Απορίες σχετικά με την κλασική μουσική!

[RDoherty]

Re: Απάντηση: Απορίες σχετικά με την κλασική μουσική!

κόντρατενόρος είναι αυτός ο τύπος φωνής που καλύπτει όλο το εύρος από τον βαρύτονο μέχρι το κοντρατενόρο όπως μας τον περιγράφεις

O κόντρα-τενόρος τραγουδάει με "φαλσέττο" όταν θέλει να τραγουδήσει "γυναικείου" ύψους νότες. Όταν θέλει να τραγουδήσει με τη φυσική του φωνή, μπορεί να είναι τενόρος (το πιο συχνό) ή βαρύτονος. Το τονικό ύψος μιας φωνής εξαρτάται από το μήκος του λάρυγγα. Το φαλσέττο είναι μία τεχνική που "κονταίνει" το λάρυγγα και που ο καθένας μας μπορεί να κάνει αν θέλει να μιμηθεί γυναικεία ή παιδική φωνή. Το να βγάλει όμως κάποιος σοβαρό τραγουδιστικό φαλσέττο, είναι πολύ δύσκολο, ακόμα και επικίνδυνο σε μακροχρόνια βάση. Εδώ ο διάσημος σύγχρονος κόντρατενόρος Μπράιαν Ασάουα:
http://www.youtube.com/watch?v=J_J_NKzz37s
Φαλσέττο τραγουδούσε π.χ. και ο Jon Anderson των Yes.

 

[loukitsa Λαμπρου]

RDoherty,μιας που γνωρίζεις αρκετα,δε μου βρίσκεις ένα site για να κατεβάσω κάποια mp3?

 

[RDoherty]

Αν ήξερα, ευχαρίστως, αλλά δεν ασχολούμαι με μποτσελλοφραγκούληδες :happy_9:
Εδώ άλλο ένα παράδειγμα κοντρατενόρου, ο Paul Esswood:
http://rapidshare.com/files/16742135/Esswood.mp3.html
(μονοφωνικό mp3, 628 kΒ, επιλέξτε "Free", περιμένετε το χρονόμετρο, διαλέξτε σέρβερ και γράψτε τα γραμματάκια στο κουτί για να το κατεβάσετε).

 

[Stelexos]

Re: Απάντηση: Απορίες σχετικά με την κλασική μουσική!

O κόντρα-τενόρος τραγουδάει με "φαλσέττο" όταν θέλει να τραγουδήσει "γυναικείου" ύψους νότες. Όταν θέλει να τραγουδήσει με τη φυσική του φωνή, μπορεί να είναι τενόρος (το πιο συχνό) ή βαρύτονος. Το τονικό ύψος μιας φωνής εξαρτάται από το μήκος του λάρυγγα. Το φαλσέττο είναι μία τεχνική που "κονταίνει" το λάρυγγα και που ο καθένας μας μπορεί να κάνει αν θέλει να μιμηθεί γυναικεία ή παιδική φωνή. Το να βγάλει όμως κάποιος σοβαρό τραγουδιστικό φαλσέττο, είναι πολύ δύσκολο, ακόμα και επικίνδυνο σε μακροχρόνια βάση. Εδώ ο διάσημος σύγχρονος κόντρατενόρος Μπράιαν Ασάουα:
http://www.youtube.com/watch?v=J_J_NKzz37s
Φαλσέττο τραγουδούσε π.χ. και ο Jon Anderson των Yes.

Να προσθέσουμε και ακόμα κάτι στα παραπάνω:
Οι κόντρα-τενόροι (countertenors) είναι ενήλικοι άντρες, ο οποίοι αν και έχουν περάσει το στάδιο της μεταφώνησης (δηλ. της σταδιακής βάρυνσης της φωνής των αγοριών κατά την εφηβία λόγω της ορμονικής και ανατομικής μεταβολής που συμβαίνει στο ανθρώπινο σώμα κατά την ενηλικίωση) εντούτοις η δυνατότητα να τραγουδούν εξαιρετικά υψηλές νότες -συνήθως γυναικίων φωνών δηλ. alto, mezzo-soprano, ή soprano- έχει φυσικά ή "τεχνητά" διατηρηθεί.

Η φυσική διατήρηση μπορεί να οφείλεται κυρίως σε ορμονικές ή γεννετικές "ανωμαλίες" που δεν έχουν επιτρέψει τη μεταφώνηση των ατόμων αυτών (πράγμα σπάνιο), ενώ η "τεχνητή" διατήρηση που αναφέρθηκε παραπάνω γίνονταν κυρίως στην περίοδο εκείνη που χαρακτηρίζεται ως Baroque (~18ος αιώνας), όπου συνήθως μικρά αγόρια που είχαν εξαιρετικά ψηλές και εύηχες φωνές τα ευνουχιζαν (castration) για να διατηρήσουν την χροιά της φωνής τους.

