- Μηνύματα
- 25.100
- Reaction score
- 20.576
- Άντε ρε παπάρα! Θα έρθεις;
- Όου γιέα μαν, ντέφινιτλυ.
Μετά σκέφτηκα, μου συμβαίνει κι αυτό πότε - πότε, πού να πηγαίνω τώρα, και σκυλοβαριέμαι κιόλας. Τέλος πάντων πήγα. Δε θυμάμαι γιατί, αλλά θυμάμαι ότι πήγα. Πάλι καλά δηλαδή!
Και γειά σας, και πώς την έχετε, την υγεία σας, και τί κάνετε, όλα καλά; Αααα μπράβο, πάντα καλά, πάντα καλ...
- Ά-α-μάν! Τιναφτάρε;
- Χε χε, τεκνίκς! Γουσταίρνεις;
-Ε χμ, ξέρω 'γώ; Καλά είναι;
- Ε! Νταξ.
- Καλά και τα παλ; Τα πού;
- Σιγά μην τα πού ρε; Ποιος θα τα πά;
- Ε όλο και κάποιο παιδί θα βρε. Δε τα δί κανα οχτακοσά;
- Ναι. Να βγω να τα δώ και να μου τη βγαί ο κάθε μαλά να μου κάνει παζά. Φιλάρα έχω τρακό σαρά στο χέ. Είσαι; Άσε... Τά 'βαλα στο διπλανό δωμά να κά. Και τί θα πά δηλαδή; Θα ξινί; Άστα να βρί...
- Κι ετούτα δω τί λένε; Από χροιές και κόκκο πώς πάνε;
- Χροιές και κόκκος μια χαρά. Λίγο τζίτερ έχουν, αλλά θα στρώσουν.
- Καλά!, στρώσιμο το λες εσύ αυτό; Με φχιούζιον τζαζ; Βάλτε λίγο Όζζυ ρε, να ταξιδέψουν οι αναρτήσεις.
Βέβαια, εδώ που τα λέμε, ο πολύς ο Όζζυ προκαλεί και γρέζι, οπότε χρειάζεται σκέψη το πράγμα. Χρειάζεται μια καλομελετημένη αλληλουχία παιξίματος με διάφορα δισκάκια και σε στάθμη με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα αυξομείωσης, ώστε, και να μειωθεί το τζίτερ, αλλά και να μη αυξηθεί πολύ το γρέζι. Διότι αυξανουμένου του γρεζιού, υπερθερμαίνονται τα τουήτερ από το πολύ το γζ-γζ και σκληραίνουν τα πρίμα. Αν όμως το σύστημα αφεθεί ως έχει, τότε, ναι μεν δεν έχει γρέζι, αλλά το τζίτερ μένει ανέπαφο και αχαλίνωτο, και υπερθερμαίνει τη θύρα USB, πράγμα που αποφέρει επιπλέον τζίτερ, κι έτσι έχουμε επιδεινούμενο φαύλο κύκλο. Και όλα αυτά, χωρίς να λάβουμε υπ' όψιν την υγρότητα της μεσαίας, η οποία πρέπει να είναι παρούσα μεν, αλλ' όχι υπερβολική, διότι η υπερβολική υγρότης θα προκαλέσει τη δημιουργία μούχλας στο μπρίκι του καφέ, όπερ ανεπιθύμητον.
Τί τα θέλετε! Γι' αυτό οι σωστοί, οι πραγματικά αγνοί χομπίστες καταφεύγουν στο high end! Διότι άμα το σύστημα αποτελείται από high end κομμάτια, ε!, είναι και το ίδιο high end. Και όταν το σύστημα είναι high end -και φυσικά αυστηρώς δικάναλο, μη ξεχνιόμαστε- τότε όλα μονομιάς έρχονται εκεί που πρέπει, το τζίτερ και το γρέζι στο ναδίρ, η υγρότης της μεσαίας εκεί που πρέπει, δηλαδή στη μέση, και η απόλαυσις στο ζενίθ. Όλ' αυτά όμως, υπό τη γνωστή θεμελιώδη προϋπόθεση: Κάθε συσκευή του συστήματος να κοστίζει πέντε χιλιάδες ευρώ, χώρια τα καλώδια. Όμως, αυτά εδώ τα καημένα ζητάνε μόνο χίλια τρακόσια ευρώ. Τί high end λέμε τώρα! Με χίλια-κάτι ευρώ; Γίνονται αυτά τα πράγματα; Δε γίνονται.
Τέλος πάντων, στο διά ταύτα, τα ηχεία είναι τα Technics SB-C700, κι όσο και να διατείνεται η Technics και να τα ονομάζει πρήμιουμ κλας, δε "βγαίνει" το πράγμα. Αν τα χρέωναν εφτά-οχτώ χιλιάρικα και συσκευασμένα σε λουστραρισμένο ξύλινο κιβώτιο με επιχρυσωμένους μεντεσέδες, τότε βεβαίως, ως διά μαγείας, όλα θα ήταν όπως πρέπει, και το τζίτερ και το γρέζι, όλα. Αλλά τί να κάνουμε, το γιαπωνέζικο μάρκετιν είναι ακόμη στα σπάργανα, τί ξέρουν αυτοί από τιμολόγηση. Έτσι δημιουργούνται τα προβλήματα και γι' αυτό η ιαπωνική οικονομία εξακολουθεί να χωλαίνει. Και βγάζουν ηχεία που δεν παίζουν, τί να λέμε τώρα!
