Περί... δρόμων

[Aero]

Αν και φαντάζομαι ότι είναι ένα πολυσυζητημένο θέμα και οι περισσότεροι θα έχουν κάποια σχηματισμένη άποψη, ωστόσο δεν είδα πουθενά μαζεμένες απόψεις αφενώς και αφετέρου προσωπικά θα'θελα να γνωρίζω περισσότερα.

Επί του προκειμένου... τι εννοούμε όταν λέμε ότι ένα ηχείο είναι τόσων δρόμων (αν και είναι λίγο πολύ γνωστό ωστόσο δεν είναι κακό να ξεκινάμε μια τέτοια κουβέντα από τα βασικά) και πόσο συμβάλλει αυτό στο τελικό αποτέλεσμα (=ηχητική ποιότητα); Η ερώτηση είναι βέβαια πολύ γενική και φυσικά καταλαβαίνω ότι το πόσων "δρόμων" είναι ένα ηχείο πιθανόν λίγο να έχει να κάνει με την ποιότητα του.

Απ' όσο ξέρω το πόσων δρόμων είναι ένα ηχείο καθορίζεται απ' τον αριθμό των διαφορετικών περιοχών συχνοτήτων που καλούνται να παίξουν τα μεγάφωνά του. Πχ αν έχουμε ξεχωριστά μεγάφωνα για υψηλές και ξεχωριστά για χαμηλές μιλάμε για 2δρομο ηχείο, αν έχουμε πλήρη διαχωρισμό χαμηλών, μεσαίων και υψηλών για 3δρομο κτλ. (διορθώστε με αν κάνω λάθος).

Απ' τα παραπάνω ένα "επιπόλαιο" συμπέρασμα θα μπορούσε να είναι πως όσο περισσότεροι δρόμοι τόσο καλύτερο το ηχείο. Βλέπουμε όμως στην πράξη ότι κάτι τέτοιο (πιθανόν) δεν ισχύει (; ). Ο λόγος είναι η ποιότητα των crossover, τα υλικά για τα εκάστοτε μεγάφωνα, το πόσο "δένουν" οι διάφορες περιοχές συχνοτήτων μεταξύ τους κτλ. Εδώ θα ήθελα και κάποιες απόψεις σε σχέση με τα παραπάνω: είναι πράγματι έτσι; Όσο περισσότεροι (ποιοτικοί) δρόμοι τόσο καλύτερα (τουλάχιστον μιλώντας για ηχεία δαπέδου); Και λέω ποιοτικοί γιατί προφανώς βλέπουμε και 3δρομα ηχεία των 500 ευρώ που δε λένε κάτι. Από την άλλη υπάρχουν εξίσου πολλά 2δρομα σε μια σεβαστή κατηγορία τιμής που έχουν κερδίσει πολλά θετικά σχόλια... φαντάζομαι αυτή η ερώτηση έχει να κάνει κυρίως με κατηγορίες ηχείων δαπέδου (στα ηχεία βάσης έτσι κι αλλιώς είναι πιο συνηθισμένη η 2δρομη σχεδίαση). Βλέπω όμως ρε παιδιά ότι σε πολύ υψηλές κατηγορίες ηχείων δαπέδου τα δίδρομα... σπανίζουν.

Τέλοσπάντων το θέμα είναι γενικότερο. Για παράδειγμα αν θέλουμε ν' αγοράσουμε ένα ηχείο δαπέδου σε μια σεβαστή κατηγορία τιμής (δε μιλάω για κάτι αρκετά φτηνό) θα έπρεπε να μας ανησυχεί το γεγονός ότι είναι 2δρομο (πχ. κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί σε μια τέτοια περίπτωση ότι η μεσαία περιοχή δεν "αντιπροσωπεύεται" επαρκώς...); Ok η απάντηση φαντάζομαι είναι πως δεν έχει να κάνει και αν σ' αρέσει στ' αυτιά σου αυτά δεν έχουν σημασία. Παρόλαυτά οι "δρόμοι" ενός ηχείου είναι βασικό συστατικό της σχεδίασής του... φαντάζομαι υπάρχουν αρκετοί που θα ήθελαν να διαβάσουν μια κουβέντα σε σχέση με αυτή την παράμετρο. Ποιές οι απόψεις σας;

 

[Σπύρος Μπλάτσιος]

Ξεκίνα από εδώ

http://www.avsite.gr/phpBB2/viewtopic.php?t=8821&start=20

και αν έχεις κάποιες απορίες μπορούμε να το συζητήσουμε...