Από τη διαδικασία αυτή "προέκυψε" μία κατηγορία (ευνούχων) τραγουδιστών-μονωδών, πολύ αγαπητή στην Baroque Oπερα που πήραν την ονομασία castrati, οι οποίοι ήταν άνδρες που εκτελούσαν ρόλους γυναικείων φωνών με εξαιρετική τεχνική κατάρτηση και αρτιότητα που συνήθως έκανε δύσκολο για έναν ακροατή να καταλάβει αν άκουγε άντρα ή γυναίκα να τραγουδάει, αν δεν τον έβλεπε.

Χαρακτηριστική ταινία για castrati μονωδούς αποτέλεσε η ταινία "Farinelli" του Gerard Corbiau που αναφέρεται στην ζωή του Carlo Broschi (το "Farinelli" ήταν το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο) ενός Ιταλού castrato που έζησε από το 1705-1782, και από πολλούς θεωρούνταν (διότι προφανώς εκτελέσεις του δεν υπάρχουν για να το διαπιστώσουμε) ως ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές του είδους του.

 

[N Kanellopoulos]

Απάντηση: Απορίες σχετικά με την κλασική μουσική!

Αγαπητέ φίλε thvarveris
Δεν πρόλαβα να δω το μήνυμά, άρα ούτε και να το απαντήσω αμέσως. Είδα όμως εντυπωσιακές απαντήσεις από τους φίλους μας, στους οποίους οφείλεται ένα μπράβο τόσο για τις γνώσεις τους, όσο και για την άμεση απάντησή τους.

Αν μου επτρέπετε, θα ήθελα να κάνω και το δικό μου σχόλιο για το θέμα αυτό, ιδιαιτέρως για τον καστράτο, που με απασχόλησε και στις εκπομπές μου.

Λέει το λεξικό στο λήμμα Καστράτος: «Άνδρας σοπράνο με την υψηλότερη σε τονικότητα φωνή, η οποία έχει διατηρηθεί σε αυτούς τους τόνους με χειρουργική επέμβαση, σε νεαρή ηλικία. Συγκρινόμενη με την αντίστοιχη γυναικεία είναι πιο ρωμαλέα και πιο ευέλικτη».

Πρόκειται για το φαινόμενο των ανθρώπων οι οποίοι στέκονται ανάμεσα σε δύο φύσεις, ενώ δεν μετέχουν στην πραγματικότητα σε καμιά. Δεν ήταν ούτε άντρες ούτε γυναίκες, ούτε καν ομοφυλόφιλοι! Ήταν οι άνθρωποι με τις σπάνιες φωνές οι οποίοι, δυστυχώς, είχαν την ατυχία οι φωνές τους να αναγνωριστούν από νεαρή ηλικία. Κάποιοι τότε αποφάσιζαν, χωρίς τη θέληση των ίδιων (και εδώ είναι το κακό), να τους ευνουχίσουν για να διατηρήσουν αυτές τις φωνές και στην ωριμότητα, αφού δεν θα επηρεάζονταν από τις ανδρικές ορμόνες.

Τι είναι λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι; Ήρωες του θεάτρου ή δυστυχείς μάρτυρες οι οποίοι δεν αποφάσισαν οι ίδιοι για τις τύχες τους;
Ήταν η φωνή τους θείο δώρο ή κατάρα;

Οι καστράτοι είχαν για όλους κάτι αρνητικό, ακόμη και γι’ αυτούς οι οποίοι αποφάσισαν το βιασμό της φύσης των νεαρών αγοριών, η αργόσχολη κυρίαρχη τάξη. Ήταν, ακόμη, κυήματα της Καθολικής Εκκλησίας για να εξυπηρετηθούν οι «ιεροί» σκοποί της. Οι γυναίκες όφειλαν να παραμένουν σιωπηλές στην εκκλησία και οι καστράτοι ήταν τα υβρίδια που θα αντικαθιστούσαν τα γυναικεία φωνητικά ηχοχρώματα που έλειπαν.

Ευτυχώς, από την εποχή του Διαφωτισμού, λόγιοι άνθρωποι όπως ο Ζαν Ζακ Ρουσό καυτηρίαζαν την πρακτική του ευνουχισμού, χάριν της μουσικής. Γράφει ο Ρουσό στο Λεξικό της Μουσικής: «Συναντά κανείς στη Ιταλία βάρβαρους πατέρες, οι οποίοι θυσιάζοντας τη φύση στο χρήμα, παραδίδουν τα παιδιά τους σ’ αυτήν την εγχείρηση, προς τέρψιν φιλήδονων και σκληρών ανθρώπων, οι οποίοι επιζητούν το τραγούδι αυτών των δύστυχων...»