Και να ήταν μόνον αυτό; Πέραν της απαράδεκτα χαμηλής τιμής, αυτά τα ηχεία έχουν κι άλλα προβλήματα. Πάρτε για παράδειγμα την αρχιτεκτονική των μεγαφώνων, που είναι ομοαξονικά, και σχεδόν ομόκεντρα, με αποτέλεσμα να δίδουν συναφές αντιληπτικό απόκτημα σε έναν αρκετά "ανοικτό" κώνο, δηλαδή, για να πω λαϊκά όπως η γιαγιά μου, δεν έχουν σουήτ σποτ, ή τέλος πάντων ρε παιδί μου, έχουν αρκετά ευρύ σουήτ σποτ, τόσον ευρύ που παύει να είναι σποτ και γίνεται σουήηηηηηηηηητ σποοοοοοοοττ. Και πείτε μου τώρα εσείς! Λέγεται αυτό αρχιτεκτονική μεγαφώνων; Γιατί εμένα περισσότερο μου φαίνεται για αρχιδοτεκτονική, και όχι για αρχιτεκτονική. Δηλαδή, συγγνώμη! Άμα το προϊόν σου δεν έχει στριφνή κι εκνευριστική συμπεριφορά στη χρήση του, τί σκατά high end είναι; Επίσης, έχουν πανέμορφο σχήμα, αλλά στη λευκή τους έκδοση είναι βαμμένα σ' αυτήν την υπόλευκη απόχρωση, η οποία -φεύ!- "φέρνει" προς το σουκρ-μπλαν της Ρενώ και όχι προς το περλέ ιβουάρ της Μπέντλεϋ. Εντάξει! Όχι της Μπέντλεϋ; Τουλάχιστον ρε παιδί μου, δε μπορούσαν να τα βάψουν σ' εκείνο το υπέροχο κρεμ της Mercedes; Ή έστω στο μπιάνκο τροφέο της Άλφα Ρομέο; Ωέω; Οπότε, κι εκ της αισθητικής του πράγματος, πάλι καταλήγουμε στο συμπέρασμα του κακού ιαπωνικού μάρκετινγκ και της μετρίως αποδεκτής ηχητικής ποιότητας αυτών των ηχείων.
Πέραν των ως άνω, αυτό τούτο το γούφερ του ηχείου είναι αρκούντως μικρό, ονομαστικής διαμέτρου μόλις 6,5", πράγμα που καθιστά το ηχείο απολύτως ακατάλληλο για ακροάσεις μακρότερες του λεγομένου εγγύς πεδίου (ελληνιστί, near field). Δηλαδή, αν το τοποθετήσετε σε απόσταση ας πούμε 4 μέτρων, τα μπάσα του είναι πολύ αναιμικά και ανεπαρκή, έως ανύπαρκτα. Ναι, δε λέω, από απόσταση ενός έως ενός και ημίσεως μέτρου, το ηχείο παίζει άριστα, αλλά τί γίνεται αν κάποιος το βάλει να παίξει στα πέντε μέτρα; Τί θα πει γιατί! Γιατί έτσι! Το αγόρασε το ηχείο, δικό του είναι, το κάνει ό,τι θέλει. Δηλαδή, δε μπορούσε ο κατασκευαστής του να το κάνει να παίζει σωστό μπάσο και στα έξι μέτρα; Θέλω να πω, πως το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνον στο εσφαλμένο μάρκετινγκ, αλλ' εκτείνεται και στο τεχνικό τμήμα της Τέκνικς. Διότι ρε φίλε, άμα δε μπορείς να κάνεις ένα εξιμισάρι γούφερ να βγάζει σωστό μπάσο στα έξι μέτρα, και σόρρυ δηλαδή, τί σκατά μηχανικός είσαι; Βεβαίως, για να τα λέμε όλα και να είμαστε σωστοί, το φιλικό ζευγάρι που αγόρασε τα ηχεία ακούει μουσική σε laid back στάθμη, δίκην σχεδόν μουσικής υπόκρουσης και από απόσταση περίπου τριών μέτρων, οπότε αυτό το πρόβλημα δεν κάνει ιδιαιτέρως αισθητή την παρουσία του, αλλά και δεν τους ενδιαφέρει. Βάζουν μουσική και απολαμβάνουν οι άνθρωποι - κι έχουν το μαλακοκούτι κλειστό.
Ενδεικτικό της ποιότητας του συγκεκριμένου ηχείου είναι το σχετικό ρηβιού που έχει δημοσιεύσει και το Στερεοφίλ, όπου το ηχείο, και άρεσε υποκειμενικώς στις ακροάσεις, και επέδειξε και άριστη εργαστηριακή εικόνα, σκέτο κέντημα, ειδικώς αν λάβει κανείς υπ' όψιν πως πρόκειται για σχεδίαση με παθητικό κροσόβερ. Ειδικότερον, δε, οι μετρήσεις του ηχείου εξέπληξαν τόσο τον Γιάννη, το γιό του Άτκιν, ο οποίος σχολίασε πως δεν περίμενε να μετράει τόσο καλά. Και με το δίκιο του, ο άνθρωπος! Διότι ρε παιδί μου, η Τέκνικς δεν είναι high end εταιρεία! Πώς δηλαδή!
Η Τέκνικς ρε φίλε; Η Τέκνικς; Αυτοί ίσα που σάχνουν τσάτρα - πάτρα κάτι ψωροκλιματιστικά και κάτι τηλεοράσεις της φωτιάς, κι εκείνες τις παλιολουμίξ. Άσε που καλά - καλά δε ξέρουν πόσο να χρεώσουν, και χρεώνουν τα πικάπ τους πάμφθηνα. Ειδικά το "μεγάλο", το 1000άρι, το χρεώνουν μόνον είκοσι χιλιάρικα. Πώς κατάφεραν αυτό το ηχείο να "μετράει" τόσο καλά; Έλα ντε! Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις.
https://www.technics.com/us/products/c700/sb-c700.html
https://www.stereophile.com/content/technics-premium-class-sb-c700-loudspeaker-measurements