 

[Aero]

Σπύρο thanks, για να είμαι ειλικρινής δεν το είχα διαβάσει - πολύ ενδιαφέρον thread. Όσον αφορά τη "θεωρία" περί 2δρομων, 3δρομων κτλ. νομίζω καλυπτόμαστε με το παραπάνω. Ακόμα και στο ερώτημα αν μια 2δρομη σχεδίαση θα προβλημάτιζε γράφεις ότι έχει να κάνει με την ποιότητα των υλικών (crossover, μεγαφώνου κτλ.) όσο και με την ικανότητα του σχεδιαστή.

Αυτό που θα' θελα να μάθω είναι από προσωπικές εμπειρίες τείνετε να προτιμάτε ηχεία άνω των 2 δρόμων ή πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο δεν επηρεάζει την απόδοση ενός ηχείου; Έχετε πχ. στο μυαλό σας 2δρομες σχεδιάσεις (δαπέδου) που σας αρέσουν πολύ; Πρακτικά, έχετε διαπιστώσει ότι ο αριθμός των δρόμων επιδρά θετικά/αρνητικά;

Και κάτι άλλο: ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια πολύ καλή και ποιοτική υλοποίηση τόσο 2δρομου όσο και 3δρομου ηχείου. Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του καθενός; Πλεονεκτεί κάπου ένα καλά σχεδιασμένο 2δρομο σε σχέση μ' ένα καλά σχεδιασμένο 3δρομο (φαντάζομαι μια τέτοια "σύγκριση" είναι πιο λογική για ηχεία δαπέδου);

PS: αν νομίζετε ότι το θέμα αυτό είναι καλύτερα να τοποθετηθεί στην κατηγορία Audio ή κάτω απ' το thread του Σπύρου, ας βοηθήσει κάποιος διαχειριστής

EDIT: βλέπω μεταφέρθηκε ήδη, thanks...

 

[Gebreselassie]

Το θέμα μεταφέρθηκε όχι γιατί δεν έχει ενδιαφέρον για την hi end αλλά γιατί εδώ ο Σπύρος το έχει ήδη αναλύσει καλύτερα.
....

Εγώ θα έλεγα ότι φυσικά και η ποσότητα των δρόμων δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του ήχου. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δε, οι πιο απλές υλοποιήσεις ακούγονται πολύ καλύτερα. Θέλει ιδιαίτερη τεχνογνωσία για να φιάξει κάποιος ένα ηχείο πολλών δρόμων, τόσο στην επιλογή των μεγαφώνων όσο και στην υλοποίηση του crossover...

 

[Aero]

Ναι, αυτό είναι και το κυριότερο πλεονέκτημα που ακούγεται υπέρ των 2δρομων σχεδιάσεων...

 

[g.kar]

Η ποιότητα του ήχου ενός ηχείο δεν έχει να κάνει με το πόσους δρόμους ή πόσα μεγάφωνα αυτό διαθέτει.
Για καθαρά πρακτικούς λόγους αποδιδόμενης ισχύος, κάποτε κάποιοι αποφάσιασν να βάλουν περισσότερα από ένα μεγάφωνα επάνω σε ένα κουτί για να πάρουν μεγαλύτερη ένταση οδηγώντας ταυτόχρονα πολλά μεγάφωνα μαζί.
Αργότερα διαπίστωσαν ότι από τα μεγαλύτερα σε μέγεθος μεγάφωνα άκουγαν καλύτερα τις χαμηλές συχνότητες απ΄ ότι στα μικρά, και από τα μικρότερα σε μέγεθος καλύτερα τις υψηλές συχνότητες.

Αυτή και μονο η παρατήρηση μας οδήγησε στην κατασκευή ηχείων με πολλά μεγάφωνα διαφορετικων διαστάσεων.