Ναι, ήταν αποδεκτοί και γίνονταν αντικείμενο θαυμασμού για τις φωνητικές τους ικανότητες στη όπερα, αλλά μέχρις εκεί. Ήταν φιγούρες απωθητικές, αντιπαθητικές, δυσάρεστες, αξιολύπητες, από πολλούς κατάπτυστες για το βιασμό της φύσης-σύμβολο, ιδιαιτέρως τους προηγούμενους αιώνες όπου οι κοινωνίες διακρίνονταν για το συντηρητισμό τους.

Παρ’ όλα αυτά, διακεκριμένοι συνθέτες γράφουν μουσική για τη φωνή τους: Σκαρλάτι, Χέντελ (Xerxes με το διάσημο Καφαρέλι), Μότσαρτ (Ascanio in Alba-1771), Χάιντν, Γκλουκ, Ροσίνι, Μέγιερμπερ. Ο Ροσίνι στο έργο του Αυρηλιανός στην Παλμύρα έγραψε μουσική για τον τελευταίο μεγάλο ευνούχο της όπερας, τον περίφημο Βελούτι. Πριν από αυτόν όμως, ο διασημότερος καστράτος ήταν ο Φαρινέλι (γεν.1705). Ακόμη κι ο Βάγκνερ είχε σκεφτεί να χρησιμοποιήσει έναν καστράτο, τον Ντομένικο Μουσταφά (ο οποίος ήταν επί πλέον και μαέστρος της χορωδίας της Καπέλλα Σιστίνα), για το ρόλο του Κλίνγκσορ. Ένας από τους τελευταίους επαγγελματίες καστράτους, ο οποίος τραγουδούσε μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, ήταν ο Αλεσάντρο Μορέσι, αυτός ο οποίος επονομαζόταν Angelo di Roma. Ο Μορέσι μάλιστα έκανε και ηχογραφήσεις κατά τη διετία 1902-4.

Από εκεί και πέρα οι καστράτοι ξεχάστηκαν. Τους θυμηθήκαμε το 1995, όταν ο σκηνοθέτης Gerard Corbiau έκανε μία ταινία με τίτλο Farinelli, il Castrato, ασχολούμενος γενικότερα με το φαινόμενο των ναπολιτάνων ευνούχων του 18ου αιώνα.

Η χρήση καστράτων έχει απαγορευτεί από το 1902. Πρόσφατες έρευνες, όμως, έδειξαν ότι υπήρξαν καστράτοι, τους οποίους χρησιμοποιούσε το Βατικανό ως το 1959! Η αποκάλυψη της έρευνας ξεσήκωσε τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ζήτησαν από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’, στα τέλη του 20ού αιώνα, να ζητήσει μία ακόμη φορά συγγνώμη, δημοσίως.

 

[Sambalis]

Αν και αυτό που θα ρωτήσω δεν είναι τόσο κλασικό, είδα ενα βιντεάκι όπου ο Andrea Bocceli λέει το con ti partiro μαζί με τη Sara Brithman.Υπάρχει σε κάποιο cd αυτή η εκτέλεση?Γιατι πιστεύω στο cd του ο Boccelli θα το εκτελει μόνος.

http://www.avsite.gr/vb/showpost.php?p=449190&postcount=360:cool_4:

 

[loukitsa Λαμπρου]

http://www.avsite.gr/vb/showpost.php?p=449190&postcount=360:cool_4:

Σε ευχαριστώ πολύ doc.Το ντουέτο αυτό το έψαχνα πολύ καιρο.Σήμερα που το βρήκα σε βιντεακι δεν μπορούσα να το κατεβάσω:bravo: :rei:

 

[Sambalis]

Μία απορία δική μου!!
Σήμερα ακούμε τα μεγάλα έργα απο μεγάλες φιλαρμονικές ορχήστρες κλπ!

Την εποχή τους! την εποχή που γράφτηκαν, πως γινόντουσαν οι εκτελέσεις των έργων αυτών!!??
Πως και απο ποιούς άραγε άκουγε ο κόσμος και ο ίδιος ο συνθέτης, τα έργα της εποχής τους???

 

[RDoherty]

Την εποχή τους! την εποχή που γράφτηκαν, πως γινόντουσαν οι εκτελέσεις των έργων αυτών!!??

