακλείδι" αχρηστεύει σχεδόν ό, τι έχει προηγηθεί. Η θέση σου (που την υποστηρίζουν και ορισμένα άλλα μέλη εδώ), στην καλλίτερη περίπτωση και ως μια απάντηση στο βασικό μου ερώτημα, ότι η Κλασική Μουσική είναι μια "νεκρη γλώσσα" αλλά ως "αξιοθαύμαστο δημιούργημα" πρέπει να το "συντηρήσουμε" κάπως σαν τον Παρθενώνα (!), οδηγεί μαθηματικά σε μια...μουσειακή αντιμετώπισή της. Αυτό σημαίνει, στην πράξη, μία πολύ "ωραία" ευθανασία για τη Μουσική αυτή. Η Μουσική, μέχρι τώρα, δεν μπόρεσε να "υπάρξει" σε κανένος είδους μουσείο. Η Μουσική ή παίζεται ή απλά δεν υπάρχει. Εάν, λοιπόν, θα κληθούν κάποιοι να συνεχίσουν να παίζουν, έστω όπως όπως, η Μουσική αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει...
Ως προς το ότι έχει "στερέψει" η Μουσική αυτή, σφάλλεις. Ο 20ος αιώνας μας προσέφερε όχι μόνον ένα πολύ ικανό αριθμό πολυ αξιόλογων συνθετών αλλά και πολύ περισσότερα είδη, άλλα πετυχημένα άλλα λιγότερο. Συνθέτες σαν τους Shostakovich, Prokofiev, Britten, Richard Strauss, Ravel, Faure, Debussy, Busoni, Bartok, Stravinsky μας άφησαν πολυ πλούσια παραγωγή για μελέτη και ακρόαση.

 

[costas EAR]

Εγώ θεωρώ κλασικό τον Κλιντ Ίστγουντ.

 

[Σταύρος Λαγκαδιανός]

Εγώ θεωρώ κλασικό τον Κλιντ Ίστγουντ.

Ως μορφή του κινηματογράφου, είναι αναμφισβήτητα.