Οπως και να έχει το πράγμα, εμάς μας αρέσουν συνήθως κάποια ηχεία που είναι ακριβά και δεν μπορούμε για οικονομικούς λόγους να τα αγοράσουμε. Ασχετα με τους πόσους δρόμους ή μεγάφωνα έχουν.

Τώρα με 1 ή 2 ή 3 χιλιάρικα να βρεθεί ηχείο που να μπορείς να ζήσεις μαζί του πάνω από ένα χρόνο, να αρέσει και στους audiophile φίλους σου, λίγο δύσκολο.

 

[Aero]

Απ' όσο καταλαβαίνω το συμπέρασμα είναι το αναμενόμενο: αν σου κάνει στ' αυτιά σου... τα υπόλοιπα περισσεύουν.

 

[Αντώνης K.]

Στην μεγάλη τους πλειοψηφία τα ηχεία με 3-4 δρόμους είναι μεγάλα ηχεία δαπέδου με μεγάλα woofer και έκταση στης χαμηλές συχνότητες. Προσωπικά θα τα προτιμούσα από τα δύο δρόμων δαπέδου γιατί η έκταση στις χαμηλές δεν πρέπει να συνοδεύεται από μείωση στις μεσαίες και ψηλές συχνότητες. Πάντα αναφέρομαι για εξίσου καλές σχεδιάσεις 2 και 4 δρόμων ηχείων δαπέδου.

Αν έψαχνα μικρά ηχεία βάσης δίχως να με απασχολεί η έκταση στις χαμηλές δύο δρόμοι για μένα είναι υπέρ αρκετοί.

Το πώς κρίνουμε την ποιότητα και με ποια κριτήρια αυτό σηκώνει κουβέντα.

 

[Gebreselassie]

Μάνο τελικά δεν ξέρω αν 2, 3 ή 4 ή 34 δρόμοι είναι η καλύτερη λογική, επί του παρόντος δηλώνω "Ζήτω ο ένας (1) δρόμος"...

Σε 2-3 χρόνια θα το ξανασυζητήσω το θέμα με τον εαυτό μου θα σου ξαναπώ την άποψή μου...

 

[Aero]

Ας ελπίσουμε μέχρι τότε να έχω δημιουργήσει και ο ίδιος μια πιο εμπεριστατωμένη προσωπική άποψη

 

[g.kar]

To είπαμε άλλωστε, θεωρητικά ο ένας full-range δρόμος είναι κι ο καλύτερος. Το ιδανικό είναι να λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν μία σημειακή πηγή.
Τα ηχεία τύπου πανελ, αν και μπορεί να πει κανείς ότι είναι και μονόδρομα, δεν λειτουργούν σαν μία σημειακή ηχητικη πηγή. Θα έλεγα ότι είναι λεωφορειόδρομα.

 

[ΛΕΥΤΕΡΗΣ 2175]

G.Kar εκεί οφείλεται και η σαφής...ασάφεια που παρουσιάζουν τα Panel στην τοποθέτηση των οργάνων και των μουσικών???

Με τα Quad 989 έχω την αίσθηση ότι οι θέσεις των μουσικών στη σκηνή είναι συγκεχυμένες, ενώ οι χροιές και το μέγεθος των οργάνων είναι σε απίστευτα ρεαλιστικά επίπεδα...

 

[g.kar]

Λευτέρη, η ασάφεια που αναφέρεις οφείλεται δυστυχώς σε πολλά πράγματα μαζί.

Στα ηχεία τύπου πάνελ, έχεις μια απίστευτα ρεαλιστική εικόνα σε μια πολυ μικρή περιοχή του χώρου ακρόασης, που πρέπει να την βρεις και να προτιμάς να κάθεσε μόνο εκεί.
Στα συμβατικά ηχεία, η μικρή αυτη περιοχή ιδανικής ακρόασης είναι μεγαλύτερη.