Kαι αυτό είναι γνωστό - και υπάρχουν πολλοί μουσικοί, σολίστ, σύνολα και μαέστροι, που ειδικεύονται στην απόδοση παλιότερης μουσικής με αυθεντικά όργανα της εποχής στην οποία γράφτηκε. Οι διαφορές έγκεινται κυρίως στο μέγεθος της ορχήστρας, στην κατασκευή των οργάνων (ξύλινα από ... ξύλο αντί π.χ. ασήμι, χάλκινα χωρίς ή με λιγότερα κλειδιά, έγχορδα της οικογένειας της βιόλας αντί του βιολιού), στον τρόπο παιξίματος (π.χ. έγχορδα που παίζονται χωρίς βιμπράτο) κλπ.

Παρόμοιες διαφορές έχουν αναδειχθεί και στο τραγούδι, με χρήση του βιμπράτο ως ποικίλματος μόνο, χρησιμοποίηση προεφηβικών αγοριών αντί για γυναίκες σοπράνο, ιδίως σε χορωδίες, ακόμα και προσπάθεια για την ανασύσταση της προφοράς της εποχής στα διάφορα κείμενα.

Εκτός από την υποτιθέμενη "απόλυτα αυθεντική" εκτέλεση εποχής, υπάρχουν και ενδιάμεσες παραλλαγές, π.χ. σύγχρονα όργανα μεν, αλλά λιγότερα σε αριθμό και παιγμένα με τον "παλιό τρόπο" κλπ κλπ. Τα αποτελέσματα ποικίλλουν κατά περίπτωση, αλλά το consensus λέει ότι η κίνηση για χρήση αυθεντικών οργάνων και τρόπων έχει συνολικά θετικά αποτελέσματα στην κατανόηση και την απόλαυση της μουσικής.

 

[ΑΝΔΡΕΑΣ Κ.]

Η ερωτηση που ακολουθει ισως χαρακτηριστει "αστεια" απο ορισμενους.Ειναι ομως κατι που το εχω σκεφτει αρκετες φορες.Πρεπει δε να σας πω πως γνωριζω ηδη την απαντηση καθως την συζητησαμε σημερα με τον Νικο Κανελλοπουλο, οταν βρεθηκαμε το πρωι.Παρ'ολα αυτα αποφασισαμε να προχωρησω στην ερωτηση για να ακουσουμε και αλλες αποψεις και ο Νικος θα δωσει την δικη του οταν επιστρεψει απο τις ολιγοημερες διακοπες του την Δευτερα.
Πρεπει μαλιστα να προσθεσω πως μια παρατηρηση του RD με "εσπρωξε" στην διατυπωση της...

Εαν σκεφτουμε τους τενορους και τις σοπρανο που γνωριζουμε απο μνημης θα θυμηθουμε πως αρκετοι απο αυτους ειναι...ευτραφεις.Βοηθα λοιπον το..."εξτρα σωμα" την φωνη?Η μηπως ειναι καθαρη συμπτωση?:crazy_1:

 

[ΑΝΔΡΕΑΣ Κ.]

Η δευτερη ερωτηση μου την οποια δεν συζητησα με τον Νικο και την οποια δεν θεωρω υποκειμενικη ειναι:
Ηταν ο Enrico Caruso ο μεγαλυτερος τενορος στην ιστορια της οπερας?

 

[RDoherty]

Όχι, η παχυσαρκία δεν βοηθά τη φωνή. Όσο για τον Καρούζο, δεν έχουμε επαρκή στοιχεία ώστε να συγκρίνουμε τις φωνητικές και σκηνικές του ικανότητες με αυτές μεταγενεστέρων.

 

[N Kanellopoulos]

Απάντηση: Απορίες σχετικά με την κλασική μουσική!

Σχετικά με την κλασική μουσική που είναι κατάλληλη για παιδιά δείτε εδώ:
http://www.avsite.gr/vb/showthread.php?t=34106

 

[N Kanellopoulos]

Απάντηση: Re: Απορίες σχετικά με την κλασική μουσική!

Μία απορία δική μου!!
Σήμερα ακούμε τα μεγάλα έργα απο μεγάλες φιλαρμονικές ορχήστρες κλπ!

Την εποχή τους! την εποχή που γράφτηκαν, πως γινόντουσαν οι εκτελέσεις των έργων αυτών!!??
Πως και απο ποιούς άραγε άκουγε ο κόσμος και ο ίδιος ο συνθέτης, τα έργα της εποχής τους???

Πέρα από τα όσα σωστά έγραψε ο RD σημειώνω και τα δικά μου σχόλια για την εξέλιξη της ορχήστρας και των οργάνων, ενώ σε επόμενο θα ακολουθήσει ένα σχόλιο για τους λεγόμενους "Αυθεντιστές".

Η ορχήστρα, έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, είναι μακρινός εξάδελφος της ορχήστρας που χρησιμοποιούσε ο Μότσαρτ, ο Χάιντν ή ο Μπετόβεν. Ας σκεφτούμε μια φανταστική ιστορία. Κλείστε για λίγο τα μάτια και φανταστείτε τον Μότσαρτ να κάθεται στο Μέγαρο Μουσικής. Μόλις θα έβγαιναν οι μουσικοί της ορχήστρας για να κουρδίσουν τα όργανα σίγουρα ο μεγάλος μουσουργός θα κοίταζε ολόγυρα απορημένος. “Τι παράξενα που είναι τα έγχορδα!” μπορεί να σκεφτόταν. “Έχουν μεταλλικές χορδές. Παίζουν και δυνατότερα από αυτές που ξέρω. Και το φλάουτο; Κι αυτό μεταλλικό; Μα... και το κόρνο έχει κλειδιά!

Αυτή η ιστορία δεν είναι εντελώς χωρίς νόημα. Είναι ένα από τα χιλιάδες παραδείγματα των “αυθεντιστών” που τα τελευταία δέκα χρόνια (από τα μέσα της δεκαετίας του 80) παρουσιάζουν και δείχνουν έτσι την εξέλιξη της ορχήστρας από περασμένους αιώνες μέχρι σήμερα. Αυτή η κίνηση μας έδειξε πως τα όργανα των περασμένων αιώνων δεν είχαν απλώς, διαφορετικό ήχο. Ακόμη, δεν μπορούσαν να κάνουν κάποια πράγματα που μπορούν να κάνουν τα σημερινά όργανα. Ο Μότσαρτ και ο Χάιντν δεν έγραφαν, για παράδειγμα, μουσική για την τρομπέτα της εποχής εκείνης, όχι γιατί δεν τους άρεσε, αλλά γιατί οι τρομπέτες τότε είχαν περιορισμένες δυνατότητες, έτσι οι συνθέτες περιορίζονταν αναγκαστικά σ´ αυτές.

Κατ´ αρχήν έχουμε την εξέλιξη των οργάνων. Έχουμε 400 χρόνια ορχηστρικής μουσικής και πρέπει να δούμε το πώς[/FONT] εξελίχτηκαν τα μουσικά όργανα και το πώς αυτό επηρέασε τη μουσική γραφή.

Τα έγχορδα που ήταν και η βάση της ορχήστρας από την εποχή του Χάιντν άλλαξαν πολύ το χαρακτήρα του τελευταίου οργάνου. Αυτό το οποίο κυρίως έκανε τη διαφορά ήταν η εμφάνιση, η εφεύρεση αν προτιμάτε, των μεταλλικών χορδών στη δεκαετία του 1890 που έκαναν τον ήχο δυνατότερο μεν σε ένταση, αλλά και πιο οξύ. Ήταν ως τότε πιο ήπιος, γλυκός και μαλακός. Ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν και ο Βάγκνερ χρησιμοποιούσαν έντερα για χορδές και μόνον οι χαμηλές χορδές στο τσέλο και το μπάσο ήταν τυλιγμένες με χάλκινο ή ασημένιο σύρμα. Άλλες εξελίξεις έγιναν ακόμη νωρίτερα. Γύρω στα 1850 μπήκε στο τσέλο το ποδαράκι το οποίο το στηρίζει και ρυθμίζει τη θέση του. Μεγάλη ευκολία για το μουσικό. Σκεφτείτε ότι οι τσελίστες του Μότσαρτ θα έπρεπε να το στηρίζουν με τα πόδια τους, με τα γόνατά τους. Το κοντραμπάσο έγινε τετράχορδο σχετικά πρόσφατα με τις μεγάλες γερμανικές ορχήστρες, αφού ως τότε ήταν τρίχορδο στην Κλασική και τη Ρομαντική περίοδο.