Οταν δεν κάθεσε στη σωστή θέση, ο ήχος έρχεται στο αυτί σου με λάθος φάση,δηλαδή με κάποια μικρή χρονική καθυστέρηση. Η φάση αυτή μεταβάλεται ανάλογα με τη συχνότητα του μουσικού σήματος.
Το αποτέλεσμα είναι να δέχεται το ερέθισμα ο εγκέφαλος του ανθρώπου από πάρα πολλές σημειακές πηγές ταυτόχρονα.
Ο εγκέφαλος μας, ευτυχώς, έχει τον τρόπο και διορθώνει αρκετά πράγματα. Από ένα σημείο και μετά όμως δεν μπορεί. (Βλέπετε επίσης ακουστική κόπωση).

Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα να σας αναφέρω ότι οι έξυπνοι άνθρωποι ακούν καλύτερα, ή αν προτιμάτε, απολαμβάνουν περισσότερο τη μουσική από ότι οι μετριότητες. Ο λόγος είναι απλός. Ο εγκέφαλός τους έχει τη δυνατότητα να διορθώνει περισότερα πράγματα που άλλοι ακούν και ενοχλούνται από αυτά.
Είναι κάτι σαν το error correction των CD players. Το ότι υπάρχουν λάθη στο CD, υπάρχουν πολλά, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα μετά την εφαρμογή του error correction.

Ενας άλλος παράγοντας είναι η συνήθεια. Ο εγκέφαλος συνηθίζει το ίδιο κάθε φορά άκουσμα που έχετε στο σπίτι σας και πολλές φορές θεωρεί όλα τα υπόλοιπα λάθος. Αν όμως δεν τον αφήνετε να συνηθίσει, με παράλληλα αλλα καλά ακούσματα π.χ live ακούσματα, τότε τον εκπαιδεύετε.
Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα εκπαιδευμένο αυτί και σε ένα ανεκπαίδευτο.

Το πόσο καλά και φυσιολογικά ακούει ο καθένας μας, είναι πάντως μετρήσιμο έως ένα σημείο. Αυτό που δεν υπάρχει σαν test ακουστικής ικανότητας είναι το πόσο καλά μπορούμε να εστιάζουμε σε σημειακές πηγές.

Παράδειγμα:
Aν σε έναν τοίχο απέναντί σας, σας έβαζαν 20 μικρά μεγάφωνα στη σειρά, ή σε μία περιφέρεια κύκλου, θα ήσασταν σε θέση να εντοπίσετε ποιο μεγάφωνο ακούτε κάθε φορά ?

Το έκανα αυτό το τεστ στο μάθημα της ακουστικής όταν ήμουν κάποτε φοιτητής. Το έκαναν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι.
Τα αποτελέσματα του test ήταν τραγικά.
Αλαν ντάλον ακούγαμε.

 

[ΛΕΥΤΕΡΗΣ 2175]

Πόσο δίκιο έχεις...

Όταν τα Spendor πρωτοήρθαν στο σπίτι μου φάνηκαν πολύ καλά αλλά όχι σαν τα 989...
Τώρα μετά από κάποιους μήνες πλέον (όπου έχουν αλλάξει και διάφορα πράγματα στο σύστημα στην προσπάθεια μέγιστης αξιοποίησης των νέων ηχείων) τα Spendor μου ακούγονται άριστα και πλέον εντοπίζω αδυναμίες στα 989!!!

Δεν βελτιώθηκαν βέβαια τα spendor ούτε χειροτέρεψαν τα 989. Απλά όπως περιγράφεις κι' εσύ, συνήθησα στο άκουσμα των spendor με αποτέλεσμα τις όποιες διαφορές να τις μεταφράζω υπέρ τους...

 

[Costas Coyias]