Ακόμη και αυτή η γραφή για τα έγχορδα είχε μια σταθερή αλλά σημαντική εξέλιξη. Στα μέσα του 18ου αιώνα η κατανομή, η ενορχήστρωση των εγχόρδων ήταν μια σχετικά απλή υπόθεση. Η σύνθεση χωριζόταν σε υψηλές και χαμηλές νότες (και ομοίως μοιραζόταν στα έγχορδα), τα βιολιά έπαιζαν τις υψηλές νότες, ενώ τα τσέλα και τα μπάσα τις χαμηλές. Λίγο αργότερα, συνθέτες όπως ο Γκλουκ, ο Μότσαρτ αλλά και ο Χάιντν στα έργα της ώριμης ηλικίας του, εμφανίζουν τριπλές φωνές. Τα βιολιά είχαν τις πρώτες... φωνές, οι βιόλες τις δεύτερες και τα τσέλα τις τρίτες. Στα τέλη της εποχής Χάιντν και στα μέσα αυτής του Μπετόβεν, τα τσέλα και τα μπάσα χωρίζονται για να δώσουν τρίτες και τέταρτες φωνές. Στα τέλη της εποχής Μπετόβεν γίνεται ακόμη ένας παραπέρα διαχωρισμός στα πρώτα και δεύτερα βιολιά που δίνουν μια πέμπτη φωνή. Υπάρχουν φυσικά και οι εξαιρέσεις, που άλλωστε επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η τελευταία Συμφωνία του Μότσαρτ το 1788, η 41η “του Διός”, έχει πέντε ανεξάρτητα μέρη εγχόρδων. Στα τέλη του 19ου αιώνα συνθέτες όπως ο Μπραμς, ο Μάλερ και ο Στράους μερικές φορές προτίμησαν να γράφουν σε απλούστερες μορφές για τα έγχορδα.


Η ιστορία της εξέλιξης των πνευστών είναι διαφορετική. Οι ραγδαίες εξελίξεις στην τεχνολογία κατά το 19ο αιώνα έφεραν αντιστοίχως ραγδαίες εξελίξεις στην κατασκευή των πνευστών. Εφευρίσκονται νέοι μηχανισμοί για να καλύπτονται οι οπές των οργάνων. Τι επιτυγχάνεται μʼ αυτό; Οι μουσικοί παίζουν τώρα ευκολότερα, γρηγορότερα και πιο σωστά, απʼ ότι στον περασμένο αιώνα που έπαιζαν με τα δάκτυλα. Παίζουν τώρα με μεγαλύτερη ακρίβεια, αφού έχουμε πια ομοιόμορφη κάλυψη των οπών.

Το σύγχρονο μεταλλικό φλάουτο έκανε την εμφάνιση του το 1837 στο Μόναχο από τον φλαουτίστα και κατασκευαστή μουσικών οργάνων Theobald Boehm ο οποίος παρουσίασε ένα μηχανισμό κλειδιών παρόμοιο μʼ αυτόν που χρησιμοποιείται σήμερα. Το φλάουτο δεν ήταν ακόμη ούτε καν χρωματικό, δηλαδή δεν μπορούσε να παίξει όλες τις νότες, μέχρι τη δεκαετία του 1780, αλλά ακόμη και τα χρωματικά φλάουτα -όσα υπήρχαν- ηχούσαν εντελώς διαφορετικά από αυτό του Bφhm γιατί ήταν ξύλινα και φυσικά είχαν διαφορετική χροιά. Το σύγχρονο όμποε εμφανίστηκε κατά τη δεκαετία του 1840 και επεκράτησε το γαλλικό μοντέλο το οποίο ήταν λίγο διαφορετικό από το αυστριακό. Το σύγχρονο κλαρινέτο χρονολογείται από τα μέσα του 18ου αιώνα και δεν ήταν ως τότε τακτικό μέλος της ορχήστρας μέχρι που συνθέτες, όπως ο Μότσαρτ, το έβαλαν στον ορχηστρικό... χάρτη. Ένα λαμπρό παράδειγμα είναι η χρήση του κλαρινέτου στην άρια της Πριγκίπισσας από τους Γάμους του Φίγκαρο (Porgi Amor). Αντίθετα με τον Μότσαρτ, ο Χάιντν, παρά το τεράστιο σε όγκο έργο του, το χρησιμοποίησε μόνον πέντε φορές (στις Λονδρέζικες συμφωνίες του), προς το τέλος της καριέρας του. Την εποχή του Μότσαρτ τα κόρνα μπορούσαν να παίξουν μόνο σε συγκεκριμένα κλειδιά, αφού άλλαζαν την τονικότητα του κόρνου τους βάζοντας ένα μικρό αντικείμενο -κάτι σα γάντζο- σʼ αυτά. Ακόμη, άλλαζαν τονικότητα βάζοντας το στόμιο με έναν άλλον τρόπο, στο στόμα τους. Αυτές ήταν κατασκευαστικές αδυναμίες.