Η επιλογή του πλήθους των δρόμων, κατά τη σχεδίαση ενός ηχείου, έχει να κάνει με τη φυσική υπόσταση των πραγμάτων. Ένας παιδικός λάρυγγας, συνεπικουρούμενος με μια στοματική κοιλότητα αναλόγων διαστάσεων, παράγει ήχο σαφώς υψηλότερης συχνότητας, απ’ ό,τι το φωνητικό σύστημα ενός ενήλικα. Κατ’ αντιστοιχίαν, το ίδιο συμβαίνει με το σύστημα παραγωγής ήχου όλων ανεξαιρέτως των φυσικών οργάνων, αλλά και οποιουδήποτε άλλου αντικειμένου, που μπορεί να πάλλεται, παράγοντας ακουστούς ήχους. Δηλαδή, οι διαστάσεις και η μάζα του παλλόμενου υλικού είναι που καθορίζουν τη συχνότητα με την οποία αυτό πάλλεται. Μεγάλη μάζα σημαίνει χαμηλή συχνότητα, ενώ όσο μικραίνει αυτή η μάζα, τόσο αυξάνεται η συχνότητα. Ceteris paribus, αυτή η συσχέτιση είναι γραμμική, απ’ όσο θυμάμαι. Δηλαδή, εάν μια χορδή πάλλεται στους 440Hz, εάν υποδιπλασιάσουμε το μήκος της, διατηρώντας τον ίδιο εφελκυσμό, τότε θα διπλασιασθεί η συχνότητα με την οποίαν αυτή θα πάλλεται.

Με αυτά θέλω να πω, τελικά, ότι οι χαμηλές συχνότητες παράγονται από αντικείμενα, των οποίων η μάζα και η επιφάνεια είναι μεγάλα, κάτι που συνεπάγεται την μετακίνηση μεγάλων ποσοτήτων αέρα. Αντίστοιχα, μεγάλος πρέπει να είναι και ο χώρος, μέσα στον οποίον παράγονται αυτές οι συχνότητες, με βασική χοντρική κατεύθυνση, η απόσταση του ακροατή να είναι ίση ή μεγαλύτερη από το μήκος κύματος της ελάχιστης, της πιο μπάσας συχνότητας που αυτός καλείται να ακούσει, είτε απ’ ευθείας, είτε από ανάκλαση. Έτσι, λοιπόν, η σχεδίαση ογκωδών ηχείων εξυπηρετεί αυτήν ακριβώς τη φυσική νομοτέλεια. Βέβαια, μπορεί να κατασκευασθεί και ηχείο με μεγάφωνο διαμέτρου 13 εκατοστών και όγκο 15 λίτρων, το οποίο μπορεί κάλλιστα να αναπαράγει συχνότητες της τάξης των 30Hz, αλλά με έναν πολύ βασικό συμβιβασμό: τη στάθμη.

Για να επιτύχει σχετικά υψηλή έως ρεαλιστική στάθμη, ένα μεγάφωνο πρέπει να κινήσει μεγάλη μάζα αέρα. Αυτή η μάζα εξαρτάται από δύο πράγματα: από την επιφάνεια του κώνου του μεγαφώνου, ουσιαστικά δηλαδή από τη διάμετρό του, και από την διαδρομή που αυτό είναι σε θέση να διανύσει. Μπορούμε, λοιπόν, να έχουμε ένα μικρό μεγάφωνο που διανύει μεγάλη διαδρομή, και αναπαράγει δεδομένη συχνότητα σε δεδομένη στάθμη. Για την επίτευξη αυτού του αποτελέσματος υπάρχουν τουλάχιστον δύο εναλλακτικές λύσεις, που δίνουν διαφορετικές κατευθύνσεις. Η μια λύση είναι η επιλογή μεγαφώνου υποδιπλάσιας επιφάνειας, του οποίου ο κώνος πρέπει να πάλλεται, διανύοντας διπλάσια διαδρομή, ώστε να φέρει το ίδιο αποτέλεσμα. Αντιστοίχως, η άλλη λύση είναι βέβαια η επιλογή μεγαφώνου διπλάσιας επιφάνειας, οπότε ο κώνος του θα πάλλεται διανύοντας υποδιπλάσια διαδρομή. Όμως, στην πράξη, τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα.