Οι τρομπέτες ήταν ακόμη πιο πολύ τεχνικά περιορισμένες αφού υπήρχαν σε τέσσερα μόνον κλειδιά -Σι, Ντο, Ρε & Μι- πράγμα που έκανε τη συμμετοχή τους στις ορχήστρες του 18ου αι. μικρότερη από αυτήν των κόρνων. Όλα αυτά λοιπόν άλλαξαν στα μέσα του 19ου αιώνα. Οι τρομπέτες με τις βαλβίδες εφευρέθηκαν από τον Ιρλανδό Charles Clagget το 1788. Ήταν ένα ανώριμο, κακοσχεδιασμένο όργανο, αλλά ήταν μια αρχή. Τώρα οι τρομπέτες μπορούσαν να παίζουν όλες τις νότες, δηλαδή τη χρωματική κλίμακα. Το πρώτο κόρνο με βαλβίδες κατασκευάστηκε στην Πρωσία το 1818. Έτσι φτάνουμε στον περασμένο αιώνα όπου τα όργανα πια έχουν βελτιωθεί και οι συνθέτες γράφουν μουσική με διαφορετικό τρόπο, προσαρμοσμένο σʼ αυτά. Ο Τσαϊκόφσκι, για παράδειγμα, έβαλε τα κόρνα να παίζουν αυτό το υπέροχο μέρος από την 5η του Συμφωνία, ενώ -σκεφτείτε- κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα έγραφε ο Μότσαρτ αν είχε στα χέρια του, στη διάθεση του, αυτά τα όργανα. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι η μουσική του θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Ένα ακόμη γρανάζι στον πολύπλοκο μηχανισμό της σύγχρονης συμφωνικής ορχήστρας ήταν τα καινούρια όργανα. Το πίκολο και το cor anglais περιορίστηκαν σε οπερατικά έργα της Κλασικής περιόδου. Τη Ρομαντική περίοδο όμως έγιναν τακτικά μέλη στη Συμφωνική Ορχήστρα. Τα τρομπόνια, ομοίως, σπάνια εμφανίζονταν εκτός εκκλησιαστικής μουσικής ή όπερας, αλλά τώρα τα βρίσκει κανείς μαζί με όλα τα αλλά όργανα επί σκηνής. Κι όπως όλα τα άλλα, τα κρουστά εξελίχτηκαν κι αυτά. Την εποχή του Μότσαρτ υπήρχαν δύο τύμπανα, η Ρομαντική περίοδος απαιτούσε τρία ή τέσσερα. Μάλιστα υπάρχουν και οι υπερβολές του Μπερλιόζ ο οποίος απαιτούσε δεκαέξι τύμπανα στη Μεγάλη Λειτουργία των Νεκρών. Στο τέλος του αιώνα εμφανίστηκαν κι άλλα κρουστά: Τα gong, οι κουδούνες (cowbells) και το αμόνι -σαν αυτό των σιδηρουργών.

 

[Sambalis]

Η ερωτηση που ακολουθει ισως χαρακτηριστει "αστεια" απο ορισμενους.Ειναι ομως κατι που το εχω σκεφτει αρκετες φορες.Πρεπει δε να σας πω πως γνωριζω ηδη την απαντηση καθως την συζητησαμε σημερα με τον Νικο Κανελλοπουλο, οταν βρεθηκαμε το πρωι.Παρ'ολα αυτα αποφασισαμε να προχωρησω στην ερωτηση για να ακουσουμε και αλλες αποψεις και ο Νικος θα δωσει την δικη του οταν επιστρεψει απο τις ολιγοημερες διακοπες του την Δευτερα.
Πρεπει μαλιστα να προσθεσω πως μια παρατηρηση του RD με "εσπρωξε" στην διατυπωση της...

Εαν σκεφτουμε τους τενορους και τις σοπρανο που γνωριζουμε απο μνημης θα θυμηθουμε πως αρκετοι απο αυτους ειναι...ευτραφεις.Βοηθα λοιπον το..."εξτρα σωμα" την φωνη?Η μηπως ειναι καθαρη συμπτωση?:crazy_1:

Επειδή η παχυσαρκία έχει αποδειχθεί πλέον πως είναι γονιδιακά μεταδιδόμενη "νόσος" - κατάσταση, πιθανότατα η μόνη εξήγηση είναι να πρόκειται για καταστάσεις σχετιζόμενες με γονιδιακή συσχέτιση των δύο καταστάσεων!!!
(Η Κάλλας, απ'οτι θυμάμαι, δεν έχασε την φωνή της..όταν αδυνάτισε!)"happy_1"

 

[N Kanellopoulos]

Απάντηση: Re: Απορίες σχετικά με την κλασική μουσική!