Μικρό μεγάφωνο και μεγάλες διαδρομές σημαίνουν υψηλή τάση, και άρα υψηλή ισχύ. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Οι μεγάλες διαδρομές απαιτούν και ανάρτηση με πολύ υψηλή ακρίβεια, κάτι που κοστίζει οικονομοτεχνικά. Από την άλλη μεριά, μεγάλο μεγάφωνο σημαίνει μικρές διαδρομές, αλλά και μεγάλη επιφάνεια, η οποία πρέπει να παραμένει άκαμπτη. Αυτή η ακαμψία δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί, καθώς πρέπει να αυξηθεί το πάχος του τοιχώματος. Αύξηση του πάχους του κώνου σημαίνει αύξηση της μάζας των κινουμένων μερών, οπότε και αύξηση της αδράνειάς τους, κάτι που πρέπει να ελεγχθεί με ανάρτηση χαμηλότερης ενδοτικότητας, (σκληρότερη). Σκληρότερη ανάρτηση σημαίνει υψηλότερες απαιτήσεις ισχύος, κάτι που συνεπάγεται πηνίο φωνής με μεγαλύτερη διατομή, πράγμα που αυξάνει περαιτέρω τη μάζα των κινουμένων μερών, κ.ο.κ. Κοιτάξτε και τη σχετική καλλιτεχνική απεικόνιση που δημοσιεύει ο Σπύρος στο εξαιρετικό άρθρο του.
Παρ’ όλ’ αυτά, το αποτέλεσμα της χρήσης ενός μεγάλου μεγαφώνου, με διάμετρο 10, 12, ή 15 ίντσες, σε συνδυασμό με τη χρήση προηγμένων, χαμηλής μάζας υλικών, όπως το Kevlar, δίνει εξαιρετικά αποτελέσματα, όντας ένας συνδυασμός που λειτουργεί σωστά στις χαμηλές συχνότητες, αναπαράγοντας σχετικά υψηλές στάθμες. ΟΜΩΣ, για τους λόγους που ανέλυσα παραπάνω, ένα τέτοιο μεγάφωνο δεν είναι σε θέση να «ανέβει» ικανοποιητικά, ούτε καν στις μεσαίες συχνότητες. Αναγκαστικά, λοιπόν, αυτό το μεγάφωνο «κόβεται» συνήθως κάπου στα 500Hz, ή παρακάτω, σημείο από το οποίο αναλαμβάνει πλέον το μεγάφωνο μεσαίων, το οποίο, με τη σειρά του, και για τους ίδιους λόγους, κόβεται γύρω στα 2,5 – 4KHz, ώστε να αναλάβει το tweeter.

Το βασικό πλεονέκτημα των τρίδρομων ηχείων, λοιπόν, είναι η ανώτερη ηχητική ποιότητα, υπό το πρίσμα των παραπάνω μεγεθών, (συχνότητα – στάθμη - χώρος), και, βεβαίως, υπό την προϋπόθεση, ότι αυτό είναι σωστά σχεδιασμένο, κυρίως όσον αφορά το κροσόβερ. Πέραν της σωστής σχεδίασης, και όσον αφορά το κύκλωμα διαχωρισμού του γούφερ από το μιντ, οι πυκνωτές και τα πηνία που απαιτούνται για την υλοποίησή του είναι μεγάλα, πράγμα που κάνει πολλούς κατασκευαστές να καταφεύγουν σε λύσεις ηλεκτρολυτικών πυκνωτών, και πηνίων με οπλισμό, σε βάρος, βεβαίως της ποιότητας και της μακροζωίας. Εκτός αυτού, η κατασκευή της καμπίνας ενός τέτοιου ηχείου είναι σαφώς περισσότερο πολύπλοκη και δαπανηρή, αφού απαιτεί ξεχωριστό θάλαμο για το μιντ, ενώ συγχρόνως συνεπάγεται μεγάλες πλευρικές επιφάνειες, που είναι δύσκολο, δηλαδή δαπανηρό, να τους προσδώσει κανείς εκείνα τα χαρακτηριστικά ακαμψίας που είναι απαραίτητα. Βεβαίως, αντιστρέφοντας, τα πλεονεκτήματα των μεγάλων τρίδρομων ηχείων μετατρέπονται σε μειονεκτήματα για τα μικρά ηχεία, και τανάπαλιν.

Πάντως, δεν τίθεται θέμα: ένα σωστά σχεδιασμένο τρίδρομο ηχείο είναι σαφώς καλύτερη επιλογή από ένα σωστά σχεδιασμένο δίδρομο, καθώς, για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι μηχανή με ανώτερες δυνατότητες. Και αυτές οι δυνατότητες καταφαίνονται στα δύσκολα: στις χαμηλές συχνότητες σε υψηλή στάθμη, όπου οι ικανές υλοποιήσεις ξεχωρίζουν από τις ανεπαρκείς. Απομένει, βέβαια, ένα τέτοιο ηχείο να τοποθετηθεί σε χώρο κατάλληλο, μεγάλο δηλαδή, ώστε να μην μείνουν ανεκμετάλλευτες οι δυνατότητές του.

Τελικά, η συχνότητα και η στάθμη του ήχου που θέλουμε να αναπαραγάγουμε εξαρτάται από δύο πράγματα: από το εμβαδό της παλλόμενης επιφάνειας και το πλάτος της ταλάντωσής της, είτε μιλάμε για κώνους, είτε για μεμβράνες.

 

[Σπύρος Μπλάτσιος]

To είπαμε άλλωστε, θεωρητικά ο ένας full-range δρόμος είναι κι ο καλύτερος. Το ιδανικό είναι να λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν μία σημειακή πηγή.

Το ιδανικό όμως δεν μπορούμε να το πετύχουμε ποτέ οπότε αρχίζουν οι συμβιβασμοί.
Το θέμα είναι ποιους συμβιβασμούς είναι διατεθιμένος να κάνει κάποιος.

Τρεις (ή παραπάνω) δρόμοι σημαίνει μεγαλύτερη κάλυψη του ηχητικού φάσματος, αλλά από την άλλη πρέπει να "ματσαριστουν" 3 (οι περισσότερες) μονάδες ως προς την ποιότητα της απόδοσης, την ευαισθησία, τα ηλεκτρικά και τα μηχανικά χαρακτηριστικά κλπ κλπ κλπ. Επίσης στους 3 δρόμους οι συχνότητες cross είναι στην περιοχή της μέγιστης ευαισθησίας του ανθρώπινου αυτιού (1KHz-6KHz) οπότε τόσο οι διαφορές στην ένταση του ήχου όσο κα στην φάση είναι πιο άμεσα αντιληπτές.

Από την άλλα σε μια σχεδίαση 2 δρόμων έχις λιγότερες μονάδες να ταιριάσεις οπότε είναι πιο εύκολη η δουλειά του σχεδιαστή. Από την άλλη όμως χάνεις σε κάλυψη φάσματος.

Αυτό που είναι η χρυσή τομή (εύκολη σχεδίαση - καλή κάλυψη) είναι οι σχεδιάσεις 2,5 δρόμων. Όλα τα παραπάνω όμως είναι καθαρά θεωρητικά μιας που η εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη πολλές φορές φέρνει περίεργα αποτελέσματα.

Τα ηχεία τύπου πανελ, αν και μπορεί να πει κανείς ότι είναι και μονόδρομα, δεν λειτουργούν σαν μία σημειακή ηχητικη πηγή. Θα έλεγα ότι είναι λεωφορειόδρομα.

Εκτός αυτού η κάλυψη τόσο των πολύ χαμηλών, όσο και των πολύ υψηλών συχνοτήτων δεν είναι και ότι καλύτερο. Είπαμε είναι θέμα συμβιβασμών...

 

[Gebreselassie]

...
Εκτός αυτού η κάλυψη τόσο των πολύ χαμηλών, όσο και των πολύ υψηλών συχνοτήτων δεν είναι και ότι καλύτερο. Είπαμε είναι θέμα συμβιβασμών...

Όταν λες πολύ υψηλών μεσιέ τι εννοάς?

 

[Σπύρος Μπλάτσιος]

Aρκετά ηλεκτροσταρικά/μαγνηοαστατικά κλπ κλπ έχουν ένα ελαφρύ roll-off σε υψηλές συχνότητες (πάνω των 15KHz).

 

[Gebreselassie]

Έλα ρε? Ποιά?

 

[Σπύρος Μπλάτσιος]

ML για αρχή...

απόκριση συχνότητας του MartinLogan Montage από το site του stereophile

MartinLogan Montage, anechoic response on tweeter axis at 50", averaged across 30º horizontal window and corrected for microphone response