Εαν σκεφτουμε τους τενορους και τις σοπρανο που γνωριζουμε απο μνημης θα θυμηθουμε πως αρκετοι απο αυτους ειναι...ευτραφεις.Βοηθα λοιπον το..."εξτρα σωμα" την φωνη?Η μηπως ειναι καθαρη συμπτωση?:crazy_1:

Επειδή το θέμα με είχε απασχολήσει πριν από χρόνια, θα συμφωνήσω με όσους απάντησαν στο θέμα, καταλήγοντας ότι μάλλον πρόκειται για σύμπτωση. Πολλοί καθηγητές κλασικού τραγουδιού ισχυρίζονται ότι το μεγάλο βάρος είναι μάλλον μειονέκτημα. Σύμφωνα με αυτούς, το κλασικό τραγούδι είναι μια αθλητική δραστηριότητα. Γι΄ αυτό απαιτείται να κρατιέται κανείς σε καλή φόρμα. Οι περισσότεροι σύγχρονοι τραγουδιστές σήμερα, το έχουν καταλάβει.

Η Κίρι Τε Κανάουα αθλείται σε τακτική βάση παίζοντας τένις. Άλλοι, κατά τη διάρκεια κάποιων παραστάσεων ή ηχογραφήσεων αθλούνται σε καθημερινή βάση σε γυμναστήρια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Μαρία Κάλλας η οποία από 93 κιλά έφτασε ξαφνικά στα 60 κιλά και φυσικά δεν έχασε τη φωνή της, όπως προαναφέρθηκε.

Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που άλλωστε επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο λόγος για τον Λουτσάνο Παβαρότι ο οποίος ήταν πάντα παχύς, ενώ είχε πάντα μια καλή φωνή. Στις συνεντεύξεις Τύπου πάντα κάποιος θα ρωτήσει για το βάρος του. Τα τελευταία χρόνια, ο Παβαρότι παραδέχτηκε ότι το πολύ βάρος δεν είναι απαραίτητο για μια καλή φωνή.

 

[N Kanellopoulos]

Απάντηση: Re: Απορίες σχετικά με την κλασική μουσική!

Η δευτερη ερωτηση μου την οποια δεν συζητησα με τον Νικο και την οποια δεν θεωρω υποκειμενικη ειναι:
Ηταν ο Enrico Caruso ο μεγαλυτερος τενορος στην ιστορια της οπερας?

Όπως σωστά προαναφέρθηκε, δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να πει κανείς κάτι τέτοιο.

Γενικότερα όμως δεν μπαίνω στη διαδικασία του ποιος είναι ο καλύτερος τενόρος, η καλύτερη σοπράνο, η καλύτερη ορχήστρα, ο καλύτερος μαέστρος κτλ.

Όσοι μουσικοκριτικοί και μουσικολόγοι και αν συγκεντρωθούν δεν μπορεί να καταλήξουν σε απόλυτο συμπερασμα, γιατί παρεισφρύει το υποκειμενικό στοιχείο, το γούστο δηλαδή του καθενός. Έτσι, μπορούμε απλώς να μιλήσουμε για πολύ καλούς τενόρους, μαέστρους, ορχήστρες, αλλά όχι για το απόλυτο καλό.

 

[RDoherty]

Re: Απάντηση: Re: Απορίες σχετικά με την κλασική μουσική!

Γενικότερα όμως δεν μπαίνω στη διαδικασία του ποιος είναι ο καλύτερος τενόρος, η καλύτερη σοπράνο, η καλύτερη ορχήστρα, ο καλύτερος μαέστρος κτλ

Ταααααααα 'λεγε ο Νοστράδαμος:

Αν είσαι διατεθειμένος να επιχειρηματολογήσεις "Πελέ ή Μαραντόνα", τότε μπες στη διαδικασία. Για μένα αυτά τα ερωτήματα (και οι πιθανές απαντήσεις τους) είναι άνευ νοήματος.

:happy_5:

 

[thvarveris]

Απάντηση: Απορίες σχετικά με την κλασική μουσική!

Χτες το μεσημέρι στο κανάλι της Βουλής (ευτυχώς που υπάρχει και αυτό) παρακολούθησα μία παράσταση με τις μαριονέτες του Σάλτσμπουργκ που παρουσίασαν τη όπερα του Μότσαρτ «Έτσι κάνουν όλες» με αφηγητή τον Πήτερ Ουστίνοφ.
Είχα διαβάσει ότι το μεγάλο κόστος στο ανέβασμα μιας όπερας ήταν εκείνο που οδήγησε στο να παρουσιάζονται οι όπερες με μαριονέτες καθώς με αυτόν τον τρόπο έπεφτε κατά πολύ το κόστος.
θέλω να ρωτήσω. Σήμερα στις ζωντανές παραστάσεις όπερας με μαριονέτες υπάρχει ορχήστρα και τραγουδιστές ή χρησιμοποιείται ηχογράφηση.

 

[RDoherty]

Αν υπήρχε ορχήστρα και τραγουδιστές, τότε πώς θα έπεφτε το κόστος???